|
| |
Het vyfde bedryf.
HOe 't quam, dat Attila het hoofd zoo plotsling stiet,
Met dezen elfsten storm, begrijpt mijn brein noch niet;
Terwijl ick, by 't klincket verwacht, omtrent de wallen
Ons Ridderschap, om 't lijck van Ursul uitgevallen.
Zy komen, met dien buit geladen, naer de Stadt.
'K geloof het nauwelix. O Jesus, loon hen dat.
Wie durf 't verbeten Lam, met bloênden muil gedragen
In 't hongerige nest, dien wreeden wolf ontjaegen?
| |
| |
De spie verkondschapte ons, hoe 't lijck in Manfrits tent
Te zorgloos werd bewaert door 't Kattenregement;
Dat van den storm vermoeit, en dapper aen 't verloopen,
Geen legerpoorte sloot, maer lagh naer Stadt toe open.
Dit gaf de Borsten moed. wy nadren altemet.
Verneemen man noch paerd op schildwacht uitgezet.
Wy zien vast hier en daer de herrefstvieren roocken.
D' een leit op stroo, en ronckt, met oogen toegeloken,
Verdroncken in den wijn. een ander drinckt, en druipt
Van most, en voelt niet eens dat hem de slaep bekruipt.
De zommigen den buit verdobblen, en verspeelen.
Een ander hallesnaeckt zijn wonden zoeckt te heelen.
De wagens staen' er by, zom heel, zom half gelaên.
Hier leunt een speer, daer hangt een schild of rusting aen.
De vlammen schitrren vast in helmen, en standaerden.
De ruiters altemael, gestegen van hun paerden;
Verzuimen hunnen plicht, gelijck de voetknecht doet.
Toen Liskerck dit vernam, ontstack zijn edel bloed,
Veel hitsiger dan oit op Keulens trotse muuren,
Noch t'avond van zijn bloed, en druipende quetsuuren
Geverft, daer hy den Hun manhaftigh wederstond,
En, hoe vermoeit, het zwaerd niet eenmael af en bond.
O telgen, voortgeteelt van Roomsche en Duitsche struicken,
Die niet om pracht, sprack hy, maer eerlijck te gebruicken,
Het harnas gespte aen 't lijf, en degens gorde op zy;
Hier is gelegentheid. een yeder volge my,
Om onze erfvyanden, dees Katten, die, als slaeven,
Zich onder 't Hunsche juck zoo schandelijck begaeven,
Betaelt te zetten 't leed, van ouds her aengedaen
Den Ubien; toen, na veel jammers, uitgestaen
Van woest geweld, zy heul aen Caesars scepter vonden.
Dit 's Manfrits regement. ghy ziet den hengst gebonden
Vast graezen by zijn tent, weer in hy stormens moe,
Houd schildwacht op tapijt, met bey zijn blieken toe.
| |
| |
Wie zagh oit schooner kans in al 't belegh geboren?
Mijn mackers, dat 's u voor. met gaf hy 't ros de sporen.
Al d'andren op dat spoor hem rennen achter aen,
Het open leger in. wat kon'er tegens staen?
Wy ploften onverziens in 't honderd, in den drommel,
Voor 't steecken van trompet, voor 't roeren van de trommel
Des ronckenden soldaets. eer 't yemant hoorde of zagh
Gevoeldenze onze Ieughd niet eerder dan den slagh,
En 't yzer op den hals. dat was het zeker teecken.
En daer meê wapen, moord, en klocken opgesteecken.
Zoo overvalt op zee een onverwachte vlaegh
Den zeeman, daer hy slaept, en verre leit te laegh,
Als, onzacht opgeweckt, hy 't zeil begeert te strijcken,
En bulderende wind, en golven niet bezwijcken,
Voor dat het schip gesloopt te gronde gaet, en zinckt.
Hier wordt'er een verrascht, terwijl hy zit en drinckt,
En braeckt den wijn, en 't bloed, en mengtze met malkanderen.
Een ander wil zijn spel te spa in ernst veranderen,
En word, terwijl hy speelt, het spel en 't leven quyt.
Een ander, vast in slaep, van 't waecken word bevrijt.
Een ander grijpt zijn zwaerd, of zet zich in geleden;
Maer word van 't punt geraeckt, of van den hoef vertreden.
Een ander, die zijn quael verbond, met luttel harts,
Van 't schichtigh zwaerd geheelt vond noit gezwinder arts.
