Minne-plicht ende kuysheyts-kamp

Als mede verscheyden aardighe en geestige nieuwe liedekens en sonnetten

[p. 177]

Voyse. Si tanto gratiosa.

WYckt silvere godinnen,

Die geblancket van boven tot beneden,

Ontsteeckt de hooge sinnen,

Der Gooden, van de werelt aengebeden:

VVyckt, doch schrickt ghy,
Die toovery,
Soo heyligh te ontmoeten,
Treet van u wagen;
Of laet u elders dragen,
Uyt haer voeten.

Ghy schoorvoet al ter zyden,

Ick siet, ghy wyckt de brave kayserinne.
Sy comt u tegen ryden,
En waerse vaert, daer brant het al van minne.

[p. 178]

 

Dus, soo u oogh,

 

Het wonder hoogh,

 

Haers godtheyts, quaem te schouwen,

 

Ghy blaeckte meede,

 

In d' onuytspreecklyckhede,

 

Van me vrouwe.

 

 

 

Doch lust het u te wagen,

 

Heylige Venus met u trotse nichten.

 

Te sien van onse dagen,

 

Den glans die al de werelt kan verlichten,

 

Treet haer te moet,

 

Met heusche groet,

 

Doch wiltse' eerbiedigh taken.

 

Ach! sonder schricken,

 

Condy haer oogenblicken,

 

Niet genaken.

 

 

 

Daer isse', ô waerdigh wonder,

[p. 179]

 

Ick swym. ach! helpt haer van de wagen stygen:

 

En vlytse sachjes onder,

 

Godinnen soo, verwilcomt haer met nygen,

 

En eerse gaet,

 

Op d' harde straet,

 

Haer silvre' soolen setten,

 

Laet die bespreden,

 

Met gout op dat s' haer treden,

 

Niet en letten.

 

 

 

Soo goddelycke reyen,

 

Viert haer, die doch geen minder dienst sou passen:

 

Laet het gedrange scheyen,

 

Vant wondrend' volck in tal soo aengewassen.

 

Ist dan dat ghy,

 

Vermarckt dat zy,

 

Die heyligingh int midden,

 

Uws stoets, is waerdigh,

 

Soo maeckt u met my vaerdigh,

 

Haer t' aenbidden,