Minne-plicht ende kuysheyts-kamp

Als mede verscheyden aardighe en geestige nieuwe liedekens en sonnetten

[p. 205]

Op de wyse. Yets moet ick u Laura vragen.

De Poet.

DIanier roeyde in een schuytjen

Met haer keeltjen, onder 't fluytjen,

Van haer vryer Corydon.

Doris kroost met natte pruycken,

Flucx quam van den grond opduycken,

En sich baeckreninde son.

Nae veel singens dees gelieven,

Beurt om beurt een lied aenhieven;

Liedtjen sonder wederga.

Sy prees 't myen, hy het huwen:

D' een wou vryen, d' andre schuwen.

[p. 206]

 

Sy song voor, en hy peep na.

 

Dianier.

 

Maeghden die den rey vercieren

 

Syn als Phoebus lauwerieren:

 

Maegden groenen als de palm.

 

VVatsyn vryers woorden heden,

 

Hunn' beloften, en hunne reden,

 

Meer als kraghteloose galm?

 

Corydon.

 

Maegden die de min wt sluyten,

 

En hunn' jeughd veryeltuyten,

 

Nocht verwecken yemands gonst:

 

Men maght sus of soo bewimplen,

 

Och wat is het, als met rimplen,

 

D'ouderdom het voorhoofd fronst?

 

Dianier.

 

'T voorhoofd fronstse die met sinnen,

[p. 207]

 

En gedachten slaet aen't minnen.

 

Is het niet een' sotte klucht,

 

Datmen laet syn' vryheyd slippen,

 

Om het drucken van de lippen,

 

Om een scharrebiers genught?

 

Corydon.

 

Sotter is't 'sjeughds frissche roosen,

 

Slaloos te verreuckeloosen,

 

En den minnaer slechts te spyt,

 

Na goe' dagen en qua' nachten,

 

Vreughd nocht segen te verwachten:

 

Maer elcx laster en verwyt.

 

Dianier.

 

Corydon ghy meught wat praeten,

 

Maer ick sal u eeuwich haeten.

 

Boeyme niet door dwaese trou.

 

COR. Dianier 't syn meyskens vlaegen.

[p. 208]

 

'K salu eeuwich liefde draegen,

 

En hoogh achten als een' vrou.

 

Dianier.

 

Ja soo fluytmen met verlangen,

 

Om het vogeltjen te vangen,

 

En te sluyten in een' kou.

 

COR. Neen soo locht het harderknaepje,

 

Om het afged waelde schaepje:

 

Dat hy geeren hoeden sou.

 

Dianier.

 

Corydon setme op aen d'elsen,

 

COR. Die malkanderen omhelsen?

 

DIA. Corydon ghy syt een boef.

 

Laet de meyskens eensaem peynsen.

 

COR. Dianier hoe kunje veynsen,

 

Sonder mey sken sonder troef.

 

De poet.

 

Onder 'tspel van sang fluytjen,

[p. 209]

 

Vat een stormke 't seyl van 't schuytjen,

 

Met sloeght om. Sy riep in nood.

 

Hy omarmde Dianiertjen,

 

En kreet: water blusch geen viertjen,

 

Dronck met haer een' soete dood.

 

 

 

Stroomgodesjes d'wtvaert vierden,

 

En hen bey ten oever stierden:

 

Daer een graf twee lycken kreegh.

 

Zedert hier de sieltjes waerden,

 

En haer' stemmen voeghlyck paerden.

 

Song sy hoogh, soo peep hy leegh.

FINIS.