Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

Een droevig af-scheyd Lied, van een Minnaar die van zyn Lief moest scheyden,

Op een schoone Voys.

Jk weet 'er geen schoonder maegt,
Als die mijn jonk hert behaegt,
Mogt ik eens by haer wesen,
Genesen zoo was 'er mijn wont,
Soete Lief maekter mijn gesont.

Haer witte albasterde borst,
Daer mijn Jonk hert na dorst,
Haer oogen vol lonken en stralen,

[p. 13]

 

van Talen zoo vrindelijk,

 

En van deugden maer alzoo rijk.

 

 

 

Haer wangen zoo schoon gebloos,

 

Veel schoonder als een Roos,

 

Geen schilder en kan het afmalen,

 

Te schild'ren zulken beeld,

 

Die mijn Jonkhert en zinne steelt.

 

 

 

's Avonds maer alzoo laet,

 

Dan wandel ik over straet,

 

Sy willen mijn niet in laten:

 

En praten met mijn een reys,

 

Soete Lief denkt hoe dat ik peys.

 

 

 

Lief segt mijn de oorsaek,

 

Waerom dat gy mijn verlaet,

 

Ben ik 'er te los van leven,

 

van leden te plomp of grof

 

Soet Lief ik bender nog edel van stof.

 

 

 

Of is het om 's weerelds goet,

 

Dat ik u nu derven moet,

 

En wilt 'er mijn niet brengen,

 

Jn zulk een zwaer verdriet;

 

Rijk of Arrem ben ik niet.

 

 

 

De Liefde gekogt om goud,

 

Die is zoo haest verstout,

 

Men ziet de Minnaers gedagten,

 

Wel slagten een ried dat draeyt,

 

Dat men alle winden waeyt.

 

 

 

Adieu Princes eerbaer,

 

Wij scheyden nu van malkaer,

 

Denkt eens wie dat het sal rouwen:

 

Jonkvrou ik wensch u tot slot,

 

De vreede hier en de rust by God.