|
| |
Het derde bedryf.
HOe kan men in zijn waen zoo vroegh bedrogen worden
Hoe is 't alree verkeert! wy schatten niemants Orden
Geluckiger dan d'onze, in dit opgaende Rijck,
Ja achten onzen Staet den oppersten gelijck,
En onveranderlijck, en boven 't aertsch gezegent;
Wanneer ons Gabriël met Godts bazuin bejegent,
En uit de goude poort verbaestmet dit gebodt,
Het welck al 't Engelsdom versteeckt van 't hooghste lot,
Hun uit den vollen schoot der Godtheit eerst geschoncken.
Daer leggen wy te laegh, en zien de schoone voncken
En straelen van onze eere en heerlijckheit geblust,
De gansche Hierarchy des hemels ongerust,
Den mensch, in top van Staet en maght, zoo trots verheven,
Dat wy, als slaven voor zijn heerschappye beven.
O onverwachte slagh, en staetverwisseling!
Och treurgenooten, zet u hier in eenen ring
In 't ronde: zet u hier te zamen: helpt ons treuren,
En zuchten: het is tijt ons feestgewaet te scheuren,
Te klaegen: niemant kan ten minste ons dit verbiên.
De blyschap smilt, en zal nu d'eerste droefheit zien.
Helaes, helaes, helaes, gebroeders, hemelreien,
Leght af uw hooftcieraet; verandert uw lievreien,
En vrolyckheit in rou; slaet neêr uw aengezicht.
Zoeckt schaduwen, als wy. de droefheit schuwt het licht.
| |
| |
Een ieder volge ons stem, en bange jammerklaghten.
Verdrinckt in jammer: zinckt in droevige gedachten.
Het klaegen helpt, en zet de droefheit oock van 't hart.
Nu schept in kermen lust: het kermen heelt de smart.
Nu roept uit eenen mont, en volleght ons misbaeren.
Helaes, helaes, helaes, waer is ons heil gevaeren!
Wat weeklaght hoort men hier? onaengenamen toon,
De hemel yst hier af. dees lucht is niet gewoon
Te hooren een muzijck van druck op nooten galmen
Door 't juichende gewelf. triomfen, kransen, palmen,
En harpen passen ons, en snaeren. wat wil dit?
Wie of hier hangends hoofts in een gekrompen zit,
Verlaeten, en bedruckt, en zonder noot beladen?
Wie geeft hun treurens stof? wie kan deze oirzaeck raden?
Mijn Reigenooten, volght: 't is noodigh dat men vraegh'
Naer d'oirzaeck van hun leet, en deze donckre vlaegh
Van droefheit, die den glans van onze pracht ontluistert,
Het licht van 't eeuwigh feest benevelt, en verduistert.
De hemel is een hof van weelde en vreught en vree.
Hier nestelt aen dit dack noch rou, noch hartewee.
Mijn Reigenooten volght, en troostze in hun bezwaeren.
Helaes, helaes, helaes, waer is ons heil gevaeren!
Genooten van ons heil en blyschap, broeders hoe?
O zoons van 't vrolijck licht, hoe dus bedroeft te moe?
Wie geeft u stof aldus te jammeren, te treuren?
Ghy had begonnen 't hooft ten hemel op te beuren,
Te bloeien in den dagh, die neêrstraelt van Godts glans.
De hemel broght u voort, om vlugh, van trans in trans,
Van 't een in 't ander hof, te steigeren, te zweven,
In 't onbeschaduwt licht, vernoeght verzaet te leven,
Op een geduurigh feest, te smaecken 't hemelsch mann'
Van Godts onsterflijckheit, in een gerust gespan
Van feestgenooten. hoe? dit voeght geen burgeryen
Van Englestadt, ô neen: dit voeght geen Heerschappyen,
| |
| |
Geen Maghten, Troonen, noch geen heerschend Hemelsdom,
Ghy kropt uw droefheit in, en zit versuft, en stom.
Laet hooren wat u deert: ontdeckt het uw gespeelen
Ontdeckt uw hartquetzuur, dat wy die mogen heelen.
Och broeders, vraeghtghe noch met errenst wat ons let?
