Het Pascha ofte de Verlossinge Israëls uyt Egypten

[p. 57]

Vergelyckinge vande verlossinghe der kinderen Israels, met de vrywordinghe der vereenighde Nederlandtsche PROVINCIEN.

HOewel den vluggen tijt d'uytcomste der Hebreeuwen
Spijt Mosi gulde pen met veel verloopen eeuwen
Heel uyt te wissen dacht: soo is het even-beelt
Van Israels triumph soo aerdig weer volspeelt
Op 't Nederlants Toneel, dat geene van dees beyden
Nau vanden andren is met waerheyt t'onderscheyden.

Wien schildert Pharao nae 't leven naeckter af,

Als Philippo den Monarch, den eenen met sijn Staf
Beheerscht den blauwen Nyl; den and'ren draeght in handen
Den Scepter wiens gebiet strect over Tagus stranden;
Den eenen Osiris eert met gheboghen knien;
Den and'ren sal den God des Tybers eere bien;
Den eenen maeyt in 't graf d'onnoosle suyghelinghen;
Den anderen die noch aen 'smoeders borsten hinghen;
Den eenen Iacobs huys verdruckt met slaverny;
En d'ander 't Nederlant verheert met tyranny;
Den wettigen Gods-dienst belet den eenen duyster,
En d'ander al verblint, ghehenght niet dat den luyster
Des Euangeliums gelijck een Son doorbreect,
Noch dat de waerheyt 't hooft ten Hemel ergens sleect.

Israel zijnde dus in droefheyt en in rouwe,

De bouten schallen doet van s'Hemels hoog gebouwe;
O Vader! roepen sy, wilt gy uyt uwen tros
De pylen uwes toorns steeds op ons laten los,
Gedenct doch aen 't verbont dat gy met uwer knechten
Voorvaders goedertier hier voormaels wout oprechten;
Oft soo gy onser naer u goetheyt niet gedenct,
Ten minsten d'eere uws naems, o Heere! niet en krenct,

[p. 58]

 

Gedooght niet dat wy (ach!) den tijt van onse leven

 

Den vyanden tot roof en spyse zijn gegeven.

 

Belgica van gelijck met suchten en gheclagh

 

Den droeven Echo weckt, en stenet nacht en dagh,

 

O Heere! Laet op ons de lieffelijcke stralen

 

Ws aenschijns vanden throon des Hemels nederdalen;

 

Wy zijn, eylaes, bevlect met onghereghtigheyt,

 

Dus reynigt, ons in 't bloedt van Christi sterflijckheyt,

 

Sijn eenighe offerhand' neemt aen tot een voldoeningh

 

Onser misdaden, en volcomene versoeningh.

 

God Iacobs steenen hoort, en tot Voorvechters trou

 

Weckt Amrams soonen beyd, en die van 't Huys Nassou,

 

Den Nederlanders tot Beschermeren en Voogden,

 

Die 't samen hunnes volcks verlossinghe beooghden.

 

Die eer voor Memphsis heeft gestre'en als besten vrient,

 

Wordt eynd'lijck haer party, en die voorheen ghedient

 

Heeft 't streng Bourgoensche Hof, sich rustet regens Spagnien,

 

O wonderbaerlijck schict sich Moyses met Oragnien!

 

Den een strijt voor de Wet, den and'ren slaet de trom,

 

En vrijt met synen arm het Euangelium;

 

Den eenen gaet d'Hebreen de roode golven banen,

 

En d'ander leyt de sijn door eenen vloet van tranen,

 

Al recht door 't golvig Meir van klibber breyn en bloedt;

 

De Slaven d'een ontslaet en d'ander steeckt den Hoet

 

Der vryheyt inde locht, en eynd'lijck streckt sich even

 

Huns vyandts onderganck te samen tot den leven.

 

Pharao voor een graf het roode Meir beerft,

 

Philippus out en grijs katyvig henen sterft:

 

God wel verscheyden straft, d'een vroeg en d'ander spade,

 

Maer eyndelijck overvalt hun beyd' sijn ongenade.

 

Den selven Coning die 't Rijck Israels bevesten,

 

Heeft eyndelijck u saeck, ô Belgica! ten lesten

 

Voleyndight in triumph: dies dy niet langer quelst,

 

Dewijl hy dynen staet met syne mucht omhelst:

[p. 59]

 

Hoe is de macht gegroeyt van u verbonden Steden,

 

Sint desen grooten Helt gingh inde schoenen treden

 

Sijns Vaders, welck (eylaes) verraderlijck en straf

 

De swaerte nydigheyt geblixemt heeft in 't graf,

 

Help God! de wraeck is u, gy sult hier namaels eyssen

 

Het dier vergoten bloedt met een gecromde Zeyssen.

 

Wat rester nu? dan God te vlechten met bescheydt

 

Den loffelijcken krans van ware danckbaerheydt:

 

Vreest hem die lichtlijck can verstroyen inder ylen

 

Het steunsel van u saeck den Bos geknoopte pylen,

 

Peynst om den ghenen die de volckren van Sion

 

Als Slaven voeren liet geboeyt naer Babylon.

FINIS.