|
| |
Het gebedt des Heeren.
O Vader, die my naer uw beelt
Bootseerde, na den val herteelde,
En heilighde, en my mededeelt,
Uit uwen rijcken schoot, vol weelde,
Wat ziel en lichaem onderhoudt;
En my mijn lusten leert betoomen;
Mijn hoop, op uw gena gebout
En liefde, ô Vader aller vromen,
Ten hemel stijght, om, als een zoon,
Te knielen voor uw' hoogen troon,
| |
| |
Uw groote naem, ô groote Godt,
Van valsche godtheên afgescheiden,
En wat verroest en haest verrot,
Gedient wort by den blinden Heiden;
Uw heiligheit, uw majesteit,
Voozienigheit, en almaght blijven
Zoo lang en wijder uitgebreit
Als 't licht de schaduw zal verdrijven.
Uw heerlijckheit en eere strael'
Dat geen bepaeltheit haer bepael'.
Uw Rijck, geen aertsch noch weereltsch Rijck,
Verknocht aen plaets, en grens, en tijden,
Maer uwe majesteit gelijck,
In hun, die voor uw eere strijden,
Op hoop, van eens met uwen Zoon
In eeuwigheit te triomfeeren,
Daer duizenden, voor uwen troon,
Uw heerlijckheit en Godtheit eeren;
Dat Rijck moet groeien, en volsta
In heerlijckheit, als in gena.
Uw wijze wil, en niet mijn wil,
Gekrenckt door daeghlijx overtreden,
En Adams heiloos erfgeschil,
Neem' zijnen voortgang hier beneden,
Als boven, in het hemelsch hof,
Alle Englen, op uw' wenck, uw wetten
Bestemmen, en uw' rijcken lof
Eenstemmigh zingen, en trompetten.
Mijn wil in uwen wille smilt',
En wille al wat de hemel wilt.
| |
| |
Verleen ons, uit uw' vollen schoot,
Uw woort, en 't voedtsel van genade;
Voor al het Manne en hemelsch broot,
Op dat dit onze ziel verzaede,
En voede, en stercke, eer zy verreist.
Verleen ons door uw' zegen, heden
En daeghlijx, wat de nootdruft eischt,
Tot onderhoudt van lijf en leden;
Hoewel geensins voor my alleen,
Maer alle menschen in 't gemeen.
Naerdienwe, door verzuim van deught,
Of boosheit, menighmael bedreven,
Ons schuldigh vinden van der jeught,
Zoo wil de schulden ons vergeven;
Gelijckwe 's naesten reekning net,
In 't schultboeck van ons harte, sluiten,
Met weêrwraek haet noch wrock besmet,
Uit liefde, om 's naesten leet te stuiten;
Zoo boeten wy door kleen gedult
Uw' grooten eisch, ons zwaere schult.
Wanneer de Hel ons klampt aen boort,
De lust der weerelt hart en zinnen
Met eenen glimp van vreught bekoort,
Het zy van buiten, of van binnen;
Zoo troost en moedigh en versterck
Den zwacken geest door uw genade,
Om onbezweecken in dit perck,
En onverwonnen, zonder schade,
Z'ontworstelen dit zielgevaer.
Och, dat geschiede: dat zy waer.
|
|
Auteursrechtvrij