Ghy hoort, zoo wel als wy, wat Gabriël trompet:
Hoe wy, door 't nieuw bevel, van onzen staet vervielen
In eene slaverny der aerde en zoo veel zielen
Als uit een luttel bloets en zaets te spruiten staen.
Wat is by ons alree mishandelt, of misdaen,
Dat Godt een waterbel, vol wint en lucht geblazen,
Verheft om d'Engelen, zijn zoonen, te verbazen?
Een basterdy verheft, gevormt uit klay, en stof?
Wy waren pas gewijt tot pylers van zijn hof,
Bekleedden onzen plicht, als trouwe rijxgenooten,
En worden op een' sprongh gebannen, en gestooten
Uit deze waerdigheit, verdruckt te streng, en straf,
De hantvest en het Recht, dat ons de Godtheit gaf,
Wort ingetrocken, en, in stede van regeeren
Met Godt, en onder Godt, zal Adam triomfeeren,
En heerschen, in zijn bloet en afkomst, onbepaelt.
De Zon der Geesten is te plotseling gedaelt.
Och lotgenooten, volght ons droefheit, en misbaeren.
Helaes, helaes, helaes, waer is ons heil gevaeren!
Ontsteltghe u om den last van Godt en Gabriël?
Dit schijnt een razerny. wie durf het hoogh bevel
Berispen? wie verwaent de Godtheit wederstreven?
Wy zijn gehouden Godt zijn Recht en eer te geven,
Te rusten in zijn wet. wie treet hier in geschil
Met Godts almogentheit? zijn wenck, en woort, en wil
Verstrecke ons eene wet, en maet, en vaste regel.
Wie tegenspreeckt, die breeckt des Alderhooghsten zegel.
Gehoorzaemheit behaeght den Heerscher in dit Rijck
Veel meer dan wieroockgeur, en goddelijck muzijck.
| |
| |
Ghy zijt [och, weest zoo trots en hoogh niet in uw wapen,]
Tot onderdaenigheit, tot heerschen min, geschapen.
Och medebroeders, staeckt dit kermen, en geklagh,
En buight u onder 't juck van 't eenigh hooftgezagh.
Zeght liever, onder 't juck van grimmelende mieren.
Wanneer het hem behaegh' moet ghy u laeten stieren.
Wat hebben wy verbeurt? geeft reden, en bescheit.
Verbeurt? ghy quest Godts kroon door ongeduldigheit.
Wy klaegen van verdriet, en enckel ongenoegen.
In ste van uwen wil gerust naer Godt te voegen.
Wy steunen op het Recht, ons wettigh toegestaen.
Uw Recht en hantvest blijf de Godtheit onderdaen.
Hoe kan de meerder voor een minder zich verneêren?
Die zich gelaeten stelt. Godt dienen is regeeren.
Gewilligh, zoo de mensch regeere daer beneên.
De mensch leeft met zijn lot vernoeght, al is het kleen.
Den mensch is boven dat een hooger lot beschoren.
Na menige eeuwen wort zijn opgang eerst geboren.
Een eeuw beneden is om hoogh een oogenblick.
Het ga zoo 't wil, zoo 't moet, zoo d'Oppermaght dit schick'.
Men had ons nutter dees geheimenis gezwegen.
De Godtheit openbaert haer hart, tot u genegen.
Noch milder tot den mensch: zy zet hem boven aen:
Verknocht met Godts natuur, een wonderlijck bestaen.
Och Engelsdom, wou Godt zich paeren met uw wezen!
Wat Godt behaegt, en schickt, dat wort met recht geprezen.
Hoe heeft hy 's menschen peil alree zoo hoogh gemerckt!
Het is al wel, al goedt, wat Godt bepaelt, en werckt.
Hoe wil de mensch de kroon der Engelen verdooven!
Alle Englen zullen Godt in 't lichaem zien, en loven.
Zy zullen slijck en stof aenbidden in het stof?
Bewieroocken Godts naem, met geur, en prijs, en lof.
Den mensch bewieroocken, van hooger hant gedwongen?
| |
| |
ZY mompelen alree? ghy hoort een strijt van tongen.
