|
| |
Vyede bedryf.
Saturninus, Thamera, Titus, Markus, Lucius, in schyn van syn Kamerling.
WAs 't Lucius die 't hart van Basiaen doorboorden?
Was hy 't, die syne broers so jammerlik vermoorden?
Was hy 't, die 't goud begroef? heeft hy den Brief gedicht,
Die zyn onnosele Broers met Broeder moort beticht?
En poogt hy nu zyn lust aen Saturnyn te toonen:
Om so gevoeglyk te raken aen de kroonen.
Van het wyd heerschend Ryk? dat wil de hemel hoen,
Het sy dan, wie het zy, hy sal voor het schelmstuk bloen.
Gy bid hier voor sijn leven
En poogt nochtans myn Soon den steek des doots te geven
Dat ik mee wreken sal, dat ik den Moordenaer,
Die 't wreede stuk bestond, van lit tot lit sal snven.
Lang leef de Roomsche Vorst in sijne heer schappyen;
Lang leef de schoone Bruyt: lang leef de strijdb're helt.
| |
| |
In 't midden van sijn lust.
Hier is 't bebloede hooft, dat uwe kroon wou dragen.
'k Heb hem, door Titus last
In d' armen van sijn boel, met dese kling verrast;
Mits dat sijn Kamerling, de Kamer wacht verstierde.
Was Romen vol van vreugt, toen 't hof de uytvaert vierde
Van Nero? nu is 't tyd dat men het selfde doe.
Nu moet de vaer van kant, de wraek is nog niet moe,
Daer na de Roomsche Vorst.
Het Kussen wou bekleen van Saturninus Zedel!
Hey loose Radebout; meyneedige Tyran?
Bloetdronken Moordenaer! die in uw' herssepan
De val van 't Capitool, so schendig had beschooren;
O Helhond! die u Broers, so schellems dee versmooren:
Is dit de wreede muyl, die 't Bloed van Saturnyn,
Uyt Vaders beckeneel, wou slurrepen voor wyn?
Weg, weg met 't ravenaes, de wraek heeft haer vernoege
Indien 't de Vorst gelieft, hy kan sich dischwaerts voegen.
Kom wreken wy ons leet; gy doet de Vorst veel hoons,
So gy met dis vaert komt.
Waer sijn vrou Tamras soons?
De overdeugdelik, en hoog gebooren Broeders,
Die sullen dadelik sijn in d'ommering haers Moeders;
Mevrouw, geen hand sal u onthouden, zyt getroost
Gy sult uw' lust versaen, in 't by zyn van uw' Kroost,
Ik sal u Dienaer zyn; waer sijn de Mommeryen?
Daer sig de tong vernoegt, moet 't oog geen honger lyen.
De dans bevalt ons oog gelyk de tong 't bancket.
Ontsaggelicke Bruyt, ontfang, na Bacchus wet,
Deez' overgoude kop, ter kim vol wijn geschonken,
Daer Titus Gemalin wel eer heeft uyt gedronken.
De Geesten van Quiro en Demetrius.
'k Ontfang de waerde gift, op d' uytvaert van u Soon,
Men plengt den wyn eerst toe de Vaderlicke goôn,
En drink dan voort, wat 's dit, myn hand begint te sinken;
De kop bedriegt myn mond in 't midden van het drinken:
De wyn springt self te rug, en sypelt langs mijn kin,
De tafel springt, van d' aerd'
| |
| |
Het toorsligt wert geblust, hoor! hoor! de hemel dondel.
Vorst in zyt niet verwondert
De Hemel lacht ons toe, de tafel danst van vreugd!
Nu 't schelmstuk is gestraft. O spiegel van de deugd!
O goddelijke Vrouw! 't is nu een tyd van dartelen.
Ik voel yet levendigs in dese boesem spartelen.
Ik wallig van 't banket. Ik ben in doots gevaer;
Men roept myn Sonen hier. Wel hoe! wie hoor ik daer?
Myn bange boesem steent; maer niet van 't eygen steenen.
Waer of myn Soonen zyn? O ramp! ik hoorse weenen.
Komt hier, komt hier myn Soons, van waer hoor ik se weer,
Men set Mevrouw wat neer.
Voort hael myn Sonen hier.
Die sal hier datelik, met uwe Soons, verschyne.
Daer komt de treurge Maegt.
Met glans verçierde spruyt
Waer sijn Mevrouw haer Soons? hoe! geeft ge geen geluyt?
Wat draegtge dus bedeckt? hoe! Rosalyn geen reden?
Hoe kan se spraeksaem sijn? haer tong is uytgesneden,
Gelyk gy selfs kunt sien.
Wie heeft dit werck bestaen?
Die d'evenrype Maegt haer Maegdom heeft misdaen.
Haer minnelicke tong, en poeselige handen,
Syn haer, op eene tyd, uus gruw'lik ontrokt.
't Is wonder dat dees aerd' de schelmen niet inslokt?
Neen, Saturninus, neen, het aertryk sou 't sich belgen.
Dat het de vuylen brok door d'open keel moest swelgen.
Hoe kan Andronikus 't mishandelt schepsel sien?
Ik sal de Moorderen de punt van 't lemmer bien:
En op dat Rosalyn niet Vaderloos sal leven,
So ik te sneuvelen kom, sal 'k haer den doodsteeck geven.
Houw' daer myn Rosalyn, en trouw met Bassiaen,
Vergeefme wat ik doe, 't wert u ten dienst gedaen.
Myn doen bestaet uyt reden,
Uw' Broer, haer Bruydegom, die sal haer tegen treden,
En leyen haer langs Myrth, in 't Elizesche Veld,
Wie heeft u kind geschend?
