|
| |
| |
| |
Het tweede bedryf.
GHy snelle Geesten, hout nu stant met onzen wagen:
Al hoogh genoegh in top Godts Morgenstar gedragen
Al hoogh genoegh gevoert: 't is tijt dat Lucifer
Nu duicke, voor de komst van deze dubble star
Die van beneden rijst, en zoeckt den wegh naer boven,
Om met een' aertschen glans den hemel te verdooven.
Borduurt geen kroonen meer in Lucifers gewaet;
Vergult zijn voorhooft niet met eenen dageraet
Van morgenstarre en strael. waer voor d'Aertsenglen nijgen;
Een andre klaerheit komt in 't licht der Godtheit stijgen,
En schijnt ons glansen doot; gelijck de zon, by daegh,
De starren dooft, voor 't oogh der schepselen, om laegh.
't Is nacht met Engelen, en alle hemelzonnen:
De menschen hebben 't hart des Oppersten gewonnen,
In 't nieuwe Paradijs: de mensch is 's hemels vrient:
Ons slaverny gaet in. gaet heene, viert, en dient,
En eert dit nieuw geslacht, als onderdaene knapen:
De menschen zijn om Godt, en wy om hen geschapen.
't Is tijt dat 's Engels neck hun voeten onderschraegh',
Dat ieder op hun passe, en op de handen draegh',
Of op de vleugels voere, in d'allerhooghste troonen:
Onze erfnis komt hun, als uitverkore zoonen.
Onze eerstgeboorte leit nu achter, in dit Rijck.
De zoon des zesten daghs, den Vader zoo gelijck
Geschapen, strijckt de kroon. met recht is hem gegeven
De groote staf, waer voor alle eerstgeboornen beven,
En sidderen. hier gelt geen tegenspraeck: ghy hoort
Wat Gabriël bazuint voor 's hemels goude poort.
O Stedehouder van Godts opperheerschappyen,
Wy hooren 't al te wel, en midden in 't verblyen
| |
| |
Der Reien, eenen klanck, die 't eeuwigh feest bedroeft.
De last van Gabriël leit klaer: dat woort behoeft
Geen Cherubijnetong om ons den zin t'ontvouwen.
Men hoefde Apollion naer d'onderste landouwen
Niet af te vaerdigen, om nader ga te slaen
Wat Adam al bezit, zoo laegh beneên de maen:
Het blijckt hoe heerlijck hem de Godtheit begenadight,
Oock door een lijfwacht van veel duizenden verdadight,
En hanthaeft in zijn' staet en aenzien, min noch meer
Of hy gehuldight waer tot aller Geesten Heer.
De poort des hemels staet voor Adams afkomst open.
Een aerdtworm, uit een' klomp van aerde en klay gekroopen,
Braveert uw mogentheit. ghy zult het Menschdom zien
Zoo verre boven u, en, vallende op uw knien,
Met nederslaghtigheit en neêrgeslagene oogen,
Aenbidden zijne maght, en hoogheit, en vermogen.
Het zal, verheerelijckt van d'allerhooghste maght,
Zich zetten aen de zy der Godtheit, in zijn kracht,
En heerschen, langer en noch wijder dan de ronden
Der entlooze eeuwigheit, aen tijt noch plaets gebonden,
Om Godt, haer middelpunt en omloop, te gelijck
Zich draeien, zonder rust. wat hoeft men klaerder blijck
Dat Godt de menschen wil verheffen, ons verneeren;
Wy zijn ter dienstbaerheit, de menschen tot regeeren
Geboren. legh voortaen den scepter uit der hant:
Een laeger is 'er, die de kroon daer boven spant,
Of spannen zal eer lang. legh af u morgenstraelen,
En hulsel voor dees zon, of pas haer in te haelen
Met zangen, en triomf, en goddelijck cieraet.
Wy zien den hemel haest veranderen van staet.
De starren zien vast uit, en wijcken met verlangen,
Om met eerbiedigheit dit nieuwe licht t'ontfangen.
Dat zal ick keeren, is het anders in mijn maght.
Daer hoor ick Lucifer, en zie hem, die den nacht
| |
| |
Van 's hemels aengezicht verdrijven kan, en jaegen.
Waer hy verschijnt, begint het heerlijck op te daegen.
Zijn wassend licht, het eerste en allernaeste aen Godt,
Vermindert nimmermeer. zijn woort is 't hoogh gebodt;
Zijn wil en wenck een weet, van niemant t'overtreden.
