Het beleg van Gent ten jare 965

Hoe Rosula eenen ghefenijnden appele van den verrader Thiebaut wort ghegheven.

Corts daerna doen de schoone Rosula bevrucht was ende een wyle tijts ghewandelt hebbende in de sale begheerde in haer camere te gane, siende Thiebaut eenen seer schoonen appele hebben daer hy secretelick fenijn inghedaen hadde, dat su niet en wiste, heeft den appele van hem begheert ende hy gaf huer den appele, segghende dat su den appele selve soude eten, ende een stick daer af eten, want hy uuter maten goet van smake es, seyde den verrader, so dat su den appel aenveerde, ende seyde totten grave Aernaut dat hy van den appele eten soude ende een stick daeraf snyden; ende den grave Aernaut die aenveerde den appele, ende hy sneeten in sticken, daeraf hy een stick nam ende gaf't Thiebaut, segghende dat hy eerst eten soude, daerup Thiebaut seyde dat hy belooft hadde nemmermeer freyt te eten, ghemeerct dat ic eens van eenen boom viel duer het breken van eenen tacke, daer ic hier voortijts mijn been af hebbe ghebroken, doen gheloofde nemmermeer freyt te eten in seven jaren; uut welcke Rosula haren man, den grave Aernaut, bad dat hy 't hem verdraghen wilde. ‘Neen, seyde den grave, daer moet wat anders schulen, desen appele sal hier gheproeft werden.’ So dat den grave gaf een stick een scomynckele, dat daer ghebonden

[p. 19]

was met eenen block, dat daer liep achter de sale. Als den verrader datte sach hy had gheerne wech gheweest, maer den grave die hilten vaste, tot dat het scomynckele het stick gheheten hadde, dwelc terstont daeraf barst, so dat den grave met hittighen moede ende toorhicheyt sijn sweert uuttrack ende sloech den verrader 't hooft van den buucke, dus Rosula van verscrictheden in haer camere wort ghedreghen, ende den conynck Berrengier hoorende het gheruchte es derwaert commen, ende den conynck daer sijnde vraechde waeromme den grave so ghestoort was, daerup dat den grave andworde: ‘Die verrader Thiebaut, die daer doot licht, heeft uwer dochter ende my met eenen appele willen vergheven, dwelcke by den scomynckele ghebleken es, dwelc daer gheborsten licht, waeromme ic den selven verradere van den lyve berooft hebbe.’ Daerup den conynck Berrengier seyde dat hy te haestich was, want waert dat hy noch leefde, men soude noch meer bescheets gheweten hebben, wat uut hem alleene niet en quam, daer esser noch meer te rade inghegaen, die wy niet en weten, nietemin stelt uselven te vreden.