Wat schaeren treuren hier gedompelt in den rou,
De sluiers om de borst, en lenden? niemant zou
Begrijpen dat men dus, in 't midden van de Geesten,
Op 't eeuwige bancket, en d'endelooze feesten,
Kon treuren, zaegh men niet dit jammerlijck getal
Verslensen van verdriet. wat ramp, wat ongeval
Ontsteltze? Broeders, hoe? wat 's d'oirzaeck van dit kermen?
Beledight iemant u? men zal uw Recht beschermen.
Wat deert de Broeders? spreeckt: laet hooren wat u deert.
Zy klaegen dat de staet der menschen triomfeert,
Door Gabriëls bazuin, en opstyght boven d'Engelen;
Dat Godt zijn wezen wil met Adams wezen strengelen;
De Geesten onderworpt het menschelijck gebiet.
Daer hoort ghy kort en klaer den gront van hun verdriet.
Zoo groot een ongelijck valt lastigh te gedoogen.
Het overtreft by-kans ons krachten, en vermogen.
Wy bidden dat ghy toch dien twist met ons beslecht.
Wat raet? hoe paeit men hen? zy steunen op hun Recht.
Wat Recht? die wetten geeft vermagh de wet te breecken.
Hoe kan Rechtvaerdigheit een onrecht oordeel spreeckne?
Bestraf Godts oordeel eens, en schrijf hem wetten voor.
De vader leer' het kint hem volgen op zijn spoor.
Zijn spoor te volgen is het zelve als hy te willen.
Verandringh van Godts wil veroirzaeckt dees geschillen.
Hy zet den eenen van, den andren op den troon.
De minder waertste wijck' voor eenen waerder zoon.
Gelijckheit van gena de Godtheit best zou passen.
Nu durf de duisternis het hemelsch licht ontwassen.
De kinders van den nacht braveeren zelfs den dagh.
Wat adem haelt, met recht den Schepper dancken magh,
| |
| |
Die elck zijn wezen gaf, en mindre en meerder waerde:
Wanneer het hem belieft zal 't element der aerde
Veranderen in lucht, of water, of in vier;
De hemel zelf in aerde; een Engel in een dier;
Een mensch in Engleschijn, of onbegrepen wonder.
Een maght regeert het al, en keert het bovenste onder.
Wat d'allerminste ontfangt is loutere gena.
Hier gelt geen willekeur. hier komt vernuft te spa.
In d' ongelijckheit is Godts heerlijckheit gelegen.
Zoo zienwe tegens 't lichtste het zwaerste zwaerder weegen.
Dus steeckt het schooner af op 't schoon; de kleur op kleur;
De diamantsteen op turkoisblaeu; geur op geur;
Het stercke op flauwer licht; gestarrent tegens starren.
Ons schicken is den Staet van dit Heelal verwarren,
Misschicken al wat Godt geschickt heeft, en beleit;
En wat het schepsel schickt, dat is wanschapenheit,
In 't allerminste lidt. men staeck' dit murmureeren.
De Godtheit kan den Staet van 't Engelsdom ontbeeren.
Zy is met niemants dienst beholpen eeuwigh rijck,
En heerelijck, behoeft zy wieroock, noch muzijck,
Noch geur, haer toegezwaeit, noch lof, haer toegezongen.
Ondanckbre Geesten, zwijght: betoomt u snoode tongen.
Ghy weet Godts reden niet: genoeght u met uw lot,
En onderworpt u Godts en Gabriëls gebodt.
Is dan de Staet en 't lot der Geesten onbestendigh?
Zoo staenze glibberigh, zoo zijnze alreede ellendigh.
Om dat een minder zal regeeren in dit Rijck?
Wy blijven diewe zijn: geschiet ons ongelijck?
Zy zijnde naeste aen Godt, hun' toeverlaet, en vader,
En lagen hem aen 't hart: nu leit een minder nader.
Zich over 's anders heil bedroeven, is gebreck
Van liefde, en rieckt naer nijt, en hooghmoet. laet dees vleck
Op Englezuiverheit en louterheit niet kleven.
Eclkandre, in eendraght, liefde, en trou, voorby te streven,
| |
| |
Behaeght den Vader, die het al in orden schiep.
Zy houden d' orden, daer de hemel hen toe riep;
Maer kunnen traegh verstaen des menschen slaef te worden,
Dat 's ongehoorzaemheit: zoo spattenze uit hun Orden.
