|
| |
| |
| |
Davids Lofzangh van Hiervsalem: Die heerlycke en Heylige Stad Gods.
Of een Poëtische uytbreydinge over den 122. Psalm/ Ick verheuge my dies dat my gezeyd is, &c.
1.
WANNEER ick over 't hoofd Ierusalems zie hangen
Het uytgetogen zweerd dat harenschedel dreyght:
Wanneer ick Sion zie met ketenen gevangen,
En dat zoo schoonen Zon haer p'ruyck ter aerden neyght:
2.
Als ick ons daecken zie en muren omgevallen,
Ge-effent met het gras dat 't leeghste dal besloegh,
En 't pratte Babilon met dees' Tropheen gaen brallen
Die David zegenrijck den Philistijn ontjoegh:
| |
| |
3.
Dan sterft myn hert van rouw, dan gaet het op een schreijen,
Dan ben ick als de sneeuw die voor den Zomer smelt:
Dan gaet myn droeve ziel in 't dal van droefheyd weijen,
Daer stadigh eenen stroom van vochte peerlen zwelt.
4.
Maer als ick, wederom gekomen tot my zelven,
De spitsen ryzen zie van 't heerlyck nieuw gebouw,
Den Tempel en 't Paleys, die prachtige gewelven,
Dan schep ick zo veel vreugds als voormaels was de rouw.
5.
Dan spreeck ick by my zelf: o Salem uytverkoren!
Van blyschap iuyght myn hert, van vreugd ontspringt myn ziel,
Om dat, ick weet niet wie, my luyst'ren komt in d'ooren:
De Stad is we'er gebouwt die voormaels neder viel:
6.
God God heeft aengezien 't boetveerdige verned'ren
Van zyn twaelfstammigh volck gevangen aen d'Euphraet,
De Tempel wederom met Marmorsteen en Ced'ren
Den Sterren 't voorhoofd bied, en nae de Wolcken gaet.
7.
Het Heylighdom dat praelt met goude en zilv're vaten:
De Priest'ren op een nieuw 't hoog Altaer smoocken doẽ:
Men hoort de Rund'ren we'er en vette Koeijen blaten,
Welcx smeer geheylight is om 't offervuyr te vo'en.
8.
Klimt op in 's Heeren huys, klimt op in 't huys des Heeren,
Van onzer Vad'ren Stad de poorten open staen.
Laet 's Priesters lippen u Gods Wet en zeden leeren,
En aen zijn voetschabel roept uwen Koningh aen.
| |
| |
9.
O uytverkoren Stad! o Moeder aller Steden!
Door 's Hemels schickingh zelf niet by geval gesticht,
Tot een byzonder eynd, door 's Oppersten beleden;
Ghy zult myn doelwit zyn, en stof van myn gedicht.
10.
O eere van Iudeen! o Zetel van de Stammen
Die met den heyl'gen glans eens Godheyds zyn bekleed!
Ghy blinckt met 's Koninghs kroon, en 's Tempels heyl'ge vlammen
Dat elck een die u siet van u te spreken weet.
11.
Den yver my verslind, en krenckt by nae myn zinnen
Wanneer ick vieren help op t' statighst 't hooge Feest:
Dan ben ick naulycx mensch, maer een der Cherubinnen:
Myn Lichaem is wel hier maer elders mynen Geest.
12.
Men ziet een weereld hier van menschen t' zamen dringen,
Van wyd en zyd te hoop vergadert op een ste':
Gelijck de vloeden die van hier en daer ontspringen,
En geven zich op 't lest uyt d'enghten in een Zee.
13.
De Priesterlycke Rey, welrieckende van 't smeeren,
Uytmuntende in çieragie, elcx aenzicht tot zich haelt.
In rocken, gordels, hoen, en geschakeerde kleeren
In goud en klaer gesteente het oogh bynae verdwaelt.
14.
't Slachtoffer eerst gehecht geknoopt aen 's Altaers hoornen,
Met zyn warm ingewand het heyligh plat beslaet.
Den Hemel, die zich om 's volcx zonden gingh vertoornen,
Op d'Offerhanden ziet, en zich verzoenen laet.
| |
| |
15.
Daer vanght dan 't loven aen, daer zingtmen Gode Psalmen:
De wind het snarenspel en 't Goddelijck Musyck
In 't hangende gewelf doen d'Echo wedergalmen.
Dan juychense als om strijd met d'Eng'len algelijck.
16.
God Iacobs, roepen zy, van kalveren noch stieren
Kan 'tuytgestorte rood afwasschen onze smet,
Maer een veel eed'ler bloed van 't slachtschaep goedertieren,
Ons allen tot een zoen en offer voorgezet.