Op 't roepen midlerwijl, op dit erbarmlijck schreien,
Terwyl Agrippaes jeughd, zoo stout, zoo breed, gaet weien,
Komt Manfrit uit zijn tent gesprongen, half gekleed,
Met eene hellebaerd, en schuimbeckt byster wreed,
En schreeuwt: wy zyn noch niet verbasterd van onze ouderen.
Hy brengt een' slag, maer't hoofd dat hangt op beide schoudren
Gekloven midden door van Liskercks gladde kling,
Die hem te snel ontmoete, en rustigh tegensging,
En zonder samlen sprong uit zynen hoogen zadel,
De tent van Manfrit in, bestuwt van Keulschen Adel,
| |
| |
En haelde'r Ursuls lijck, en smeet het op zijn paerd.
Toen daetlijck 't leger uit, en zoo weèr stedewaert
Door dick door dun gejaeght, van bloed, en zweet bedropen.
Bezet de poort, en wal, en zet de poort wyd open.
Zy komen met het lijck. al 't leger raeckt in roer,
En was ten deel gevloôn, ick boodschap u hoe 't voer.
Manhafte Jongeling, die, zonder eens te flaeuwen,
Dien kostelijcken roof hebt uit die staele klaeuwen
Des Noordschen Beers geruckt; uw Ridderlijcke daed
Blijft in geheughenis, zoo lang de dageraed
De duisternis verdryft, zoo lang de starren daelen,
En duicken, voor den glans van levendiger straelen.
Sinte Ursul zal u niet vergeeten in Gods Rijck,
Daer zy, Gods blyde Bruid, voor d'Englen zit te prijck.
Iuliaen. Attila. Geest van Sinte Vrsul. Geest van St. AEthereus.
HOe heeft de Noordzy zich zoo schandelijck gedraegen?
Hoe liet de Zuidzy zich zoo schandelijck verjaegen?
Trompet noch trommel werd gesteecken noch geroert,
Voor dat men 't stormgevaert had stewaert aengevoert,
En wat tot storremtuigh en reedschap kon verstrecken.
Al 't voetvolck quam vooraen, de ruiter achter trecken,
En noopte met zijn paert oock 't hart des soudeniers,
Om den belegen muur t' ontginnen met meer viers.
De nieuwe maen ging op, dat was 't gezette teecken,
Om met een veldgeschrey altzaemen op te steecken.
Zoo ging het stormen aen, hardneckiger dan oit.
Het hagelde geweer, het veld werd dicht bestroit
Met pylen, die de lucht verduisterden, en vlogen,
En snorden van de pees der afgeschote bogen.
Men brocht den storrembock met eene schildpad aen,
Geweld daer muur noch poort, noch toren voor kan staen.
| |
| |
Al 't vrouwvolck in de weer zich weert met traen en vlammen,
Met peckreep, ziedend kalck, en steenen, om het rammen
Te hindren. heet gevecht maeckt heete harssens dol.
De mannen sneuvelen. de graften raecken vol.
Men strijd eer reuckeloos als met verstand en orden,
Uit bitterheid, van wie zy aengedreven worden.
Gewight van steenen rolt, en tuimelt van den wal,
Op 't schildendack, dat sloopt, door eenen zwaeren val;
Dat kraeckt, en knarst, en huilt. noch ziet men niemant suffen.
Men laet zich door veel moords in 't rammen niet verbluffen.
De levendige treed terstont in 's dooden plaets.
In 't end bezwijckt de muur, door 't aenstaen des soldaets,
En stort met roock, en puin, en groot gedruis ter aerde;
Die davert van dien slagh, als of ze Reuzen baerde,
En weer in arbeid ging. het puin vervult de gracht,
En baent den wegh in Stad. die schijnt in 's legers macht
Te staen, daer over ons de vesten vreeslijck gaepen.
'k Zagh d' Agrippiners blanck op straet, in volle wapen,
Getrooft het Hunsch geweld t' ontfangen sterck en stijf,
Als my, gelijck een koorts, een grilling reed door 't lijf.
Wat grilling quam u aen? hoe is u 't hart ontzoncken?