Ghy ziet hoe't hemelsch heir, geharrenast in 't gout,
En in 't gelidt gestelt, zijn beurt en schiltwacht houdt;
Hoe deze star gedaelt, en gene, in top daer boven,
De klaerste een minder klaere in luister kan verdooven;
Hoe d'eene een kleiner ronde, en d'andre een grooter schrijft,
De laeghste hemel snelst, de hooghste langsaem drijft;
En evenwel verneemtghe, in deze oneffenheden
Van ampten licht en kreits en stant en trant en treden,
Geen tweedraght, nijt, noch strijt: des Albestierders stem
Geleit dit maetgezang, dat luistert scherp naer hem.
't Gestarnte blijft in staet, daer Godt het in wou scheppen.
Behaeghde 't hem den Staet der Englen niet te reppen,
Zy weecken geen gestarnte, in eendraght, noch in pais,
Noch steurden met geklagh de rust van dit palais.
Zie toe, en wacht u wel deze ongenoeght te stijven.
Wy wenschen dat dees lucht en wolck magh overdrijven,
Eerze uitberste, en 't gewest des hemels zette in vier.
Zy groeien in getal. wie stiltze? wie komt hier?
Luiciferisten. Belzebub. Rey.
HElaes, helaes, helaes, waer is ons heil gevaeren?
't Gaet wel, wy groeien aen: onze Engelen vergaeren,
En steecken, vol misbaer, de hoofden vast by een.
Wat port u Engleburgh met kermen en gesteen
T'ontrusten? kan de bloem der zaligheit verslensen?
Gerust bezitten al wat eenigh Geest kan wenschen
Van Godt, den zegenaêr, vernoeght u dat noch niet?
Zoo staetghe u zelfs in 't licht, en koestert een verdriet,
Waer van ick d' oirzaeck noch beseffen kan, noch raeden.
Houdt op van kermen: scheurt velttekens, en gewaeden
| |
| |
Niet langer, zonder reên, maer heldert uw gezicht,
En voorhooft met een' strael, ô kinders van het licht!
De schelle keelen, die met zangh de Godtheit dancken,
Dien om, en belgen 't zich, om dat ghy valsche klancken
En basterttoonen mengt, in 't goddelijck muzijck.
Uw bittre weeklaght steurt de maet van 't hemelrijck.
't Gewellef huilt u na. den rougalm in den hoogen
Gesteegen, rolt al voort, van d'eene in d'andre boogen:
En zonder misdaet wort, door zulck een ongeluit,
De wasdom van Godts naem en glori niet gestuit.
Heer Overste, op wiens wenck ontelbre keurebenden
Zich wapenen, ghy komt van pas om onze elenden
Te zalven, en den smaet en onverdienden hoon
Te schutten door uw maght. zal Gabriël de kroon
Der heilige Engelen op 't hooft van Adam zetten,
Door Adams erfgenaem Godts eerstelingen pletten?
Wy waren nutter niet geschapen, eer de zon
Te wagen steegh, en licht den hemel geven kon.
De Godtheit koos vergeefs de Geesten tot trouwanten
Van 't onbeweeghbre hof, indienze zich wou kanten,
En spitsen tegens 't Recht der geesten, zonder schult
Tot wederstant geterght, uit noot, en ongedult.
Wy juichten, in den lof der Godtheit opgetoogen,
Aenbaden, wieroockten met schaelen, neighden, boogen
Onze aengezichten neêr. de hemel gaf gehoor,
Verslingert op den dans des galms, van koor in koor,
Ja smolt van volle vreught op tongmuzijck, en harpen;
Toen Gabriëls bazuin zich plotselingh quam werpen
Met dezen donderslagh in 't midden van Godts eer:
Daer lagen wy verbaest, verstroit, verdruckt ter neêr.
De blyschap gaf den geest. de zwangre keelen zweegen.
De jonghst geboren streeck de kroon, den staf, den zegen;
En d'outste zoon, onterft by d'Oppermajesteit,
Gemerckt bleef voor een' slaef. dat valt gehoorzaemheit,
| |
| |
Godtvruchtigheit, en liefde, en trouwe, uit Godts trezooren,
Ten deele, dompelt haer in rouwe, ontvonckt den toren,
En wraeckzucht, om den mensch, uit een' gerechten haet,
Te smooren in zijn bloet, eer hy der Englen Staet
Verplette, en zy geboeit, als snoode en arme slaven,
Gedwongen worden naer zijn zweep en wil te draven;
Gelijck hy daer beneên de dieren houdt in dwang.
