Klucht van de Mof

Tweede Uytkomst.

Hans en Michel, verstoten sijnde, komen weerom, en Hans seydt.

Hans.

 

NOe Michel, wil toe mit soo scheer voort?

Mich.

 

I jo, doe hestet noe wol gebruyt, noe de poort

 

Toe is.

Hans.

 

Is 'et mijn schult wat hestoe soo lang too teuven.

Mich.

 

Dat's woor doe schef-hacke, wat hestoe mijn too euven.

 

Om my her om too leyden, wie man de narren deyt, mit eyn stroo halmke,

 

Daer en baven geystoe mick wijs maecken, dat de Kloecken hier Psalmke

 

Speelden, on 't is altoo hoop geloogen,

 

Den et waer de poort-klocke, su soo schelms hesto mick bedroogen:

[p. 21]

 

Wie y op den middagh oock deden, dat kam mee soo teemlijck fraey,

 

Wet stoe wol van den bonten vogel.

Hans.

 

By mijnder seel het weer eynen Papegay.

Mich.

 

Et weer dijne older meume, wilstoe my den leuge oock ontkladden:

 

Edder meenstoe, dat ick nich sach doe nar, datse den oele gevarft hadden:

 

Man soo eyn keerel bistoe, woor schollewe noe too nacht blijven?

Hans.

 

Y Michel, ick bid dy wes doch too vreeden, wat let dick too kijven:

 

Woo laet ons in eyn sloop-stede gaen, am twee stuyver kan men 't joo hebben.

Mich.

 

Dat's woor, drey mick daer eyn loch dorgh die snebben:

 

Wol wijser, eer ick soo veel gelt onnut oet geef,

 

Dat heft mick mijne vader nicht geleert, soo woor as ick leef,

 

Wy West-Fransen sint van die aert nicht, als de rest.

 

Wilt toe et doen, doe macht al dijn best,

 

Loop hen, ick geef voor eyn nacht keyn geldt, ick sloop liever in dusse stoep:

 

Wen doe nicht wilt soo wil ick oock nicht, soo blijven wy toe hoep.