De Godtheit wort in hem gedient, en aengebeden,
Bewieroockt, en geviert: en zou een laeger stem
Nu dondren uit Godts troon? gebieden boven hem?
Zou Godt een' jonger zoon, geteelt uit Adams lenden,
Verheffen boven hem? dat waer het erfrecht schenden
Van 't alleroutste kint, en zijn stadthoudery
Ontluisteren. naest Godt is niemant groot als ghy.
De Godtheit zette u eens in glorie aen haer voeten:
Geen mensch verstoute zich onze orden om te wroeten,
En dit bezworen Recht t'ontwyden tegens reên;
Of al de hemel raeckt in 't harnas tegens een.
Ghy vat het recht. het past rechtschape heerschappyen
Geensins haer wettigheit zoo los te laten glijen;
Want d'oppermaght is d'eerste aen haere wet verplicht;
Verandren voeght haer minst. ben ick een zoon van 't licht,
Een heerscher over 't licht, ick zal mijn Recht bewaeren:
Ick zwicht voor geen gewelt, noch aertsgeweldenaeren.
Laet zwichten al wat wil: ick wijck niet eenen voet.
Hier is mijn Vaderlant. noch ramp, noch tegenspoet,
Noch vloecken zullen ons vervaeren, noch betoomen:
Wy sullen sneven, of dien hoeck te boven komen.
Is 't nootlot dat ick vall', van eere en staet berooft;
Laet vallen, als ick vall' met deze kroone op 't hooft,
Dien scepter in de vuist, dien eersleip van vertrouden,
En zoo veel duizenden als onze zyde houden
Dat vallen streckt tot eer, en onverwelckbren lof:
En liever d'eerste Vorst in eenigh laeger hof,
Dan in 't gezalight licht de tweede, of noch een minder.
Zoo troost ick my de kans, en vrees nu leet noch hinder.
| |
| |
Maer hier komt 's hemels tolck en wackere Herout,
Met Godts gheheimnis boeck, zijn zorge toebetrout.
Het waer niet ongeraên hem nader t'ondervragen.
Ick wil hem tegen treên, en aftreên van den wagen.
HEer Stedehouder, hoe? waer heene leit de reis?
Naer u, Herout en tolck van 't hemelsche palais.
My dunkt ick zoude uw wit aen 't voorhooft kunnen gissen.
Ghy die den duistren gront van Godts geheimenissen
Door 't licht van uw vernuft ontdeckt, en openbaert,
wat is 't dat u bezwaert?
Het raetslot en besluit der Godtheit, die de waerde
Des hemels laeger schat dan 't element der aerde,
Den hemel onderdruckt; het aertrijck uit een' poel
Door alle starren voert; het menschdom op den stoel
Der Englen zet; berooft hun 't Recht der eerste gaven;
Gebietze om 's menschen nut te zweten, en te slaven.
Het Geestendom, gewijt tot amptenaers van 't hof
Des hemels, zal voortaen een' aertworm, uit het stof
Gekroopen, en gegroeit, ten dienst staen, op hem passen,
En, in getal en staet, ons over 't hooft zien wassen?
Waer toe vernedert ons d'oneindige Gena
Zoo vroegh? wat Engel paste op zijnen dienst te spa?
En hoe waert mooghlijck dat de Godtheit zich zou mengelen
Met menschen? de natuur der uitgekorene Engelen
Voorbyslaen, en zijn' aert en wezen storten in
Een lichaem? d'eeuwigheit verknoopen aen 't begin?
Het hooghste aen' tallerlaegst? den Schepper aen 't geschapen?
Wie kan uit dit besluit den zin te zamen raepen?
Zal 't eeuwigh schijnend licht nu schuil gaen in den nacht
Der weerelt? zullen wy, Stadthouders van Godts maght,
Voor dit geleent gezagh, een wulpsch vermogen, knielen?
Ontelbre lichaemlooze en godtgelijcke zielen
| |
| |
Zien buigen voor een grof en zackende element,
Daer Godt zijn majesteit en wezen inneprent?
Wy Geesten zijn te grof om dit geheim te vatten.
Ghy, die het slot bewaert van Godts geheimnisschatten,
Ontvou ons, magh het zijn, dit donckere geschil,
Uit uw gezegelt boeck: ontvou ons 's hemels wil.