Heer Overste, ghy kunt der Geesten ondergang
Verhinderen, en by hun hantvest hen bewaren:
Beschutze door uw maght: wy staen gereet uw scharen,
Uw' standert, en uw heir te volgen: treck maer aen.
't Is eerlijck voor zijn eere, en kroone, en Recht te staen,
My deert uw ongelijck. ô Koning aller Heeren,
Verhoe dit liever. geef geen stof tot muiteneeren,
Noch tweedraght. geef geen stof tot wederspannigheit.
Wat raet? hoe stil ick u, en d'Oppermajesteit?
Zy quetst het heiligh Recht, aen d'Engelen geschoncken.
Het Recht te quetsen kan den onderzaet ontvoncken,
Een vier ontsteken, daer de lucht afbranden zou.
O averechtsen loon van onbevleckte trou!
Hoe zullen wy ons best in dees vertwijfling draegen?
Men trooste zich een kans, een' stouten sprong, te waegen.
Waer toe zich zelfs gewaeght? men ga een' zachter gangk.
Hier gelt alleen gewelt, en kracht, en wraeck, en dwangk.
Men kon, waer 't mogelijck, een veilig middel kiezen.
Met uit stel zal men hier niet winnen, maer verliezen.
Men geef zijn ongelijck met reden te verstaen.
De reden heeft hier uit: men zet ons onder aen.
Met smeken moght ghy best en eerst uw' wensch verwerven.
Het stuck ontdecken, is den handel gladt bederven.
Men kan dien aenslagh naeu ontveinzen voor het licht.
Wy groeien maghtigh aen, en staen in evenwight.
De kans begunstight hun, die met Gods Veltheer vechten.
Hier is met sufferye en schrick niet uit te rechten.
| |
| |
Wat zeit Apollion hier toe, en Belial?
Zy trouwen onze zijde, en stercken het ghetal.
Hoe heeft men dit verhaest? het is nu ver gekomen.
De hemel vloeit ons toe van zelf met volle stroomen.
Betrout u op geen heir, vol lichte weifelaers.
Wy zien alree meer kans, en voordeel, min gevaers.
Wie reuckeloos begint, beroem' zich van geen voordeel.
Aen d'uitkomst hangt het al, voor d'uitkomst dwaelt het oordeel.
Dit gansche leger eischt u tot een opperhooft,
En leitsman op dien toght.
Van zinnen, dat hy uw gerechtigheit verdadigh',
En 's hemels heirkracht terge? ay, weest u zelfs genadigh.
Verschoonme van dien last: ick kieze geene zy.
Men legge met verdragh deze ongelijckheit by.
Gebroeders, geeft gehoor. houdt boven aen met smeecken
By Godt, door middelaers: men wint met tusschenspreecken
Gemackelijcker velt dan door dien steilen wegh
Van oproer. handelt koel met raet, en overlegh.
Wy willen te gelijck uw Recht om hoogh verweeren.
Bedaert: ghy quetst de kroon van Godt, den Heer der Heeren.
En ghy ons wettigheit: verstout u hooger niet.
Heer Belzebub, aenvaert dit wettige gebiet,
En zet de hairen schrap: wy volgen u te gader.
O yveraers, bedenckt, bedenckt u liever nader.
Ick wil u voortreên naer den troon van 't groot palais,
En ons gerechtigheit bemiddelen door pais,
En onderling verdragh, gewilligh, onbedwongen.
Houdt stil: houdt stil: ghy wort van Michaël besprongen.
Michaël. Belzebub. Luiciferisten.
WAer zijnwe? wat gedruis verneemt men hier alree?
Dit schijnt een hof van twist en oproer, niet van vreê,
Gehooorzaemheit, en trou. Prins Belzebub, wat reden
Beweeght u, als een hooft van wederspannigheden,
| |
| |
Dien oploop, zwanger van een goddeloos verraet,
Te styven tegens Godt, ons aller toeverlaet?
