Het beleg van Gent ten jare 965

Hoe den grave Aernaut den schoonen prijs ontfanct, die schoone Rosula , ende van haer eerste bede.

Binnen welcken tyde de schoone Rosula God den Heere loofde ende dancte dat sy so vroom eenen ruddere hebben soude voor eenen man, al wast dat hy maer eenen grave en was, ghemeerct syne vromicheyt ende coraguesheyt, die hy ten tornoye ghetoocht hadde. Dies huer heer vader hieromme censdeels seer bedruct was om dat hy van sijnder dochtere scheeden moeste, duchtende dat den grave Aernaut hem sijn dochtere ontvoeren soude, ende in Vlaendren brynghen soude, dwelc hy sijn dochtere claechde, segghende dat hy nu voort eeuwelic in drucke leven soude, mids dat ic van u sal moeten scheeden, dies sy haer vadere te vreden stelde, segghende dat sy hoopte an den grave Aernaut te verweerven dat sy altijts by hem blyven soude den tijt sijns levens, daermede hem den conynck Berrengier hem selven verlichte ende vertrooste.

Ende den grave Aernaut quam by sijn lief Rosula ende den conync by sijn dochtere staende vant den grave Aernaut, boot hemlieden eersamelike groete ende reverencie, soo 't betaemde, daeraf hem den coninc bedancte seere, ende presenteerde hem daer synen prijs, die hy met grooten arbeyt ghewonnen hadde,

[p. 16]

dwelck was die eenighe dochtere Rosula, daeraf den edelen grave van Vlaendren den conynck Berrengier seer hoochelic was bedanckende, ende grootelicx was segghende dat hy huer niet weerdich en was, al was 't dat de fortune hem daertoe vercoren hadde ende de gracie Gods. Daerup den conynck seyde dat hy al sulcke sprake achterlaten soude want su haren wille ghedaen heeft ende u onderdanich sijn sal den tijt uws levens, dus su, die schoone Rosula, bad den grave Aernaut dat hy haer eerste bede niet ontsegghen en wilde, ter presencie van haren heer vadere, segghende dat sy voorts al haer leven lanc hem obedientich ende onderdanich sijn soude, dies sy datte bad ende an hem begheerde dat hy met haer blyven soude in Pavien by haren heer vadere, also langhe als hy leven soude ende niet langhere, dwelcke den conynck Berrengier hem oock bad van ghelycken hem presenterende al sijn goet ende schad omme mede te voerene naer sijn doot, biddende den grave Aernaut de bede van sijn dochter niet te willen ontsegghen, hetwelcke den grave Aernaut hy sijn lief terstont consenteerde, hoewel dat hem veele an hebben soude dat schoone soete Vlaenderlant te deerven, maer duer de liefde van haer hoopty te verdraghen, dies den conynck hem presenteerde gaut, selvere, ghesteenten ende ooc volc van orloghe, waert dat hijs van doene hadde, daeraf den grave van Vlaendren hem seer bedanckende was.