|
| |
Het vyfde bedryf.
DE Madianners slaen, in d'omgelege vlecken,
Hun legen och, hoe lang viel my dat langksaem trecken.
De middagh zon, die uit het toppunt nu recht neêr
Op 't hooft steeckt, gloeit als vier, en lijdt geen schaduw meer.
Nu hoop ick rust dees hey beschut voor alle kommer.
Elck wijckt de hitte, of slaept, gedeckt van koele lommer.
| |
| |
'k Verneem de broeders niet, noch mensch, noch mensgelijk,
Waer ick mijn oogen draey. ô Godt, der vromen wijck,
Sterck Ruben, zegen hem, laet dezen toght gelucken;
Dat hy zijn' broeder magh den muil des doods ontrucken,
Met deze koorde. ô Godt, neem Joseph in uw schut.
Van blyschap springt mijn hart, in Godts naem, naer den put.
Maer Ruben, zie wel toe, en spreeck bedeest, en zachter.
Doorsnuffel dit gewest: misschien schuilt yemant achter
Dit kreupelbosch: zie toe. hoe vrees ick voor gevaer.
'k Verneem'er niets, Godt lof. 't gaet wel, de baen is klaer.
Daer hangt het touw wel vast. laet schieten naer beneden.
Op Joseph, klim, 't is tijt. hoe siddren al mijn leden.
Ick hoor geen stem. wat raet? of ick wat luider riep?
Hy viel misschien in slaep van 't schreien, en 't is diep.
Nu broeder, klim, 't wort tijt: zy moghten ons betrapen.
Op broeder, op, 't wort tijt. God hoede ons voor zulck slapen.
Mijn broeder, broeder, hoor. hy slaept zoo zwaer als loot.
Mijn liefste broeder, hoor. och, Joseph is al doot:
Hy slaept den langen slaep: ick geef den moedt verloren:
Want niemant slaept zoo vast of most dat roepen hooren;
En schreeu ick hemelhoogh, mijn stem magh my verraên.
Helaes, waer bergh ick my? och wat gaet Ruben aen?
Ick heb dat kint verzuimt: het zat te lang gevangen.
Wie weet, of niet vergif van padden en van slangen,
Den jongen heb verstickt, in slijm en boozen stanck.
Och, wroeght u 't hart niet? ja het moet mijn leven langk
My wroegen. zal ick gaen dien ouden man bedroeven,
Met zulck een leide mare? ick wil van alles proeven,
En daelen in dien kuil, en gruwelijcken schoot;
Op dat ick Joseph visch, 't zy levendigh of doot.
Mijn Godt, waer leit mijn broêr? mijn Godt, ick scheur mijn kleeren.
Mijn Godt, waer dwaelt mijn broêr? komt wolven leeuwen beeren,
Spalck op, spalck op uw keel, en vreesselijcken mont.
Verslint den broeder vry, die eerst zijn broêr verslont.
| |
| |
Verzaet u met dit lijf, in holen en speloncken.
Drinckt Rubens bloet: hy heeft zijn broeders bloet gedroncken.
Maer och, ghy dieren, och, ghy hoort niet eens naer my.
De wildernissen zijn medoogener als wy:
Zy sparen menschen: zy verschoonen zelf het leven
Der menschen, die 't gediert den naem van dieren geven,
En die zelfs dieren zijn, en tigers in den aert.
Komt broeders, dempt den put: ick ben de zon niet waert.
De zon magh zulck een' vloeck noch ondier niet beschynen.
Het gras en loof verdort, de blyde bloemen quynen,
Waer ick mijn' adem hael: of legh ick in den kuil?
Of heeft een luipert my gegrepen in zijn' muil?
O tiger, bijt niet toe: ick ben niet waert te sterven,
Noch tot een graf uw buick uw ingewanden t'erven.
Waer ben ick? schijnt de zon? of schijnt de bleecke maên?
Nu sterf: neen, sterf noch niet: ghy moet noch dwalen gaen,
Gaen zien, waer Joseph dwael, waer Joseph zy gebleven:
Of zyliên hem of Cham en Amor broght om 't leven.