Genade, ô Michaël, gewaerdigh ons te hooren,
Eer ghy een vonnis velt, uit yverigen tooren,
Ter eere van Godts Naem. belast ons met geen schult.
Ick zal uw onschult dan aenhooren met gedult.
De t'zamenrotting van zoo menigh duizent troepen,
Gesteurt om 't hooghgebodt, ten rijxtroon uitgeroepen,
Op Gabriëls bazuin, vereischte een tusschenspraeck,
Tot slissing van dien brant; waerom ick van hun zaeck
En klaghten kennis koom te nemen., om het muiten,
By alle middelen en mooghlijckheên, te stuiten:
Zy vaeren echter voort, al razende en ontzint
Aen 't hollen, buiten spoor, en dringen 't klaghtbewint
Met kraght ons op den hals. ick poogh de maght te scheien,
[Laet tuigen van mijn trou dees Godtgetrouwe Reien,]
Te raeden hunne klaght te storten voor Godts stoel;
Maer yvre vruchteloos, in 't midden van 't gewoel,
En oproer, als een zee ten hemel toe verbolgen.
De Veltheer tre nu voor: wy staen gereet te volgen,
Indien hy middel ziet tot slechting van 't geschil.
Wie durf zich tegens Godt en zijnen heilgen wil
Verzetten? wie dus stout den oorloghsstandert planten,
In 't koningkrijck van pais? indienghe door gezanten
Wilt handelen om hoogh, tot voorstant van uw lot;
Wy willen uwen zoen bemiddelen by Godt,
Of anders wacht uw hooft: dit zal u niet gelucken.
Zoudt ghy met wapenen ons heiligh Recht verdrucken?
Zy zijn den Veltheer niet tot zulck een eindt betrout.
Wy steunen op ons Recht: Rechtvaerdigheit is stout.
D'inspanner tegens Godt is allerminst rechtvaerdigh.
Wy dienen Godt: hy kenne ons tot zijn diensten waerdigh.
De hemel blijve maer in zijnen eersten stant.
Men stell' geene amptenaers van 't hemelsch Vaderlant
| |
| |
Beneden 't aertsch geslacht: dat staet de Hierarchyen,
De Troonen, Maghten, hooge en lage Heerschappyen
Der Geesten, Englen, en Aertsenglen nimmermeer
Te lijden: neen geensins; al zoude uw blixemspeer
Doorstooten borst aen borst, en d'allertrouste harten:
Wy laten ons geensins van Adams afkomst tarten.
Ick wil dat elck vertrecke, op 't wencken met mijn hant.
Hy kant zich tegens Godt, en Godtheit, wie zich kant
Meineedigh tegens ons. vertreckt naer uwe vaenen.
Dat past soldaten, en gehoorzaeme onderdaenen
Des hemels. wat gewelt, wat moetwil drijft men hier!
Wie anders oorelooght dan onder mijn banier,
Beoorlooght Godt, en is een vyant van zijn Rijcken.
Wie op zijn Recht staet, hoeft voor geen gewelt te wijcken.
Natuurelijck is elck beschermer van zijn Recht.
'k Gebiede u datghe flux de wapens nederleght.
Door t'zamenrotten wort uw eer' en eedt geschonden.
Natuur heeft d'Engelen door eenen bant verbonden
Elckandre by te staen: oock wort niet een alleen
Geraeckt in dit geschil, maer 't raeckt ons in 't gemeen.
Zoudt ghy met wapenen den hemel dan beroeren?
Die zijn u niet betrout om tegens Godt te voeren.
Misbruicktge uw maght, zo vreest des Allerhooghsten maght.
De Stedehouder wort alle oogenblick verwacht.
Hy is in aller yl gedaghvaert, en ontboden.
Wy willen al op een, en Goden tegens Goden
Opzetten, liever dan van ons gerechtigheit
Verwacht ick nimmermeer van 's hemels Stedehouder.
Het zweemt naer onbescheit een' eersteling, een ouder
Te stellen onder 't juck des jongsten, als een' knecht.