Zoo veel 't geoorloft zy te melden uit Godts bladen.
Veel weeten kan altijt niet vordren, zomtijts schaden.
De Hooghste ontdeckt ons slechts wat by geraden vint.
Het al te stercke licht schijnt Serafijnen blint.
De zuivre Wijsheyt wou ten deel' haer' wil bezegelen,
Ten deele ontsluiten. zich te schicken en te regelen
Naer heur gestelde wet, dat voeght den onderzaet,
Die aen zijn meesters last en wil gebonden staet.
De reden en het wit waerom wy namaels wachten,
Na 'et overleven van een tafel erfgeslachten,
Den Heer, die, Godt en mensch geworden in der tijt,
Den scepter voeren zal, en breet en overwijt
De starren, aerde, en zee, en al wat leest regeeren,
Verberght de hemel u: de tijt wil d'oirzaeck leeren.
Gehoorzaemt Godts bazuin: ghy hebt zijn' wil gehoort.
Zoo zal een vreemdeling, een worm, het hooghste woort
Hier boven voeren, en een ingeboren zwichten
Voor vreemde Heerschappy? de mensch een' zetel stichten,
En staet en waerdigheit, u toegeleit van Godt.
Hy hief u in den top van alle Hierarchijen:
Doch niet om iemants glans en opgang te benijen.
De wederspannigheit verplet haer hooft en kroon,
Indienze wederstreef des Oppersten geboôn.
Uw aenzien schept zijn licht alleen uit Godts vermogen.
Ick heb tot noch mijn kroon voor Godt alleen geboogen.
Zoo buighze oock voor 't besluit der Godtheit, die het al
Wat wezen heeft uit niet, of namaels wezen zal,
| |
| |
Bestiert tot zeker eindt, hoewel wy 't niet beseffen.
Den mensch in 't heiligh licht der Godtheit te verheffen,
Den mensch, zoo hoogh met Godt vergodlijckt in zijn troon,
Te zien het wieroockvat toezwaeien, op den toon
Van duizentduizenden eenstemmige kooraelen;
Verdooft de majesteit en diamante straelen
Van onze morgenstar, die straelt nu langer niet;
En 's hemels blyschap slaet aen 't quijnen van verdriet.
De zaligheit bestaet in een gerust genoegen,
In 't stemmen met Godts wil, en zich naer hem te voegen.
De majesteit van Godt en Godtheit wort verkleent,
Indienze haer natuur met 's menschen bloet vereent,
Vereenight, en verbint. wy Geesten grenzen nader
Aen Godt, en zijn natuur, als zoons van eenen Vader
Geteelt, en hem gelijck, indien 't geoorloft is
Te stellen tegens een deze ongelijckenis
Van een oneindigheit en 't eindigh; de bepaelde
By d'onbepaelde maght, indien de zon verdwaelde
Uit haere streecke, en zich bekleede met een' smoock,
Om al den aerdtkloot toe te lichten, uit een roock,
En zwarten damp; hoe zou de vreught der weerelt sterven!
Wat zou het aertsch geslacht al glans en leven derven!
De zon al majesteits ontbeeren, in haer' loop!
Ick zaegh den hemel blint, de starren over hoop.
Wanorden orden en geschicktheit overrompelen,
Indien de bron van 't licht haer klaerheit quam te dompelen
In 't graf van een moerasch. verschoonme, ô Gabriël,
Indien ick uw bazuin, de wet van 't hoogh bevel,
Een luttel wederstreve, of schijn te wederstreven.
Wy yvren voor Godts eere: om Godt zijn Recht te geven,
Verstout ick my, en dwael dus verre buiten 't spoor
De glori van Godts naem; doch zonder t'overwegen
Dat Godt het punt, waer in zijn hoogheit is gelegen,
| |
| |
Veel beter kent dan wy; dies staeck uw onderzoeck.
De menschgeworden Godt zal dit geheimnisboeck,
Met zeven zegelen gesloten, zelf ontsluiten.
Nu zmaecktghe niet het pit, maer ziet de schors van buiten.
Dan zal men d'oirzaeck zien, de reden, den waerom
Dan zijn verholentheên, en diep in 't heilighdom
Der heilighdommen gaen. nu voeght het ons te duicken,
En dezen dageraet t'aenbidden, te gebruicken
Met danckbaerheit, tot dat de kennis in haer kracht
De twijffeling verdrijf gelijck de zon den nacht.