't Hebreeus geslacht heeft toch hun' haet met recht verdient,
En naulix, in al 't lant, een eenigh mensch te vrient.
Wat toef ick hier? 't is tijdt: ick moet naer boven steigeren.
O zon, ghy deist met recht, en schijnt my 't licht te weigeren.
Ja weiger my uw' glans: keer van my 't heiligh licht,
Eer ick uw' zuiverheit bevleck met mijn gezicht.
Mijn oogen schemeren: ick tast gelijck de blinden.
Nu Ruben, sla dat op, of ghy den wegh kost vinden.
Och, broeders, hebtghe u oock, na mijn vertreck, bedocht,
Hem uit den put gehaelt, en stil om hals gebroght?
AL dier genoegh verkocht. hier zal geen haen na kraeien.
Indien 't gelucken wil, dat wy den huisvooght paeien.
Vertrouw dat Levi toe: hy is doortrapt en kloeck.
De logen hoeft veel schijns: hy lijdt geen onderzoeck.
| |
| |
Men spreecke uit eenen mont, zoo zal het elck gelooven.
Behalven een, die 't ziet, het alziende oogh, daer boven.
Die zeit het niemant voort: Godt zwijgt, indien ghy zwijgt.
Van binnen zit 'er een, die het gemoedt betijght.
Hier is geen bloet gestort, hoe zou 't gemoet ons wroegen?
't Verkoopen van zijn bloet baert smart, en ongenoegen.
Hy wert voor slaef verkocht, die ons voor slaeven scheldt.
Wy stonden onder hem, noch onder zijn gewelt.
Te grooter dwaesheit was 't, van heerschappy te droomen.
't Is blode suffers werck, voor iemants droom te schroomen.
Zijn 't suffers, die den slagh van verre komen zien?
't Is hachelijck te raên, wat namaels zal geschien.
Het allerzekerste is 't gevreesde quaet te keeren.
Ervarentheit en tijdt den mensch veel dingen leeren.
't Is wel geleert, wanneer men 't juck hebbe aen den hals.
Zegh wat van droomen na: nu ziet ghy 't, zy zijn valsch.
Dank hebbe ons dapperheit, die 't schut daer voor kon schieten.
Leedt vader slechts geen last, het zou my min verdrieten.
Dat 's voor een dagh of tien: het slimste is in 't begin.
Die jongen stont te diep geprent in vaders zin.
Dat bleeck maer al te klaer, dat heeft den knecht bedurven.
Hy heeft het tegens ons, wy tegens Godt verkurven
Wat scheelt het, hoe men leef, het zy als knecht of heer?
Treck Josephs schoenen aen, en roep den jongen weêr
De jongsten allerlichtst tot dat gebit gewennen.
Men leert met ongemack aldus den breidel kennen.
En oock zijn eige kracht: zoo gaetmen aen de hant.
Zoo wijdt van vaders huis, en in een ander lant?
Hy kon met rust en vrede in vaders huis niet duuren.
Men had hem best bestelt by yemant van ons buuren.
Het maeghschap buurt van veer veel beter dan na by.
Een yeder had zijn huis en zijn verkeering vry.
Die dartle droomer reet zijn vader op de schouders.
Is 't vreemt? het hart van 't kint heeft treck tot huis en ouders,
| |
| |
Hy hou dien treck, en blijf veel mijlen van den haert.
Zoo dit verkoopen niet veel mijlen onrust baert.
d'Onnoosle Benjamin magh nu den ouden streelen.
Dees wonde in d'oude borst wil traegh of nimmer heelen.
Of hy met Joseph speele, of Benjamin, dat 's een.
Zijn' broêr gelijck, als uit zijn aengezicht gesneên.
Hy zy hem ongelijck in aert natuur en zeden.
Onwetend heeft dat wicht een groot verlies geleden.
Het groeie in deughden op, en vrees geen ongelijck.
Zijn volle broeder was hem d'allerwiste wijck.
Hy vint noch heuls genoegh aen zoo veel trouwe broeders.
Uit eenen vader wel, maer uit verscheide moeders.