Dat d'Engel de natuur der Engelen bevecht,
En tegens zijnsgelijck, in staet, en aert, en wezen,
De wapens voere, wort met onbescheit geprezen.
| |
| |
Hardneckige aert, ghy zijt geen zoonen meer van 't licht,
Maer eer een bastertslagh, dat voor geen Godtheit zwicht.
Ghy terght den blixemstrael, en onverzoenbren toren:
Volhartghe, wat een ramp en val is u beschoren!
Ghy luistert naer geen' raet, noch onderwijs: laet zien
Wat d'Allerhooghste stem ons boven zal gebiên.
Wel aen, ick wil dat zich d' oprechte en vroome Reien
En schaeren daetlijck van rebelle rotten scheien.
Laet scheiden al wat wil: wy houden ons by een.
Getrouwe Reien, volght Gods Veltheer.
Belzebub. Lucifer. Luiciferisten.
DE Veltheer vaert naer Godt, om over u te klaegen
Schept moedt: Vorst Lucifer, gesteegen op zijn' wagen,
Wort herwaert aengevoert. ghy moet u kort beraên.
Een heirkracht, zonder hooft, kan nimmermeer bestaen.
Wat my belangt, die last valt my te zwaer te tillen.
De gansche hemel waeght en dreunt van uw geschillen.
De keurebenden staen gereten en gedeelt,
Het oproer slaet al voort. de hooge noot beveelt
Hierinne te voorzien, en onheil voor te komen.
Heer Stedehouder, wijck en toevlucht aller vroomen,
Wy hoopen nimmermeer dat ghy, als Michaël,
Den hals van 't Engelsdom tot eene voetschabel
Van Adams afkomst zult verworpen, en verdoemen,
En zulck een' smaet en hoon vergulden, en verbloemen
Met schijn van billijckheit, en stijven door u maght
Den opgang van den mensch, een grof een aertsch geslacht.
Wat wier ook schenkt hy toch den schaers van hem gezienen?
Waerom belast men ons een' snooden worm te dienen,
Te draegen op de hant, te luistren naer zijn stem?
Schiep Godt de hemelen en Englen slechts om hem;
Wy waren nutter noit geschapen, noch geworden.
Ontfarm u, Lucifer. gedoogh niet dat onze Orden
| |
| |
Zoo laegh vernedert werde, en zonder schult verzinck',
De mensch, gelijck een hooft der Englen, straele, en blinck',
In 't ongenaeckbre licht, waer voor de Serafijnen,
Al bevende van angst, als schaduwen, verdwijnen.
Indien ghy u verneert zoo groot een ongelijck,
Tot voorstant van ons recht, te slechten in dit Rijck;
Wy zweeren uwen arm eendraghtigh t'onderstutten.
Aenvaert dees heirbyl: help, och help ons Recht beschutten.
Wy zweeren u met kracht, in volle majesteit,
Te zetten op den troon, aen Adam toegeleit.
Wy zweeren uwen arm eendraghtigh t' onderstutten.
Aenvaert dees heirbijl: help, och help ons Recht beschutten.
Mijn zoonen, op wier trou geen vleck van ontrou hecht,
Al wat de Godtheit wil, en van ons eischt is recht.
Ick ken geen ander Recht; en stutte, als Stedehouder
Der Godtheit, zijn besluit en raetslot met mijn schouder.
Den scepter, dien ick voer, ontfingh mijn rechte hant
Van zijn Almogentheit, als een genadepant
En teken van Godts gunst en liefde tot ons allen.
Is nu zijn hart en zin op Adam juist gevallen,
En lust het hem den mensch, in volle heerschappy,
Te zetten boven aen, en, boven u en my,
Te kroonen, schoonwe noit in onzen plicht bezweecken;
Wat raet hier toe? wie wil dat raetslot tegenspreecken?
Indien hy Adam noch een zelve heerlijckheit,
En d'Engelsche natuur gelijck, hadt toegeleit,
Dat waer verdraeghelijck voor alle hemeltelgen,
Gesprooten uit Godts stam: nu moghten zy 't zich belgen,
Zoo belghzucht geene vleck om hoogh gerekent waer.
Maer hoe men 't vat, dit loopt van wederzy gevaer,
Het zy men zwichte uit schroomte, of moedigh wederstreve.
Ick wensche dat hy u dees belleghzucht vergeve.