Nu leeren wy allengs Godts wijsheit tegenstappen,
Eerbiedigh, en beschroomt. zy openbaert by trappen
Het licht der wetenschappe en kennisse, en begeert
Dat ieder, op zijn wacht, zich onder haer verneêrt.
Heer Stedehouder, rust, en hanthaef d'eerste ons wetten:
Ick ga, daer Godt my zent.
men zal'er scherp op letten:
DE Stedehouder hoort waer dit plakkaet op draeit,
Dat Gabriëls bazuin zoo trots heeft uitgekraeit.
Hy gaf Godts ooghmerck u, oock scherp genoegh, te ruicken.
Men zal uw mogentheit aldus de vleugels snuicken.
Zoo licht niet: neen gewis, men kan'er in voorzien.
Geen minder droome hier zijn' meerder te gebiên.
Hy dreight weêrspannigheit haer hooft en kroon te pletten.
Nu zweer ick by mijn kroon het al op een te zetten,
Te heffen mijnen stoel in aller heemlen trans,
Door alle kreitzen heene, en starrelichten glans.
Der heemlen hemel zal my een palais verstrecken,
De regenboogh een troon; 't gestarrente bedecken
Mijn zaelen; d'aertkloot blijft mijn steun, en voetschabel.
Ick wil op een karos van wolcken, hoogh en snel
Gevoert door lucht en licht, met blixemstrael en donder,
Verbrijzelen tot stof wat boven, of van onder
| |
| |
Zich tegens ons verzet, alwaer 't den Veltheer zelf;
Ja eerwe zwichten, zal dit hemelschblaeu gewelf,
Zoo trots, zoo vast gebout, met zijn doorluchte boogen
Te barsten springen, en verstuiven voor onze oogen;
't Gerabraeckt aertrijck zien als een wanschapen romp;
Dit wonderlijck Heelal in zijnen mengelklomp,
En wilde woestheit weêr verwarren, en verkeeren.
Laet zien wie Lucifer durftrotsen, en braveeren.
hier treet hy voor den dagh.
Apollion. Luicifer. Belzebub.
O Stedehouder van Godts onbepaelt gezagh,
Orakel, in den Raet der onderdaene Goden,
Ick offer u mijn' dienst, en wacht op uw geboden.
Wat eischt de Majesteit van haren onderdaen?
Het lust ons uwen zin en inzien te verstaen,
Op een gewightigh stuck, dat zalme niet mislucken.
Het wit is Michaël de slaghveer uit te rucken,
Op dat ons toelegh niet op zijn vermoogen stuit'.
Hy voert met zijnen arm zoo veele Orakels uit,
Als oit de Godtheit heeft met haere hant gedreven
In eeuwigh diamant: daer wort de mensch geheven
In top der hemelen, door alle kreitsen heen,
En ziet het Engelsdom zoo diep, zoo laegh, beneên
Zijn voettapijt, in stof vast grimmelen, als wormen.
Het lustme met gewelt dien zetel te bestormen,
En op te zetten by dat opzet, in een' slagh,
Al teffens wat mijn staet, en star, en kroon vermagh.
Een loffelijck bestaen: dat uwe kroon vermeere,
En aenwasse op dien voet. ick reken my tot eere
Te raden, onder u, tot zulck een brave daet.
Het zy die recht en wel, of averechts beslaet,
De wil is prysselijck, al wou het niet gedyen.
Maer om niet reuckeloos noch radeloos te stryen,
| |
| |
Hoe treet men allerbest tot zulck een stout bestaen?
Hoe veilighst tegens 't punt van 't raetslot aengegaen?
Men kante hier met list ons eigen raetslot tegen.
Dat zeggen heeft wat in. geleende maght te weegen
In eene zelve schael met d'Almaght; haer gewicht
Weeght over. wacht u kroon: wy vallen veel te licht.
Zoo licht niet, of de kans zal eerst in twijffel hangen.
Van wien, of hoe, of waer dien aenslagh aengevangen?
Het overpeinzen quest alree Godts majesteit.
Men hou haer ongequetst, en stappe met beleit
Die steile steilten op, en noit gebaende rotsen.
Beleit en moedt verwint, en durf gevaeren trotsen.
Geene Almaght, noch haer kroon: men koomze niet te na,
Ten zy men leeren wil met naberou te spa.
De minder moet gedwee voor zijnen meerder wijcken.
