|
| |
| |
| |
Gysbrecht van Aemstel.
Treurspel.
Het eerste bedryf.
HEt hemelsche gerecht heeft zich ten lange leste
Ontferremt over my, en mijn benaeude veste,
En arme burgery; en, op mijn volx gebedt,
En dagelijx geschrey, de bange stadt ontzet.
De vyant, zonder dat wy uitkomst durfden hoopen,
Is, zonder slagh of stoot, van zelf het velt verloopen.
Mijn broeder jaeght hem na, zy nemen vast de wijck,
En vluchten haestigh langs den Haerelemmer dijck.
Zoo stuift de zee voor wint met haer gedreve golven.
Zoo zagh men menighmael een kudde wreede wolven,
En felle tigers vliên voor 't ysselijck geschreeuw
Van aller dieren vorst, den hongerigen leeuw,
Om niet al levendigh en versch te zijn verslonden
Van hem, die op zijn jaght geen aes en had gevonden.
Hoe snel, hoe onverziens is deze kans gedraeit?
Hier, daer het leger lagh, is 't veld alom bezaeit
Met wapens en geweer, verbaest van 't lijf gereeten,
Van ingebeelden schrick, en uit der hant gesmeeten,
Om zonder hindernis te vlieden langs den wegh.
Ja op 't verjaeren zelf van 't jaerige belegh
Wort d'afgestrede muur van 't langh belegh ontslaegen.
Hoe zal het gansche lant van ons verlossingh waegen!
De Kermerlander had met Waterlander dier
Gezworen duizentwerf, dat hy met zwaert en vier
Vernielen zou eerlang de menschen, en de daecken,
En tot een kerreckhof en asch en puinhoop maecken
Mijn out, mijn wettigh erf, en delven al mijn eer
In eenen poel, tot wraeck van Floris hunnen heer:
Om wiens vervloeckte doot ick lijde zoo onschuldigh,
Als yemant lijden magh, doch draegh mijn kruis geduldigh:
| |
| |
Of zoo ick schuldigh ben, en heeft het my gemist,
't Is uit onnozelheit, en zonder ergh of list.
Neef Velsen, lang geterght, van eige wraeck geprickelt,
En Woerden hebben my hier listigh in gewickelt,
En 't schoonste voorgestelt, en eerst de zaeck verbloemt
Met wonderbaeren glimp: maer 'k heb hun wit verdoemt,
Zoo dra als ick verstont, hoe grof zy zich vergreepen,
Met den gevangen graef naer Engelant te scheepen,
En sloeg dien voorslagh af, ten beste van 't gemeen,
En riedt de ridderschap en al de groote steên
Te roepen, om den vorst zijn' moedtwil te besnoeien,
En geene uitheemsche maght noch koningen te moeien,
Noch overzees gewelt te haelen in het lant;
Veel min het hooft des lants te helpen aen een' kant:
Waer uit een springvloet is van zwarighêen gesproten,
Die over steden ging en vast geboude sloten,
En dorpen zonder endt, en menschen zonder tal,
Van allerhande staet, dien 't eeuwigh smarten zal.
Noch hiel de wraek geen' stant, en gaf zich noit te vrede;
Al had zy uitgeroit, ten negensten gelede,
Wat Velzens stam bestont, of van zijn maeghschap scheen.
De nieuwe ridderschap en steden in 't gemeen
Verbonden zich wel streng, met diergezworene eeden,
Handtastinge en geschrift, dat zy bezeglen deden,
Van nu in eeuwigheit, met onverzoembren haet,
Aen Woerden, Velzens bloet, en Aemstel, dezen smaet
Te wreecken, en van zoen te reppen noch te roeren.
Ons maeghschap zit verdruckt, durf schilt noch wapen voeren,
En geeft gewilligh schot en lot, om zoo gerust
Te leven, en de glans des adels blijft gebluscht.
Hier holp geen tusschen spraeck van koningen en heeren.
Men wou mijn trouwe stadt noch 't onderst boven keeren,
Met burgery met al, wat my is houw en trouw.
De hoop was, dat de tijt allengskens slyten zou
De bitterheit des volx, en d'oude wrock versterven:
Waerom ick my getrooste in ballingschap te zwerven
| |
| |
Veel jaeren achter een. Of immers toen de zoon
Van Floris wert gehaelt in aller zielen troon,
Verhoopte ick, zonder last van deze burgerije,
Te keeren in 't bezit en d'erref heerschappye
Van Vecht en Aemstelstroom: dan laes: 't is al om niet.
En was 't om my alleen, het waer een klein verdriet.
Ick liet my zelf van lidt tot lidr in stucken zaegen,
En nam op my alleen de gruwelyxte plaegen,
Die oit tyran bedacht; was dan de schult geboet,
En sprack men daer meê vry mijn al t'onnozel bloet,
Mijn lieve gemalin, en willige onderzaeten.
Ick wou, om hunnent wil alleen, mijn leven laeten,
Of springen in een' poel, en stoppen deze wel,
En dempen met een' sprong de nimmerzatte hel.
