Minne-plicht ende kuysheyts-kamp

Als mede verscheyden aardighe en geestige nieuwe liedekens en sonnetten

[p. 120]

Devntie.

Wys. Maintenant les Dieux, ont quitte les cieux. &c.

AMaryl had lang,

In der hardren sang,

Beluystert Thyrsis stem,

Zy, song hy, was syn ziel,

Haer ooghjen viel

OP niemant anders als op hem.

Vaeok haer lipje rondt,

Op het tipje stondt,

Om t' wtten haere smart.

Staeg 't woortje van de tong

Te rugge sprong,

En doock in het beschreumde hart.

Vaeck, dachtse, ick raeck,

Door de vinger spraeck,

[p. 121]

 

Soo ver eens, dat hy 't vat,

 

Staegh werdt de kneuckel stram,

 

wen' t' er toe quam,

 

Als had zy gansch geen hart gehadt.

 

 

 

Op een morgenstondt,

 

Hy haer sitten vondt,

 

Eens aende stille beeck.

 

Sacht hy sich sette daer,

 

Dicht achter haer,

 

En haer gedaente int nat, bekeeck.

 

 

 

Siende nae den grondt,

 

Sy vernam, terstondt,

 

Zyn maxel, daer beneen.

 

Om, saghse, en 't geen dat leeft,

 

Doe seidse, ick geeft

 

Nu, al te veel is 't twee op een.

 

 

 

omnibus Idem.