Die, die 't doorluchtig tal van Titus huys verminderen.
O neen! 't zyn Thamera haer kinderen,
| |
| |
De moordenaers daer gy om stuurt die zyn hier al.
Hoe heeft de Vorst geen oogen?
Ik siese hier, noch daer.
't Gesicht heeft u bedroogen.
Hier sijn de Moordenaers, dees hebben 't quaet bestaen;
Kend gy dees Hoofden wel? dit sijn de wreede Hoofden,
Die Rosalyn haer eer, door uwe raed, ontroofden.
Hoe kan sy kondschap doen sy had nog tong nog hant,
Sy heeft het met een staf geschreven in het zand.
Waer is het overschot van myn vermoorde Soonen?
Al wat'er over is, dat sal ik u vertoonen;
En wat'er geen meer is, dat hebtge nu al weg;
Is waer: g'hebt selfs uw' Soons, gy hongerige raven,
Door d' ingang van u keel, in uwe buyk begraven.
Hoe! sijn de Kinderen in 's Moeders ingewand?
Gy hebt aen uwe Soons terstond geleckertand,
Gekerft, geknaegt, gescheurt, met u scheursieke koone,
Geen Tyger is so wreed, of hy sal 't jong verschoonen;
Maer gy maekt uwe balg uw' Soonen tot een graf.
Voort, vat den Moordenaer, 'k sal hem voor dag sijn straf
Doen voelen, na verdienst.
Schiet toe, en knelt de Vorst, die Titus soekt te knellen.
Wee my onzalig Wijf! wat quaet is hier berokt?
Heb ik myn eygen Soons so gierig ingeslokt?
Hoor Titus! Titus hoor Thamras Sonen karmen?
Sy bijten in myn hert, en scheuren myne darmen,
En krabben aen myn borst, om door een enge baen,
Al eer uyt 's Moeders schoot in 's werelds schoot te gaen.
Komt Titus, laet uw swaert een open venster maken
In myn vervloekte buyk, ik sal de leden braken
Van myn vermoorde Soons, sta felle Moordenaer,
Eer ick uw' gordel gryp en wurgse met myn hayr;
Verschoon de Geesten die in 's Moeders lichaem spooken.
Hoe sal ik myne Soons 't behoorlik Lyk vuur stooken.
Ik ben gansch redeloos, ten sy de blixem self
Ten slinger uytgegooyt, komt dalen van 't gewelf.
| |
| |
En sengt myn wreede borst met al haer ingewanden?
Want so ik myne Soons tot assche wil verbranden,
So moet ik selleven verberrenen tot asch.
Kom helsch, en hemelsch vuur, och dat de Moor hier was!
Aran. Thamera. Saturninus. Titus. Markus. Lucius.
Och! Aran sijt ge daer? soo gy u self oyt stelde
Voor Saturninus Bruyt, so komt haer nu te baet:
Want Titus stelt my hier als oorsaek van al 't quaet,
Dat sijn geschonne kind, in 't bosch heeft overrrompelt;
Hy heeft sijn swaert in 't bloet van myne Soons gedompelt,
En 't versche vleesch gebraên, De Moeder voorgesteld;
De Vorst die 't keeren wou, die keert hy door geweld.
Al watter is gedaen, dat is door my gebrouwen,
Door my hebt gy de hand van uwen arm behouwen;
Door my is Rosalijn so deerlik verkracht;
Door my zyn uwe Soons moordadig omgebracht;
Door my is Bassiaen zyn hartaer afgesteeken.
Hoe sal ik Broeders doot, hoe sal ik 't schelmstuk wreken?
O ysselicke val! ô doodelijcke pijn!
Help Titus, Titus help! ik sal u gramschap kussen.
Wie sal dees' vlammen blussen?
Als 't quaet doen word gestraft, dan komt berouw te spa,
De wraek lust heeft geen ooren.
Bepael de woede wraek van u getergde tooren.
Had gy u wreede hand in al uw' doen bepaelt.
De wraek die waer so sel niet op uw' hooft gedaelt.
Hier leyt hy in sijn graf, die ons in 't graf wou wickelen.
O overheete vlam! ô al te scharpe prickelen,
Kom Titus, Titus kom, en kers myn levens draen.
| |
| |
Eerst moet het rauwe vleesch tot op het been toe braên.
Help spoken! spoken help! ik ben om hulp verlegen,
Stort dolle donderaer, stort nu een dichte regen,
Met uw' vergramde vuyst, van blixems op my neer;
Op dat ik, in der yl, tot assche toe, verteer.
De schelm die is gesonken;
Hy leyd, al in een gloed van helsche Berg-spelonken:
Nu is myn wraek vernoegt; myn Broeders Geest gepayt,
Ik swem in eene Zee van dartelheyt.
Myn hert dat springt van vreugd.
Ik sal de vreugd betoomen.
Daer More-hoer, hou daer; gy sult uw' Pol bekomen
Hou daer vervloekte Guyt,
En volg de bloedige schreeu van Saturninus Bruyt!
Is Vader dood? ô dood! door Saturninus handen?
Syn nu voor Lucius, en wat aen 't Ryk behoort.
Nu sal het noodig zyn, dat gy des Tybers Poort,
En 't ruyme Marriktveld, omheynigt met uw' Troupen,
Dan sal men 's Vorsten dood, en u voor Vorst uytroepen,
En wie'er tegens streeft, al waer 't de Ridderschap,
Die sal na Pontus Meyr, in eeuwige ballingschap.
UYT.
|
|
Auteursrechtvrij