My docht, dat in die breuck des muurs dees Mannen bloncken,
Die flus verslagen, nu verscheenen wederom
Tot wraecke van dien moord. 'k Zagh Ursuls Bruidegom,
Dien wackren Jongeling, den wyden mond der muuren
Bezetten, met die zelve en vloeiende quetsuuren,
Ontfangen van mijn hand, toen ick, versteurt van moed,
Hem aengreep by zijn kleed, en slibbren deed in 't bloed
Van 't grijs en Pauslijck hoofd, het welcke, voor zijn oogen,
Doorsteecken van mijn zwaerd, zich mede quam vertoogen,
Tot wraeck van 't ongelijck, met eene heesche stem;
Gelijck die dubble wolck van Mannen achter hem,
De moede Burgery quam bystaen, en verpoozen.
Men zagh'er zom gebaerd. men zagh'er baerdeloozen,
| |
| |
En jong, en oud. elck had zijn eigen handgebaer,
Een kruis, of staf, of torts, of zwaerd. 't gespoock stond naer
En vreesselijck by nacht. de krijghsman aen het dutten,
Wijckt af, verloopt, en ick zoeck hen vergeefs te stutten
Nu merck ick, 't is geen droom, noch harssenschildery
Het heeft niet weiniger gespoockt aen onze zy.
Ick, om geweer en moed van 't oorlooghsvolck te slypen
Hadde opgezet eens zelfs de torens aen te grypen,
En greep, in 't bits gevecht, na zoo veel tegenstand,
Den standerddrager zelf den standerd uit de hand
Met d'een, met d'ander hand de lange storremladder,
En riep: men volgh mijn spoor. wie eerst van allen radder
Kan steigren, achter my, en schrap in 't heetste staen,
Dien magh onsterflijcke eer, noch muurkroon niet ontgaen.
Hier rijft het Capitool. hier is de wedergade
Van Rome. schats genoegh, tot boete van uw schade,
Geleden in 't belegh. val aen, ick wijs u 't spoor.
Mijn Arend met de kroon, mijn Astur vlieght u voor.
Het vier ontstack. men zagh hoe aller oogen glommen.
Ick recht de ladder zelf, en daedlijck opgeklommen:
Mijn regement my na, en zoo de zege ontgost.
Een yegelijck soldaet hiel stand, gelijck een post.
Ick zwaey den degen vast. ick schreeuw vast moord, en wapen,
Vrybuit, en brand. val aen. nu wreeck u eens rechtschapen.
De Burgery verflaeuwde, in tegenweer te bien.
De wal en Stad was ons; wanner ick op zijn knien
Een oud eerwaerdighst Man zagh vallen, in het midden
Der Priesteren, en met gevouwe handen bidden.
Op dat gebed, helaes! verscheenme strax mijn Min,
Met haer doorschote borst. die schoone Koningin
Verscheen met dees quet zuur, die versch noch deerlijck bloede.
Hoe werd mijn hart zoo bang, dat strax zoo grimmigh woede!
De standerd zeegh, en viel, met eenen viel de moed.
Verscheenze slechs alleen?
| |
| |
Van duizenden bestuwt, en met die zelve Zielen
Die, van den hoef getrapt, door zwaerd en speeren vielen.
Zy trad my in 't gezicht, en dochtme ruim zoo schoon,
En ruim zoo groot als flus. haer diamante kroon
Verlichte straet en wal, door 't schitteren der steenen,
En 't kroonegoud, gelickt en goddelijck bescheenen
Van eenigh godlijck licht, dat met een' ronden kring
Van tongen, rood als vier, om 't heiligh hulsel ging.
My docht ick zagh dien schicht noch in haer herte steecken,
Daer 't lauwe bloed langs scheen op d' aerde neêr te leken.
Ick stondt 'er stijf en stom. al 't krijghsvolck zagh op my.
De Liefde en Schrick van d' een, de Schoone aen d' andre zy.
Noch drong ick stewaerd in met zidderenden degen.
Maer waer ick quam, alom vloogh Ursuls Geest my tegen
Met haere standert vaen. haer Maeghden overkuisch
Bejegenden mijn volck met dadeltack, of kruis,
Of maeghdewasse kaers, voor wie de krijghslien vielen,
En vloden hier en daer. zy zat my op de hielen,
Of stond voor mijn gezicht. veel troepen vloôn verbaest;
Dies ick den aftoght blies, want d' aftoght was ons 't naest.
Nu treffen den Tyran al 's hemels dreigementen.
Nu Juliaen vervolght in d' aengesteecke tenten.
Och Juliaen, wat raed? hier koomt het zelve spoock.
Hou stand, 't is ydelheid, en wind, en stof, en roock,
Of een ontsteecken damp, die schichtigh zal verdwynen.
