Refereyn vanden droeuen Adieu van Antwerpen.
WAt droeuigher claghen, wat ancxtigher suchten
Hoor ick nv daghelijcx in onghenuchten
Adieu segghen met betraende wanghen:
Ionghelincx, Maechden moeten (O laes) ontvluchten
Tdreyghen der gheschoren: want tis te duchten
Dat Antiochus weer sal gaen zijn ganghen,
De bloethonden bassen, als te lang ghevanghen,
Vier Iaer op den bant moghende gheen herten bijten,
Die sy siende, begrimmen met verlanghen
Na d'om-zijn des tijts, als de Ypocrijten,
De Warande wort leech, de Schaepkens haer splijten
Vande Bocken, en trecken na ander contreyen:
Want de Iaghers willen te velde om haer profijten,
De vreedsame Schapen en moghen niet langer weyen,
O Antwerpia Macht, helpt doch beschreyen
V trouwe Borghers met heur witte haren
Nau connende gaen, moeten ter poorten wt scheyen
Om den Naem Christi out en jonck van Iaren,
De suyghende kinderkens moeten wech varen,
De Moeders roepen, weenende seer:
Adieu, Adieu, zijt ons Leydtsman Heere.
Zijt ons Leytsman Heere, roeptmer alle daghe,
Te lande, te water, dat ickt langher saghe
Thert sou my bersten, d'ooghen in tranen verdrincken,
Wee die dus doen scheyen vrient en maghe,
Tzijn Tyrannen, haer naeckt een plaghe
Sy sal haer comen alsser minst op dincken:
De vrome moeten wijcken, maer Bordeelen die stincken,
Hebben plaetse om leuen ter schanden,
Vermach dit v leere? sy gheschoren raep-vincken,
De vrome te verjaren, te moorden, te branden?
Tis tijt te vluchten wt uwer Waranden,
O Antwerpia stellende in God tvertrouwen
Die de zijne spijst, troost, bewaert in alle Landen,
Hoewel tscheyden bedroeft maeckt Mans en Vrouwen,
Och tgheuen der handen sa lick langhe onthouwen,
D'omhelsen t'douwen, nau connen spreken:
Hoe de ghelaten vrienden oock bleuen staen schouwen,
Met grooter rouwen, tot dat sy d'ooch zijn ontweken,
Wat isser menich weenende naer huys ghestreken
So haest als dwoort ghesproken was met eere,
Adieu, Adieu, zijt ons Leydtsman Heere.
| |
Hoe menich Adieu met omvanghende ermen
Suchtende omhelsing en kermen
Heb ick ghesien bedroeft met ooghen aen
D'een riep Adieu vrient, vader met ontfermen
D'ander Adieu suster, moeder, om tsleuens beschermen
Moet ick v verlaten, niet hebbende misdaen:
Och Adieu, maer de Heere sal met ons gaen
Die daer is den wech, de waerheyt en dleuen:
D'een liet zijnen Vrient, d'ander, Bruer met natte ooghen staen
Segghende: gheluckighe reyse wil God v gheuen
Biddende: laet gheen brief ongheschreuen,
Op dat wy van v reyse en woonplaets hooren
Daer met zijse op Gods ghenade vant lant ghedreuen
Baals ghesellen wenschen haer tversmooren:
Maer tquaet wenschen, comt den wenscher te voren,
Den vloecker Cemy heeftet wel beproeft,
Oock de kinderen die den Propheet kael-cop gheschoren
Na riepen, zijn vande wilde Beiren door-groeft,
Och hoe canmen spotten met de wech-reysende bedroeft
Daermen met tranen hoort roepen de kinderkens teere
Adieu, Adieu, zijt ons Leytsman Heere.
| |
Prince.
Zijt ons Leydtsman Princelicke God, stuert ons weghen
Riepen sy tsamen met een hert versleghen,
Sterckt ons deur v woort, vertroost ons int lijen
Den Gheest is ghewillich, tvleesch knort daer teghen,
Voelende tCruys, wint, storm ende reghen,
Oock veelderley ghepeysen ons bestrijen,
Wy wandelen als vreemde, Heer wilt ons bevrijen
Deur uwen Gheest ghesterckt, wy doch thoot oprichten,
Siende noch de Stadt daer sy ons benijen
So roepen wy Heere wiltse doch verlichten
Met v Heylich woort, en haer so stichten
Dat sy ter kennissen met Paulum gheraken,
So haest de Stadt quaem wt haer ghesichten
Seyden: bewaertse Heere, wilt voor haer waken
Wy segghen haer Adieu, maer niet de felle Draken,
Die Christum versaken, en zijn voldoening pramen
Maer wel de vromen die na Gods woort haken,
En gheloouich smaken, Adieu al tsamen,
Adieu Vaders, Vrienden, Broeders by namen
Wy en sien v noch ons woon-plaets niet meere,
Adieu, Adieu, zijt ons Leydtsman Heere.
|
|
Auteursrechtvrij