Wel Judas, wie komt hier? ick hoor een droeve stem.
Dat 's Ruben och, hy komt, en drie paer broêrs met hem.
Wat raet? nu vrees ick 't al, oock zelfs ons stomme kudden.
Het schijnt hy heeft berou, en komt zijn' krop uitschudden.
OCh, broeders, spreeckt toch: leeft het kint, of is het heen?
Ten minsten toont my 't lijck, op dat ick 't noch beween,
En weenende verzacht het snerpen van den rouwe.
Gunt Ruben dezen troost, dat hy het kint aenschouwe,
't Zy levendigh of doot. de doot versmoor den haet:
Het lijck blyve onbenijt. of heeft die spruit den smaet
Des doots noch niet bezuurt, waer is zy dan gevaeren?
Ontziet men my dit stuck, zoo 't leit, noch t'openbaren?
Och, broeders, spreeckt recht uit, en help my uit den dut.
Och, zeght, waer Joseph bleef.
hy droomt vast in den put.
'k Heb over al gezocht, maer nergens hem gevonden.
Hebt ghy uw handen zelf dan aen den knecht geschonden?
'k Vernam den jongen niet, in dien vervloeckten kuil.
Zijt ghy daer in gedaelt?
ghy ziet, ick ben noch vuil.
Zoo leght ghy toe, om al den handel te bederven.
'k Verhoopte 't kint noch eens te troosten voor zijn sterven.
| |
| |
Zegh liever heimelick te redden in den noodt.
Och, toont my Joseph toch, 't zy levendigh of doot.
Verrader van uw broêrs, dat zou u 't leven gelden.
Het gelde oock wat het wil, men moet my Joseph melden.
Al wie van Joseph rept, zal Josephs gangen gaen.
Het ga zoo 't wil: dit komt op d'eerstgeboren aen.
Ghy hebt zijn doot bestemt: waer toe dit ydel kermen?
Ick stemde tot den put, om 't leven te beschermen.
Beschermer van uw broêr, nu schijnt ghy bijster vroom.
Och, broeders, spreekt recht uit, en helpt my uyt den droom.
Nu Ruben, zijt gerust: ick zweer, hy is in 't leven.
Leeft Joseph? Godt zy lof: waer is dan 't kint gebleven?
Getroost u, dat hy leef, met eens genoeg gezeit.
Zal ick my troosten, geef my kort en klaer bescheit.
'k Verkocht hem Ismaël, om twintigh zilverlingen.
O bloetgelt, zoo vervloeckt als handen oit ontfingen.
Rampzalige, wat vloeck heeft u zoo veer gebroght?
Uw' vromen broêr voor slaef erfvyanden verkocht,
En wilden, die, om roof, een roovers oorlogh voeren?
Maer 'k zey best tammen: want zy vangen en beloeren
Uitheemschen; wy ons bloet en huisgenoot en maegh:
Op dat heel Syrien, en ieder een, gewaegh
Van zulck een koopmanschap, indien 't kome uit te breeken.
De wyde werelt, die zoo loflijck weet te spreecken
Van onzer vaderen godvruchtigheit, wil haest
Dit gruwlijck schellemstuck der zonen al verbaest
Vervloecken, als de druck des jongens hart doorsnyde;
Wanneer hy Hebron laet aen zyne slincke zyde,
In 't reizen, langs die droeve en harde en flaefsche baen,
En koom zijn aengezicht naer vaders huis te slaen.
Och, Ruben, vlie, en koom niet onder vaders oogen,
Dat ghy zijn tranen ziet: maer niemant zalze droogen,
Als d'afgeleefde en dorre en aengevochte man
Die tyding hoorende, van druck niet schreien kan.
| |
| |
Och vaders vloeck wil my eerst springen voor de schenen.
Zal hy ons wreetheit of zijn slaverny besteenen,
Of alle beide, en welck van bey dan allereerst?
Wie naeckt hem allerdichtst? wie houdt zich allerveerst?
Och, Judas, kon ick u een' broedermoort betrouwen?
Waer zal ick heen? ô wrock, wat quaet hebt gy gebrouwen!