De zonne zal voortaen uw hutten niet beschynen.
Hou stand, 't is ydelheid, die eer verstuift dan stof.
Des legers kreits verstreck den Hun een kerreckhof.
Wie zijtge, die by nacht ons quellen komt, en plagen?
Slechts wind, en roock, en damp, en stof om uit te vaegen.
Indienge niet ontvlucht, ick stel mijn zwaerd te werck.
Wat of den veldheer doet?
Ick schrijf met kool een perck,
Tot mijn verzekering, en zal 't met vloecken wyen.
Daer komt het yslick spoock, en durf het overschryen.
| |
| |
Is 't wonder dat mijn hair hier door te berge rijs?
Bevriest uw hart noch niet zoo stijf en kil als ijs?
Och Ursul, laetme gaen. och spaer den Koning 't leven.
Tyran, uw vuist heeft my dien schicht in 't hart gedreven.
Och Ursul, laetme gaen, vergeefme toch dien moord.
Wy Geesten eisschen wraeck. de hemel is verstoort.
Durft ghy, aertsmoordenaers, u langer hier vertrouwen?
Wijck af, ick zal u 't hoofd van buick en schoudren houwen.
Heeft wind, en roock, en damp, en stof nu buick en hoofd?
Daer leit de Geest. ick heb hem 't beckeneel geklooft.
Noch leeft de Geest. uw zwaerd is veel te plomp van snede.
Och goede Geest, vertreck, laet Juliaen met vrede.
Och Juliaen, wat raed? nu weet ick geen verblijf.
Gods straffe volght Gods Roe, gelijck de schaduw 't lijf.
Het zweet breeckt uit wie moet voor dit gezicht niet yzen?
Princes, ick zal my nu genadiger bewyzen.
Gelijckghe zijt gewoon, die 't al verwoest, en stroopt,
En Christenrijck in 't bloed der Martelaeren doopt.
Verbeeld u niet, dat God uw' moet wil wil verschoonen.
Ick zal u 't halve hoofd van uwen Manfrit toonen.
Daer ziet ghy 't van het lijf gesneden, en noch nat.
De Ridderscap valt uit, met al de gansche Stad.
De tenten staen in brand. uw volck verloopt te spade.
't Vergoten bloed roept wraeck. 't is uit met Gods genade.
De gansche Stad valt uit. al 't leger staet in vier.
Wat zien we, Iuliaen? wat aenzicht zien we hier?
't Is Manfrits eigen hoofd. verwacht geen ander teecken.
Och Iuliaen, 't is tijdt als d'andren op te breecken.
Och Juliaen, breeck op, met d'overige maght.
't Is veiliger gevloôn, dan 't uiterste verwacht.
| |
| |
Aertsbisschop. Burgemeesters. Rey van Agrippiners.
GEtrouwe Ridderschap, zet hier de doodbaer neêr,
En 't Heiligh Lijck. 't word spa, oock valt de wegh te veer.
Voor eerst genoegh, tot dat men 't lichaem voort geleide,
En op het staetelijckste een uitvaert toebereide,
Gelijck de heiligheid van zoo een Heyligh voeght.
Maer dit toeschietend volck bleef al den nacht misnoecht,
Indien hun oogen zelfs de doode niet eerst zagen.
Men schuif de doodkist op. daer leitze nu verslagen,
Die vrome Kruisheldin, en stut van 't eeuwigh Rijck.
Ghy Vaders van de Stad, ghy Burgers algelijck;
Om Gods wil, ziet toch eens, ghy maeghdekens, en vrouwen,
Koom leeck, en priester, koom de Koningin aenschouwen.
Zy schijnt niet dood, noch oock den slapenden gelijck,
Maer levend lacht ze u toe. hier leit een Bruid te prijck;
Wiens ziel in 't hemelsch koor, voor d' Engelen, ging trouwen
Den schoonsten Bruidegom. waer zagh men oit gehouwen
Uit marmer eenigh beeld, of lijck dat witter was.
Zoo leeft d' albaste pop in d'ebbenhoute kas.
Noch schijnt de purpre mond gebeén tot God te morren.
De roos, op elcke wang, weet noch van geen verdorren.
Het hair behoud zijn' geur, ja krachtiger dan oit.
Zoo hadze zich voor 't leste om Jesus opgetoit.
