Minne-plicht ende kuysheyts-kamp

Als mede verscheyden aardighe en geestige nieuwe liedekens en sonnetten

[p. 197]

Stem. O Angenietje.&c.

INdien na lyden,
Volcht het verblyden,
VVaer blyft dan nu de vreucht,
Van myn benaut geneucht,

'K heb immers dick en menichmael aen u,

Versteende maecht,

Myn noot geklaecht,

Maer ghy blyft even schu.

Slaet eens u oogen,

Op het vermogen,

Van eenen druppel nat,

Die welck een steen hart glat,

Allencxkens moe-maeckt maer eylaes! het schynt,

Dat uwe kou,

[p. 198]

 

Vervrose vrou,

 

Vermindert noch verdwynt.

 

 

 

Kan niet bewegen,

 

V hert, een regen,

 

Van traanen die doort oogh,

 

Het aertryck dor en drooch,

 

Bedout ja teenemael vocht maeckt. Secht dan:

 

Door wat manier,

 

Myn hert en vier,

 

Vijs ondoye kan.

 

 

 

Nae u behagen,

 

VVil ick myn dragen,

 

Beproeft my en gebiet.

 

Onwillig ben ick niet:

 

Maer vlytich in u dienst te doen, Geen pyn,

 

Geen angst geen noot,

[p. 199]

 

Hoe swaer hoe groot,

 

Kan myn te moeyelyck syn.

 

 

 

'T schynt dat me-vrouwe,

 

Geen goet vertrouwe,

 

Op myne woorden heeft,

 

VVant sy-der geen antwoort geeft,

 

En nochtans ick wel sweeren wil by loof,

 

Dat al het geen,

 

Ick spreeck ick meen,

 

Dus geeft myn vry geloof.

 

 

 

Op recht ick leeve,

 

En voorts ick geve,

 

Myn ziel u tot een pant,

 

Myn lyf tot offerhant.

 

Ionckvrou ghy syt soo veel wel waert, dat ick

 

In doots verdriet,

[p. 200]

 

Int minste niet,

 

Bevreest ben: of verschrick.