Heeft Judas in uw oogh zoo grootelix misdaen?
Ghy zelf hebt tot dien put om beters wil geraên,
En hy tot dezen koop. het wulpsche bloet moet leeren:
Die t'huis niet harden kan, gehoorzaem vreemde heeren.
Och Rachels zoon, ô vrucht van dat godvruchtigh bedt,
Eens in den put gedaelt, en eens op prijs gezet,
Op eenen zelven dagh, van zoo veel broedren zamen;
Waer berg ick 't hooft van schaemte? ick moet my eeuwig schamen.
Ja schaem u, om uw moêr, als 't uitvalt zoo bekaeit;
Als ghy zoo schaemteloos op vaders acker zaeit,
En ploeght, en eerloos mengt het kroost van zoon en vader.
Ick bid u, houdt gemack: dit dient voor al niet nader.
Een eerelijck gezel, hy wort van schaemte root,
Met zijn godvruchtigh bedde, en in zijn Bilhaes schoot.
Kan Dan en Napthali dat lasteren verdraegen?
Mijn broeders, houdt gemack: hier wil al 't lant af waegen.
Hoe stil ick dit gevecht? om Godts wil, zwijght toch stil.
Die 't al wil zeggen, hoor dat hy niet hooren wil.
Dit veldkrackeel zou licht 't verborgen stuck ontdecken.
Ick ty naer d'Arabiers, die in de naeste vlecken
Zich neerslaen: mogelijck verlos ick Joseph weêr.
Bloetschender, hou uw rust, of andersins, ick zweer.
Waer ben ick, onder broêrs, of broedermoordenaeren?
Ick bidde u, Ruben, rust, en laet dit schelden vaeren.
Ick heb mijn broêr belooft te troosten: laet my gaen.
Hy riep u by uw' naem, en zagh vast stewaert aen.
O Joseph, zaegt ghy noch naer Ruben, om t'ontvlieden?
Ick kon niet dencken, wat dat roepen wou bedieden.
| |
| |
Hy bouwde te vergeefs op Rubens looze trouw.
Mijn waerde broeder, rust, en matigh uwen rouw,
En schick u naer den tijdt: ghy ziet, hoe 't staet geschoren.
Ick geef den moedt, zoo lang hy leeft, noch niet verloren.
De jonge slijte een wijl zijn jeught in slaverny.
Een slaef raeckt licht, door 't een of 't ander middel vry:
Indien hy 't juck ontloope, en eens te lande uit raecke:
Of treffe een goede luim, dat hem de meester slaecke:
En menigh slaef, gezet in heerelijck bewindt,
Verdoofde zelf 't geluck van 't welgeboren kint.
Wie weet waer Josephs heil en welvaert zy gelegen.
Het hangt veel aen 't geluck: dies zet u hier niet tegen,
Noch wick het niet te zwaer, dat beter kan beslaen.
Het radt draeit wonderlijck: maer Levi komt hier aen.
ICk heb een' bock geslacht, om 't stuck een verf te geven.
Nu met dit laeuwe bloet dien rock met kunst bewreven,
En hier en daer besprengt, en dan door 't stof gesleurt,
En met de hant en tant gereten en gescheurt;
Gelijck of eenigh wildt den jongen had verbeten.
Wat zie ick, Josephs rock?
Nu, niet te luit gekreten.
Och Levi, gun my, dat ick mijn verlangen blusch,
Dien lieven rock omhelze, en noch voor 't leste kus;
Naerdien my Josephs mont noch aenschijn magh gebeuren.
Nu broeder, geef hem 't kleet, en vry zijn zat van treuren.
O pluim, waer in het duifken stack,
't Welck wrede havicken vervoerden,
Terwijl het my aen hart ontbrack,
En Haet en Nijt hun aes beloerden.
O rock, ô vaderlijck geschenck,
U zal ick nacht en dagh omarmen,
Als 't hart in droeve tranen drenck.
U zal ick in mijn bed verwarmen.
| |
| |
'K zal afgezucht, door al 't geklagh,
Met u al my merende spreecken,
Gelijck of Joseph by my lagh:
En t'elckens, als mijn oogen leken,
Zal ick haer wisschen met uw wol.