Zy heeft dien mond niet eens vertrocken, om de smarte
Des doods, toen haer de Dood de tanden zette in 't harte,
Met dien verwoeden schicht. geweerhaeckt hangt hy noch
In haer gequetste borst, zoo wit, als melck en zogh;
Gemarmert van het bloed, dat uyt de wonde vloeide,
En maeckte een' rooden vliet, waer in de ziele roeide
En zeilde, en vloogh voor wind, voor stroom, recht hemelwaert,
Der zielen haven in, beschut voor 't Hunsche zwaerd.
O wreede schicht, te wreed op zoo een teere spruite!
't Was wonder dat uw punt niet weder af en stuite,
| |
| |
Of stomp werd, op 't gezielt en levendigh albast
Der Kalidoonsche Maeghd, en hechtghe noch zoo vast,
In 't middelpunt van 't hart? maer waerom 't hart geschoten,
Och edel hart! en niet een ander deel doorstooten?
Neen, billijck is 't dat zy, aen 't Paradijs verlooft,
Oock werde in 't hart gemerckt; gelijck 't gemartelt Hoofd,
Haer Heiland, dien de speer in 't hart ging door de zyde.
Onwetende eerde u dus, die u dees eer benyde.
O allerzalighst lijck, ons allen voorgetreên,
En in het bloedigh perck met Jesus doorgestreên.
Zy triomfeert by God, met wien zy zich vereende,
Met al haer Duizenden, die, op de starren treênde,
Nu omgaen met den kloot, aen 's hemels gouden boogh,
En, boven zon en maen, braveeren daer om hoogh
Gods vyanden, die niet onsterfelijcke zielen,
Maer slechs het sterflijck lijf des Martelaers vernielen.
Het veld dat door dien moord verwildert leit, en woest,
Gemest met bloed, en mergh, teelt nu een' rijcken oegst,
Daer God de vrucht af maeit, en vult zijn ruime schuuren
Wy tellen daeghlix d' uuren,
Ja elcken oogenblick, in 't uiterste gevaer,
Dat Jesus ons verlos. 't verlangen valt ons zwaer.
O waerde Burgery, de hemel wil u stercken.
Gedenck, ghy strijd ter nood voor huizen, en Gods kercken;
Ghy strijd voor lijf en ziel, voor Gods gerechte zaeck,
Voor 't algemeen geloof. schep moed. beveel de wraeck
Den allerhooghsten troon: hy bleef noit Dwingland schuldigh
De lang gedreighde straf. volhard, beveel geduldigh
Hem d' uitkomst van 't gevecht, de hemel weet zyn tijd.
Men triomfeerde noit dan na den bangen strijd.
Nu dorscht Gods straffe hand den droeven ingezeten.
De vlegel breeckt niet eer voor dat die is versleeten.
Gods oordeel scheid aldus het koren van het kaf;
Al dreunt' er 't gansche Sticht, gelijck een dorschvloer, af.
| |
| |
Wy zitten noch beschermt en met beslote muuren.
Argentoraet, en Trier, en Tongren, ons gebuuren,
Zijn al in d' asch geleit, en in den grond vergaen.
Indien een stercker valt, hoe kan een zwacker staen?
De blixem met geweld gedreven op de toppen
Van toornen, en van kerck; het bloed, by roode droppen,
Geregent hier en daer; de tortsen in de lucht;
De wolcken vol geschreis, en oorelooghsgerucht;
Het hemelsche gezang, het loeien uit de kooren,
Gaen zwanger van al 't leed, dat daeghlix word geboren.
Ons vesten gaepen vast, en waren flus vermant.
Wy hoorden dien Tyran vast brullen moord en brand.
De maght der Burgery begon al uit te spatten.
De Hun zal strax den storm met meer gewelds hervatten,
En booren door de breuck in Stad, die open leit.
Ick zie, hoe 't grimmigh zwaerd langs marckt en straeten weit,
En neervelt, wat het vind. ick hoor ons vrouwen krijten.
'k Zie dochters aengezicht en bloote borsten rijten,
Met hangende perruick geschonden en gesleurt.
Ick zie dees Stad in brand, en als een kleed gescheurt.
Nu zal ons Beeck van 't bloed der menschen overloopen.
Men sluit de poort vergeefs, de muuren leggen open.
Godvruchtigh Licht, verlicht het volck met uw gebed.
Wy knielen al met u, en hopen op ontzet.
Aendachtige gemeent, hou op, hou op van schreien.
Ick zie, om 't hoofd van 't lijck, een vlam van tongen weien,
En lecken Ursuls kroon. ay zie, hoe schoon het speelt.