17.
Wy zien alleen op Hem, op Hem alleen wy oogen.
Hy word door deze dienst ons levende afgebeeld.
O komt MESSIAS! komt, en helpt ons onvermogen,
Op dat de schaduw vlie die ons voor d'oogen speelt.
18.
Lof lof zy Gode en 't Lam dat eer de sterren bloncken
Ons met zijn dier baer bloed hem zelven heeft gekocht.
Heft als gevleugelt op uwe herten leegh gezoncken,
En draeght des hoochsten roem ten wolcken inde locht.
19.
O peerle van het rijck! o hoofdstad uytgelezen!
Noch zwyge ick dat in u van elpenbeen en goud
Staet vol van majesteyt de rechterstoel gerezen,
Daer elck zijn vonnis haelt als Iuda vierschaer houd.
20.
Hier dringtmen voor 't paleys. d'een moet den Koning spreken,
En d'ander hem te zien is al zyns herten wensch:
Zoo flucx hy zich vertoont is elcx gemoed bezweken,
Als hy meer God gelijckt dan eenigh sterflijck mensch.
| |
| |
21.
Dat Memphis 't hoofd in hael, en vry den moed laet dalen
Voor 't glinst'rende Kasteel dat inde bergen light.
Dat Sidon niet eens droom dees' spitsen t'achterhalen,
En Tyrus elders wende haer schaemrood aengezicht.
22.
Zy pronckt gelijck de Bruyt eens Koninghs hooghverheven.
Kleynoodgie is haer çieragie, en purper hare dracht.
Den Hemel scheen verlieft zijn trouwe aen haer te geven,
En heeft om dees' Godin alle and're ste'en veracht.
23.
Zy schijnt een Paradijs omhelst van zilv're beken,
Een Eden daer het Mann' aen 't hout des levens groeyt,
Een rieckende prieel dat nergens by geleken
Geen wintervlagen voelt, maer altijd jeughdigh bloeyt.
24.
Zy treed gelijck een Paeuw, wiens schemerende schachten
De schoonste Vogl'en zelf ontluyst'ren heel beschaemt.
Maer zacht, mijn Zangeres! daer schiet in mijn gedachten
Dat zy geen roem ontbeert die alsins is befaemt.
25.
't Zy dat ick dan aenzie dat binnen uwe wallen
't Hoofd Levi vet gezalft, en Iuda word gekroont:
Datze elck nae haren staet op 't alderheerlijcxt brallen,
En dat d'een 't heylighdom, en d'ander 't hofbewoont:
26.
Het zy dat ick aenzie, dat ghy begrijpt de Kooren
Van 't blinckende gewelf't welck Gode is toegewijd,
Daer d'Hemel de gebe'en der Heyl'gen wil verhooren,
En als wy zijn vervloeckt ons we'er gebenedijd:
| |
| |
27.
Het zy ick u aenschouwe als 't beeld, dat ons nae 't leven
Een Stad voor oogen bootst, waer van dat yder een,
Elck een die van de Geest des Heeren word gedreven
In 't lest der dagen word een levendige steen:
28.
Het zy ghy 't munster my wilt van die Stad toeschynen
Daer onzer Vad'ren God van is de Timmerman,
Wiens poorten Peerlen zyn, wiens muren zyn Robynen,
Een Stad die eeuwigh blyft, noch zich bewegen kan:
29.
Ghy zyt Ierusalem en blijft myns herten weelde.
Dat Iacob als hy is ontlast van Babels juck
Van verre u heyl toewenschte, en zynen zegen deelde!
Dat op uw minnaers daelde een regen van geluck!
30.
Vermids de brand des twists ne'erblixemt hooge muren,
En voorspoed in de schoot van vrede en eendracht rust,
Moet vrede in u altyd en eeuwiglycken duren,
En 't vuyr des dullen kryghs steeds blyven uytgebluscht.
31.
Om onzer broed'ren wil, ter liefde van de vrunden,
Die ghy een herbergh streckt en aengename woonst,
Wy hertelycker noch u vrede en welvaert gunden,
En wenschen dat ghy groeyt en bloeyt op 't alderschoonst'.
32.
Om d'heyl'ge dorpels oock, die binnen uwe vesten
Geplaetst zyn, en betre'en van Aärons geslacht,
Ick steeds betrachten wil al 't geen u dient ten besten,
Gelyck een die uw heyl zyn heyl te wezen acht.
EYNDE.
Door een is 't nu voldaen,
|
|
Auteursrechtvrij