O wol, ô vacht, die 't lam bedeckte,
Het welck ick blaten hoorde in 't hol,
Dat zyne onnoosle tranen leekte;
Dat op zijn blaeten antwoordt gaf,
Toen Godt en alle harders zwegen.
Och Ruben, ghy verdient een straf,
Die 't grootste schelmstuck op kan wegen.
't Ontschuldigh kint hebt ghy verdaen,
En in dien jammerpoel gestooten.
Dien ouden man ginght ghy verraên,
En van zijn beste pant ontblooten.
O heiligh, ô ontschuldigh kleet!
Men recke en pynige al mijn leden.
Geen slagh van sterven zy te wreet,
Voor my, een ondier zonder reden.
Och, vader, Ruben is dat wildt,
Van 't welck uw Joseph wert verslonden.
Hy heeft uw hartebloet gespilt.
Uw eigen zonen zijn de honden,
Die 't hart, in 't wilde woeste veldt,
Vervolghden, met hun bitse becken.
Geloof niet watmen u vertelt;
Hoe wy 't verbloemen, of bedecken.
Onnoozel kleet, onnoosle rock,
Och, wat al jammers broet een wrock.
Geef hier dat kleet: ick zal 't bekladden, stuckwijs boorden.
Nu geef het zonder woorden.
Dit bloet verstreck schoon root, mijn vinger een penseel.
Zoo tart ick zelf Natuur en 't geestighste panneel.
| |
| |
Hier moet ick 't sprengkelen, daer' dick, daer dunner smetten;
Hier scheuren, sleepen; daer mijn scherpe tanden zetten;
Zoo slingeren door 't slijck, en trappen 't met den voet;
Zoo 't zant vermengelen en slijck door een, en 't bloet.
Wien zou men met dien rock aldus in slaep niet wiegen?
Eerst broedermoorden, dan den vader noch bedriegen.
Welck een afgrijslijckheit! ontzien wy schant noch straf?
Och, eerst onschuldigh kleet, nu lijck kleet, over graf
En lijck des ouden mans, ghy wort nu mede schuldigh,
Nu broeder, zijt geduldigh.
Indien ghy zwijght, als wy, men kan niet quaets vermoên.
Wat al blancketsel heeft een schellemstuck van doen?
Men hoeft veel logens, om een logen te bewimpelen.
Bedriegers, gaet bedrieght de harsselooze simpelen,
En kleene kinders, maer geen' man, die harssens heeft.
't Verraet ons al wat leeft, en al wat niet en leeft.
De putgalm baeuwt ons na: de heggen krygen tongen,
De nesten ooren: hoort, hoe piepen oude en jongen:
Het velt heeft oogen: het geboomte slaet dit ga.
Ghy zorght en vreest te vroegh.
Te vroegh niet, maer te spa.
Men paeit zoo licht geen' man, die pit heeft achter d'ooren.
Dat mooght gy zien, wanneer men 't schelmstuk naer zal sporen;
De broeders, hooft voor hooft, byzonder ondervraegh;
Op uw gebaren let; hoe zich een ieder draegh;
Doorsnuffle plaets en tijt; bespiede, of wy verschelen.
Het moorden is geen kunst, maer kunst een' moort te heelen;
Uit eenen mont gelijck te stemmen over een.
Oock kan men bockenbloet van 's menschen onderscheên,
Door reuck, of kleur, of smaeck, en wat wy nu niet droomen:
Of oock het kint de rock van iemant zy ontnomen;
Of eenigh wilt ontrent die wildernissen waert.
Het kleet is nu geklaert.
Koom Judas, langh my 't gelt.
Ick tel 'er twintigh, dat 's voor elck twee zilverlingen.
| |
| |
Daer broeders, elck een paer.
Nu Ruben, neem uw deel: het zilver heeft geen schult.
Zou ick mijn handen schenden
Aen dat vervloeckte gelt?
Hoe zal dit spel noch enden?
Hou vast, aenvaert uw deel: wy deelen in 't gelijck.