Ick zie noch meer, een wolck, die zich daer boven deelt,
En zwanger van Gods glans vast; arbeid door te breecken.
Schep moed, mijn volck, schep moed. dit is geen ydel teecken.
Wy zijn alree verhoort. nu langer niet geschroomt.
De wolck gaet op. wat Zon of hier te voorschijn koomt?
Wat starren of dit zijn, die voor en achter krielen?
Gewis 't is Ursuls geest, bestuwt met Martelzielen,
| |
| |
Met zoo veel duizenden, als flus gesneuvelt zijn.
Ick ken die Kruisbanier. 't is spoock, noch droom, noch schijn.
Wy weckten haeren geest met ons eendraghtigh smeecken.
Zy wenckt ons. luister toe. daer vangt zy aen te spreecken.
GHy Agrippiners, staeckt dit jammerlijck gesteen.
Ick hebbe op uwen muur met al mijn heir gestreên,
En ging dien Dwingeland in zijne tent bestoocken.
Al 't leger vlucht met hem, en is voort opgebrocken.
De blixemstrael, die brand in alle hutten sticht,
Vergunt den Hun geen' tijd, dat hy zijn hielen licht.
Gansch Keulen, met den dagh in 't leger uitgevallen,
Sleept eenen grooten roof in zijn verloste wallen.
Die woedende Tyran, zoo wijd en zijd gevreest,
Zal 's nachts in 't bruilofsbed, op 't vrolijckst van zijn feest,
Smoordroncken van den wijn en 't bloed, allengs gedroncken,
Daer zijn bestorve bruid hem reutlen hoort, na'et roncken,
Haest braecken 't godloos hart, en smooren in zijn bloed,
Dat tegens Christus Kerck en Gods autaeren woed.
Laet u 't geleden leed noch jammer niet bedroeven.
God wou uw hart door 't vier des oorlooghs dus beproeven.
Bestelt ons lichaemen ter aerde, zoo 't behoort.
De hemel zal uw' Dom, uw Raedhuis, en uw poort,
Van hier, in tijd van ramp, en tegenspoed, vertroosten.
Verwacht in uwen schoot het Drietal, dat van 't Oosten
Zich boogh voor d'arme kribbe, en offerde zoo mild;
Drie Kroonen dan gevoert in eenen rooden schild:
Drie Kroonen zullen braef op onze Armijnen passen:
Ick zie der muuren kreits hoe langer wyder wassen,
Door allerhande ramp; d' Aertsbisschop, in den top
Van 't Keizerrijck te keur, om een' gekroonden kop,
En 't Heiligh Agrippijn, door tegenspoed verzochter,
Volharden, als een echte oprechte Roomsche Dochter.
| |
| |
Verlosser, zijt gelooft, die d'eer behoud in 't veld,
En Englen zonder tal, en Martelgeesten stelt
Tot wachters van de Stad. wy buigen ons, wy groeten
SINTE URSUL en heur heir. wy offren aen heur voeten
Geen wieroockvat vol reuck, maer 't hart vol danckbaerheid.
My dunckt ick zie alree ons vesten uitgeleit.
Sinte Ursuls Veld daer in getrocken, en begrepen,
De Keulsche Maegden maght van steenen t' zaemen sleepen,
En bouwen haer een kerck, zoo yverigh als oit.
Gezegent zy Klemaet, die Gods gebouw voltoit.
Drie zilvre tomben, rijck van Indiaensch gesteente,
Begraeven in 't autaer, beveelt men haer gebeente,
't Lijck van Cyriacus, en 't lichaem van Konaen;
Waer op men, onder spel en koorgezang, voortaen
Den hemel eeuwigh danckt, met heilige offerhanden,
Daer gulde kandelaers, daer gulde lampen branden.
Noch feest noch ommegaen ontsta dees Maeghdekerck;
Daer elck haer rustbed hebbe, en haer gewyden zerck.
Men bergh al 't overschot in eene goude kamer;
En haer gedachtenis zy Keulen aengenamer
Dan endelooze schat: maer d'asch, en Maeghdestof
Zich spreiende, vereischt een grooter kerreckhof
Dan d'aldergrootste Stad. men grabbelt om dees bloemen.
De Teems zal zelf een stad naer een der Maeghden noemen.
Zoo leven, na de dood, die't leven hier versmaên.
Zoo koomt de glori t'huis, die naer geen glori staen.
EYNDE.
|
|
Auteursrechtvrij