Heer Stedehouder, ay, aenvaert dien heirstaf toch,
En hanthaef 't heiligh Recht: wy volgen in uw zogh.
| |
| |
Wy volgen, streef vooruit op uw gezwinde veeren.
Wy willen sneuvlen, of zeeghaftigh triomfeeren.
Dit strijt met onzen eedt, en Gabriëls gebodt.
Dat strijt met Godt, en zet het Menschdom boven Godt.
Laet Godt zijn eer, en stoel, en majesteit bewaeren.
Bewaer uw' eigen stoel: wy willen, als pylaeren,
U stutten, en den staet der Engelen met een.
Geen mensch zal onze kroon, Godts kroon, met voeten treên.
De Veltheer Michaël, gewapent onder 't zegenen
Van boven, wil ons flux met al zijn heir bejegenen.
Zijn heirkracht by uw maght, wat is 't een groot verscheel!
Is 't geene helft, ghy sleipt een' staert van 't derde deel
Der Geesten mede, indienghe u geeft op onze zijde.
Dan is de kans gewaeght, ons gunst verloren by de
Verdruckers van uw Recht.
De hoon, de smaet, de spijt, de wanhoop, het beleit,
De wraeck, het ongelijck, niet anders te beslechten,
En wat hier aenhangt, zal ons stijven, onder 't vechten.
Wy hebben 't heiligh Rijck alleen in onze maght.
Wat raetslot men besluit', de wapens geven 't kracht,
En nadruck. zoo wy slechts ons in slaghorden stellen;
Wat nu noch weifelt stracx op onze zy zal hellen.
Ick troostme dan gewelt te keeren met gewelt.
Zoo stijgh de trappen op, ô allerbraefste Helt.
Heer Stedehouder, stijgh dien troon op, datwe u zweeren.
Vorst Belzebub, getuigh, en ghy doorluchtste Herren,
Apollion, getuigh, getuigh, Vorst Belial,
Dat ick, uit noot en dwang, dien last aenvaerden zal,
Tot voorstant van Godts Rijck, om ons bederf te keeren.
Nu brengt den standert voort, dat wy den stander zweeren,
Getrouwigheit aen Godt, en onze Morgenstar.
Wy zweeren te gelijck by Godt, en Lucifer.
Nu brengt het wieroockvat, ghy Godtgetrouwe schaeren:
Bewieroockt Lucifer met wieroockkandelaeren,
| |
| |
En schaelen, rijck van geur. verheerlijckt hem met licht,
En glans van fackelen. verheft hem met gedicht,
Gezangen, en muzijck, bazuinen, en schalmeien.
Het voeght ons, hem aldus met staetsi te geleien.
Heft op een' heldren toon,
Op, treckt op, ô ghy Luiciferisten,
Ruckt te hoop al uw krachten, en listen.
Volght dezen Godt, op zijn trommel, en trant.
Beschermt uw Recht, en Vaderlant.
Helpt hem Michaëls heirkrachten stuiten.
Helpt den hemel voor Adam nu sluiten,
Volght dezen Helt, op zijn bazuin, en trom.
Beschut de kroon van 't Engelsdom.
Ziet, ay ziet nu de Morgenstar blincken.
Zal des vyants banier haest verzincken,
Wy met triomf kroonen Godt Lucifer.
Bewier oockt hem: aenbidt zijn Star.
Zangk.
Dat 's hemels burgertwist
En 't zwaert is opgenomen,
| |
| |
In ballinghschap gestooten?
Waer toe verdwaelt u lot?
Tegenzang.
Helaes! waer toe verdwaelen
Van hunnen Staet en paelen
Zich op het spits te waegen?
De Nijdigheit most vroegh
Dit zaet van oorlogh zaejen,
In 't vreedzaem Vaderlant.
Wie leit dien twist aen bant?
Toezang.
Is dit krijghsvier niet te smooren,
Door een maght van hooger hant,
Wat wil blijven in zijn' stant?
Staetzucht zal alle Orden stooren:
Hemel, aerde, zee, en strant
Zullen staen in lichten brant.
Staetzucht, eens door triomfeeren
Als gewettight, zal verwoet
Godt en alle maght braveeren.
Staetzucht kent noch Godt, noch bloet.
|
|
Auteursrechtvrij