O bloetgeldt, het zy veer, dat ick noch winning strijck
Uit broederlijck verlies: geen gelt zal my bevlecken.
Zie toe, en wacht u wel 't verborgen stuck t'ontdecken,
Met dees beteutertheit: ghy zijt'er mede aen vast;
Dies draegh, als billijck is, met ons gelijcken last.
Hy draege alleen dien last, die raet gaf tot verkoopen.
Ghy doemde hem ten put: hebt ghy u niet verloopen?
't zy put, 't zy koop, tast aen.
Wy zijn al even schoon: elck heeft zijn best gedaen.
Mijn handen sidderen: waer toe worde ick gedrongen?
Och moortgelt, och, gy maeckt my schuldigh aen dien jongen,
Een halven broêr, en slechts van vaders zy.
Gebroeders, zet u hier, op eene lange ry,
En reick my elck uw hant, dat niemants mont zal roeren
Noch reppen van dit werck, maer helpen 't voort volvoeren,
Op halsstraf, wie zich hier een stip te buiten ga.
Zoo onderworp ick my der broedren ongena.
Hoe laet ick my verbluffen.
Zoo krijght de handel klem. voor 't uiterste besluit,
Met maght naer Mambre toe, een knaep en 't kleet vooruit,
Wy achter aen. de knaep magh tegens vader zeggen:
Wy vonden dezen rock, geslingert in de heggen,
Op 't wilde woeste velt, zoo bloedigh en beslijckt.
Is 't Josephs rock, of niet? bezie, wat dit gelijckt.
Dat zien zal hem terstont van hart en zin berooven,
En 's droomers liefde doen het ongeluck gelooven.
Houdt ghy u in 't begin zoo koel zoo droogh als ick.
Dan steent en trapt den vloer, tot dat men hem verquick.
| |
| |
Ick weet den ouden knecht, van d'eerste vrees verrezen,
Oock grootvaêr en 't gezin zoo geestigh te belezen,
Dat elck haest roepen zal, verwondert in zijn' geest:
Hoe stil is 't huys, als was 'er Joseph noit geweest!
Nu Ruben, zijt gerust: ick wil vrypostigh voorgaen.
Was 't anders, Joseph zou met uw geboortrecht doorgaen.
Komt volght my al gelijck, en spreeckt uit eenen mont.
Dat gelt naer Hebron toe.
Gaet voor: ick volgh terstont.
MYn Godt, ick schrick. och, wat een huis wil ginder leggen,
Wanneer die logenbo den vader aen koom zeggen,
Hoe 't kleet gevonden zy op 't veldt, en toon hem dat,
Gescheurt, gesleurt, gesleept, van stof en bloet bekladt.
Met wat voor ooren zal hy 't hooren? hoe zich houwen?
Met wat voor oogen 's kints bebloeden rock aenschouwen?
My dunckt ick zie met wat een jammerlijck gestalt
Hy d'armen smijt van een, en achterover valt,
Met zynen blooten kop; al 't aenge zicht geschapen
Natuurlijck als een lijck: de maeghden, kinders, knaepen,
Ons vrouwen, moeders, en 't geheele huisgezin
Toeschieten op 't misbaer: den kleinen Benjamin,
Aen zyne voeten staende, op 't schreien van de moeders,
Beschreien onbewust 't verlies zijns trouwen broeders.
Ja schrey vry, arrem kint, want ghy verliest wel 't meest.
Hy riep op 't lest om u, met een beangsten geest.
Zijn blinde grootvaêr komt al bevende, op dat schreien,
De huisdeure uit, en laet zich onder d'oxels leien,
Met kommerlijcken gang: ô slyve stramme stock,
O blindeman, bedanck uw blintheit: want de rock
Des alderzoetsten neefs kan u geen droefheit baeren;
Maer hou de hant van 't kleet. ô schors van hondert jaren
En seventigh min drie, waert ghy zoo doof, als blint,
Of slecht van ouderdom, als 't jonghst geboren kint,
| |
| |
Zoo zoudt ghy tandeloos dat leedt niet moeten kaeuwen.