Dat weet hy, die het al bezichtight uit den hoogen,
En wat in duister schuilt met zijn doorzichtige oogen
Ontdeckt tot op den gront, en alle harten kent;
Waerom hy oock mijn recht gehanthaest heeft in 't endt,
En met den zegekrans my heerlijck begenadight,
En tegens al de maght der vyanden verdaedight;
Die licht slaen in den wint van outs genote deught,
Waer aen wy volck en vorst verplichten van ons jeught,
Zoo yvrig, zonder oit van trouwe te veranderen.
Mijn vader heeft gestreckt een hooft van Waterlanderen,
En Kennemer in 't velt, en met gewelt alom
(Hoewel door noot geperst) vervolght den adeldom,
En aller vyantschap op zijnen hals geladen.
De koning Willem zou getuigen van zijn daden,
Indien hy eenmael moght verrijzen uit het graf.
Ick heb Graef Floris trouw gehanthaeft by zijn' staf,
Zoo lang hy zat vervooght, en niet een woort kon spreken,
'k Heb hem zijn vaders doot rechtvaerdigh helpen wreken,
Het koninglijck gebeente ontdeckt, den Vries getemt,
En, als geheimen raet, in al zijn heil gestemt,
Met Brero voor de vuist het Vlaemsche heir geslaegen,
En in Kazant met kracht den standaert wech gedragen;
| |
| |
Toen Guido nijdigh was, dat Floris, al 't uitheemsch
Gezint, zijn' erfgenaem wou huwen aen den Teems,
En Vlaendren, Walchren zocht te trappen met zijn rotten.
Oock voer ick over zee, om hem de kroon der Schotten
Te zetten op het hooft, hoewel het anders viel.
Ick stont den graef en 't volck ten dienst met lijf en ziel,
En noch verzaemelt men in 't harnas zoo veel troepen,
Die over Amsterdam en Aemstel wraecke roepen,
En brullen nacht en dagh, en zien niet hoe de vlam
Van dezen fellen brant haer' eersten oirsprong nam
Uit Floris geile borst, en 't schandelijck omhelzen,
Het schennen van mijn nicht, die schoone bloem van Velzen,
't Verongelijcken van den adel, in zijn recht,
Bezworen met zijn' mont, verblinde menschen, zeght,
Indien geen wrock en wraeck uw oogen dus verblinden,
Zoudt ghy niet stofs genoegh tot Aemstels onschult vinden?
Hoe zocht men hem van outs te maecken tot een slaef!
Wat leedt hy niet al leeds van bisschop en van graef!
Men wou zijn loflijck bloet in 't bisdom niet gedoogen.
d'Aertsbisschop aen den Rijn kon met zijn nijdige oogen
Niet aenzien ons geluck, gaf Gozewijn de schop,
En zetten zijnen neef den hoogen myter op.
Wy streeden om den staf, tot datze my en Woerden,
Aen weêrzy van zijn paert, tot een triomfe voerden
In Uitrecht, met veel smaets, van veder aengehoort.
Men heeft my 't Vrelantsch slot ontweldight, hem Montfoort.
'k Beken het slot was my met voorwaerde opgedragen;
Maer nergens om gebouwt, dan om mijn landt te plagen.
'k Heb 's graeven vangenis wel zeven jaren lang
Bezuurt, en Zwaenenburgh noch afgestaen door dwang,
Mijn erf in leen verkeert, en manscbap moeten zweeren;
Daer ick eerst Godt alleen, en anders geene heeren
Oit kende in mijn gebiet, noch rekeninge gaf.
Noch dringt men evenwel op my zoo stijf en straf:
Doch Haerlem draeght met recht de grootste schult van allen,
Dat om zijn voordeel wrockt, en wenscht mijn sterke wallen
| |
| |
Te slechten tot den gront, in schijn van 's graeven zaeck,
En weet zijn baetzucht loos te decken met de wraeck,
Misbruickt hier toe den Zeeuw, de Hollanders, en Vriezen,
Om door mijn grootheit niet aen eere te verliezen.
Zoo leght de zaeck by my, en daer op gae ick aen,
En heb in 't zwaer belegh de stormen uitgestaen,
En dagh en nacht voor aen geworstelt op de wallen,
't Vermoeide volck gesterckt, en rustigh uitgevallen,
Mijn' broeder Ot gequetst zien sterven in mijn' schoot:
Krackeelen neêrgeleght in brant, in hongers noot,
Gelijck een vader, my voor 't algemeen gedraegen:
En noit bezweeck mijn moedt in droeve nederlaegen:
Noch 'k blies my zelven op in voorspoet, noch zocht roem
In 's vyands ondergang: hoe noode ick vyant noem,
Die onverzoenelijck zich tegens my verzetten,
En wenschen met mijn bloet hun blanck geweer te smetten.
'k Vergeef hun deze feil, en domme onwetenheit,
Beveel my in zijn hant, die recht van onrecht scheit,
En streckt in 's hemels stoel der onderdruckten trooster.
Maer 'k zie den vader daer van ons Katuizers klooster
Genaecken van ter zy, op dat hy my begroet'.
Hy schijnt om ons geluck verheught en wel gemoedt.