Laet d'Almaght rusten: zet gelijckheit en gelijcken
Te zamen. laet eens zien wiens wapen zwaerder weegh'.
Ick zie ons vyanden gevlught, den hemel leegh
Met eenen slingerslagh; ons heiren overladen
Van heerelijcken roof: dan wyder zich beraeden.
Ghy weet wat Michaël, Godts Veltheer, al vermagh:
Godts regementen staen verplicht aen zijn gezagh.
Hy draeght den sleutel van het wapenhuis, hier boven.
De wacht is hem betrout. hy houdt op alle hoven
Getrou een waeckende oogh, zoo dat'er niet een star
Van al het hemelsch heir, in 't minst, zich reppen dar.
Noch op dien hemeltoght uit zijn gelit verroeren.
Men vanght haest aen, maer zulck een oorlogh uit te voeren,
Dat draeft ons maght voorby, en sleipt een' langen staert
Van zwaricheden na. wat tuigh, wat stormgevaert
Kan tegens hem bestaen, en d'opperbenden sloopen?
Al zette 's hemels slot zijn diamantpoort open,
Het vreesde list, noch laegh, noch overrompeling.
Indien men ons besluit bekrachtigh' met de kling,
| |
| |
Ick zie den morgenstar op onzen hoogen standert
Braveeren, 's hemels staet en heerschappy verandert.
De Veltheer Michaël voert, ruim zoo trots en fier,
Godts wonderlijcken Naem in 't velt van zijn banier,
wat baet een naem met licht geschreven?
Een heldenstuck, als dit, wort geensins doorgedreven
Met tittelen, en pracht, maer dapperheit, en moedt,
En treken, van vernuft en loosheit uitgebroet.
Ghy zijt een meester, tuck om Geesten in te luien,
Te rijgen aen uw snoer, te leiden, op te ruien.
Ghy kunt bederven zelfs de vroomste van de wacht;
En leeren weifelen wat noit op weiflen dacht.
Begin, wy zien Godts heir gereeten aen twee deelen;
De hoofden en de leên aen 't muiten, en krackeelen;
De meeste maght alree geblintdoeckt, en verdooft,
En Oversten en elck vast roepen om een hooft.
Indienghe een vierde deel op onze zy kunt troonen,
Men zal u kloeck beleit met eere en ampten kroonen.
Ga hene, en overlegh dit stuck met Belial:
Het moet'er duister zijn, daer hy verdoolen zal.
Zijn troni, gladt vernist van veinzen en bedriegen,
In 't mommen niemant kent, die haer voorby kan vliegen.
Ick stijgh te wagen: legh het over met u twee.
De Hofraet is vergaert, en wacht ons komst alree.
Men zal, zoo dra ghy komt, u beide binnen roepen.
Heer Overste, bewaeck de hofpoort met uw troepen.
GOdts Stedehouder dient zich van ons beide om hoogh.
Wy vliegen te gelijck, als pijlen van zijn' boogh:
En doelen op een wit, doch hachelijck te raecken.
Sta vast, de hemel wil van desen aenslagh kraecken.
Laet kraecken al wat wil: het moet'er nu op staen.
Hoe grijpen wy dit stuck met kans en voordeel aen?
| |
| |
De wapens dienen ons: men moet van 't heir beginnen.
De hoofden eerst, met een de stoutsten zien te winnen.
Door iet wat glimpelijx, en met een' schijn verbloemt.
Zoo geef het dan een' naem: laet hooren hoe ghy 't noemt.
Men hanthaef 't Engelsdom, zijn hantvest, eer, en staeten.
En kieze een hooft, waer op zich ieder magh verlaeten.
Dat hebtghe recht gevat: ick wensch geen schooner stof,
Noch zaet tot muitery, om burgery en hof
Te schennen tegens een, en schaeren tegens schaeren:
Want ieder is gezint zijn' staet en eer te waeren,
En wettigheit, waer toe d'Almogentheit hem riep,
Eer zy de menschen vormde, en zoo veel spader schiep.
Het hemelsche palais is ons tot erf gegeven.
Den geesten, die dus hoogh op hunne vleugels zweven,
En, vry van lichaemen, niet zacken naer om laegh,
Past beter dit gewest dan 't aertsch geslacht, te traegh
Om tegens zijn natuur te kiezen deze boogen.
Hier valt de dagh te sterck, te krachtigh, en hunne oogen
Verdraegen geensins 't licht, ons vroeger aengewent.