Mijn broêrs, niet meer mijn broêrs, hoe zie ick zonder flaeuwen
Den vader zwymen? hoe kan Ruben 's harten gront
Bedecken, dat er niet een woort berste uit zijn' mont?
Wy moorders staen beducht, waer vader zy gebleven,
En Levi druckt mijn hant: zwijgh stil of 't geldt u 't leven.
Zoo blaest hy my in 't oor, was ick een zoutpylaer,
Zoo stom, gelijck moey Lots, zoo liep ghy geen gevaer,
Dat Ruben 't melden zou, met wencken of met woorden.
Ghy broederslagers dwingt my meê tot vadermoorden.
Zoo morre ik binnens monts, half doot van schrick en schroomt,
En wordt terwijl gewaer, hoe vader weêr bekoomt,
Als uit een' naeren droom: hoe op die dorre wangen
Van wederzyde een traen blijft aen de rimpels hangen.
Hy scheurt in 't endt zijn kleet, zijn borst, zijn baert, zijn hair,
Als een kranckzinnigh mensch, en huilt met groot misbaer:
Dit 's Josephs eigen rock: het wildt heeft hem verbeten;
Een ongenadigh dier mijn' troost mijn hart gegeten.
Och, vrouwen, laet my gaen. och, kinders laet my los.
Gaet roept een' winterbeer en tiger uit het bosch,
Dat zy den vader oock, gelijck den zoon, verslinden.
Wegh troost van kinderen, van vrouwen magen vrinden.
Mijn zoon, wat tiger draeght u in zijn ingewandt?
Op, vader, zoeck uw kint: begraef het met uw hant.
Ghy vint misschien in 't wout, in woeste wildernissen,
Een lit, zoo zult ghy niet den heelen Joseph missen.
Ja vond ick voet of hant, of hooft of been, of iet,
Tot troost in mynen rouw: nu heb ick anders niet
Dan 't kleet, met bloet besprengt. ick kus die roode smette,
Dees reten van den rock, daer 't wildt den tandt in zette.
Och, had een heete koorts dat jeughdigh vier geblust
In d'oogen: ick die zelf geloken en gekust,
En 't stervende aengezicht met tranen overgoten,
En na den dootsnick noch dien bleecken mont gesloten;
| |
| |
't Had my aen troost, noch u aen uitvaert niet gefaelt.
'k Zou dencken: 't kint heeft zijn natuurschult vroegh betaelt.
Of zoo ghy sneuvlen most, noch liefst door menschenhanden,
Dan op het eenzaem velt, door leeuws of luiperts tanden:
Want 's menschen hart altijt tot zijns gelijcken treckt.
Uw vyant had noch 't lijck met aerde wat bedeckt,
Of iemant, langs den wegh, den dooden noch begraven,
En 't lecker aes misgunt de kraeien en de raven.
O ramp, voltoit ghy zoo in 't endt 't rampzaligh jaer,
Het welck mijn Rachel ley van 't kraembedde op de baer;
Mijn bedt schofferen zagh, van mijnen oudstgeboren;
Mijn dochterken verkracht; mijn zoonen, dol van toren
En wraeck, dien moort begaen, aen Hemor en zijn stadt;
En al 't Hebreeusch geslacht verlastert en bekladt,
Met merckelijck gevaer van goet, en bloet, en leven.
Waer laet ick my van rouw? waer wort mijn geest gedreven?
O hondert zeven jaer, wat stapelt ghy op een?
'k Heb in mijn jeught verdriet en dienstbaerheit geleên;
Mijn broeders wrock bezuurt, veel jaren moeten zwerven;
Maer 't leste valt my 't zwaerste. ick ga met Joseph sterven.
Gaet kinders, graeft een graf: mijn beenen worden stijf.
Zoo dunckt my dat hy kermt, en gordt een' zack om 't lijf,
En jammert nacht en dagh; het zy de zon in 't oosten
Verryze, of daele in 't west; geen mensch kan vader troosten.
Och, d'ouders teelen 't kint, en maecken 't groot met smart:
Het kleene treet op 't kleet, de groote treên op 't hart.
|
|
Auteursrechtvrij