De mensch bewaere dan zijn eigen element,
Als andre dieren: hy genoegh' zich met de paelen
Van zijnen rijcken hof. het rijzen en het daelen
Van zon en maen verdeel' de maenden, en het jaer.
Hy neem' den ronden loop der heldre starren waer.
Hy nuttige zijn ooft, en al den geur der kruiden,
En keer' zich oost, en west, ten noorden, en ten zuiden.
Dat zy zijn tijtverdrijf; en wat behoeft hy meer?
Wy kennen nimmer hier een' aertschen opperheer.
Zoo sluit ick. kuntghe, help dien zin beknopter uiten.
Den mtensch in eeuwigheit ten hemel uit te sluiten.
Dat klinckt alle Engelen te wonder wel in 't oor.
Dat vlieght, gelijck een vier, van 't een int ander koor,
Door negen Ordens heene, en alle Hierarchijen.
Zoo zal men allerbest versufte traegheit mij en.
| |
| |
Ons heil en uitkomst hangt aen snelheit, en aen spoet.
Niet min aen kloeck beleit, en dapperheit, en moedt.
Die zal, door toeval van ontelbre vaenen, groejen.
Zy morren vast: men moet hier heimlijck onder roejen,
Zich mengen in dien hoop, en voeden hun beklagh.
Dan diende Belzebub, een Vorst van groot gezagh,
Zijn wapen aen hun klaght en wettigheit te hangen.
Niet plotsling, maer allengs, en als door zijde gangen.
De Stedehouder met zijn tegenwoordigheit
Bie zelf de stercke hant aen zulck een trots beleit.
Wy zullen in den Raet zijn' zin en voorstel hooren:
Hy veinze voor een poos, en geve in 't endt de spooren
Aen 't opgeruide heir, verlegen om een hooft.
Aen 't hooft hangt al de zaeck. hoe veel ghy hun belooft,
Zy zullen zonder hooft dien optoght niet beginnen.
Wat ree gewonnen is, behoeft men niet te winnen.
Wie meest gequetst wort in zijn heerlijckheit, en staet,
Dien gelt het eerst; die stapp' vooraen, en sla de maet
Vereeren hem dees kroon: doch eerwe dieper treden,
Zoo laet ons al 't gevaer eerst weegen, niets bestaen,
Of al de Hofraet steeck' hier zelf zijn zegel aen.
Zang.
HOe zien de hoffelijcke gevels
Zoo root? hoe straelt het heiligh licht
Door wolcken en bedroefde nevels?
Wat damp, wat mist betreckt
Dat zuiver, noit bevleckt,
Die vlam, dien glans, dat vier
| |
| |
Van 't heldere Alvermogen?
Hoe schijnt ons nu de diepe gloet
Der Godtheit toe, zoo zwart als bloet?
Die flus zoo klaer alle oogen
Verheughde? wie begrijpt, wie kent
Deze oirzaeck, onder d'Engelsdommen,
Die, boven Adams element,
Noch flus op galm van keelen zwommen;
Op lucht van Geesten, in den glans,
Die Galery, en tin, en trans,
Gewelf van koor en hof vergulde,
En met een ziel van vreught vervulde
Al wat hier boven leeft, en zweeft?
Wie is'er, die ons reden geeft?
Tegenzang.
Toen wy, op Gabriëls bazuinen,
Ontvonckten, en een nieuwe wijs
Aenhieven, Godt ten prijs;
De roozegaerden, en de tuinen
Van 't hemelsch paradijs,
Door zulck een' dau en spijs
Van lof en zang verblijt,
Ontloocken; scheen de Nijt
Een groot getal der Geesten stom,
En bleeck, en dootsch, ging, drom by drom,
De winckbraeu hing verslenst op 't oogh.
Het gladde voorhooft zette een rimpel.
De hemelduiven, hier om hoogh,
Onnoozel eerst, oprecht, en simpel,
Aen 't zuchten sloegen, zoo het scheen;
Als of de hemel viel te kleen
| |
| |
Voor haer, toen Adam wiert verkoren,
En zulck een kroon den mensch beschoren.
Dees smet ontstelt het oogh van 't Licht.
Z'ontsteeckt die vlam in Godts gezicht.
Wy willen ons uit liefde in 't midden van hun mengen,
En deze oploopentheit weêr tot bedaeren brengen.
|
|
Auteursrechtvrij