'k Zal best verstaen uit hem, die nimmer was besproken,
Waerom het leger is dus schichtigh opgebroken.
Willebord. Gysbrecht van Aemstel.
MYn welgeboren heer, de zoete Jesus zy
Met u en uwe stadt, en sta u eeuwigh by,
In allerhande noot. de broeders van onze orden,
En ick, zijn zoo verblijdt, als ofwe levend worden
Getrocken in den troon van Godts volmaeckte vreught.
Ons klooster zingt, en klingt, en is niet meer verheught
Op 't allerhooghste feest en heiligh jaer getije,
Geviert van al de kerck, ter eere van Marije,
De zuivre moedermaeght, en Christus, haren zoon,
Die ons verloste aen 't kruis, en droegh een doornekroon,
| |
| |
Als nu om uwent wil, die van de wreede plaegen
Des goddeloozen krijghs verlost zijt en ontslagen:
Nu al uw vyanden verbaest zijn doorgegaen,
En laeten tenten, tuigh, en hunne hutten staen,
En alles, wat zy meer uw volck ten beste geven.
'k Geloof Godts engel heeft den vyant wechgedreven,
Als 't heir des Assyriers, die zijn vermeetle stem
Hiskia hooren liet, tot voor Jeruzalem,
Het welck in eenen nacht zoo wonderlijck verkeerde,
Toen een, die 't al regeert, dat stoffen hem verleerde.
Hoe menigh dreigement, en vloeck heb ick gehoort!
Wat heeft men gift en gal gebraeckt, en brant en moort
Getiert, en 't gansche jaer gescholden, en gekreeten,
Niet anders, of zy u met tanden wouden eeten!
d'Een zette u levende en geketent op een radt:
Een ander rolde u naeckt in Velzens spijckervat:
Een ander wou uw hooft, uw beckeneel, vergulden,
En vatten het in gout. 't was byster hoeze brulden.
Zy deelden bloet voor wijn, uw vleesch voor voedsel uit,
Krackeelden om 't geraemt, en dongen naer uw huit,
En wouden die get out op eenen ketel spannen,
Tot endeloozen schrick van schelmen en tyrannen:
Maer Godt zy eeuwigh danck die hunne boos heit schut.
Dien d'opperste beschermt, heeft eene vaste stut.
Godtvruchte vader, dat u Godt en Christus loonen,
Naerdien de broeders zich met u zoo gunstigh toonen
Te my waert, ick vertrouwe uw vierige gebeén
Die hebben dagh en nacht voor mijne stadt gestreên,
De stormen afgekeert, en 't vier van onze daecken;
Want wapens zijn onnut, zoo d'engelen niet waecken,
En 't yverigh gebedt van 't geestelijcke volck.
Wat hing u over 't hooft een droeve en donckre wolck
Van zwarigheên, terwijl hier 't leger heeft gelegen:
Gy zijt niet misgedeelt in 's oorloghs milden zegen.
Geen hair is ons gekrenckt, geen overlast gebeurt.
Men heeft het klooster noit in zijnen dienst gesteurt.
| |
| |
Wy hebben staêgh volhardt in onzen ouden yver:
De boomgaert leed geen scha aen vruchten, noch de vyver
Aen visschen, noch de kerck aen d'alderkleenste ruit.
Wie heeft dan des soldaets baldaedigheit gestuit?
Wat hiel zoo kort in dwang die breidelooze gasten?
Met geen inlegering wou Egmont ons belasten:
Behalve dat hy zelf en zijne lijfwacht meê,
Die altijt tuchtigh is, hier nam zijn legersteê,
En boven onze poort, liet aenslaen 's graeven wapen,
Daer wy in zekerheit gerust op moghten slaepen.
Dat doet my wel, gelijck een lieffelijcke lucht.
Ick zelf en al de stadt was meest om u beducht,
En vreesde ofge lang verjaeght waert, en geplondert.
Maer vader, zegh my eens; een yeder is verwondert,
Waerom 't verbittert heir zoo onverziens vertrock,
En liever niet volharde in 't opzet van zijn' wrock.
Verwonder u niet eens, de noot heeft hen gedrongen.
Mijn burgers lagen stil, en 't leger onbesprongen.
Van buiten wel, maer niet van binnen dat gy 't weet.
Het wintert fel, wanneer een wolf den andren eet:
Zoo ging in 't leger toe. belieft het u te hooren,
Al 't geen ick heb gehoort met dees mijn eigene ooren,
En met mijne oogen zelf gezien noch dezen dagh?
Eerwaerde vader, spreeck, ick luister naer 't verslagh.
Na dat ick d'oversten een wijl had hooren mompelen
Van Amsterdam, al stil, by duister t'overrompelen,
Rees tusschen Diederick en Egmont een krackeel,
Dat uitborst meer en meer: een yeder trock een deel
Van 't krijgsvolck op zijn zy, en zocht het stuck te stijven,
En naer zijn eigen hooft den aenslagh door te drijven.
Veel Hoplién yverden te slissen het geschil.
Maer Diedriek, hardt van hooft, die nimmer luistren wil
Naer reden, noch bescheit, en 't velt behoudt met krîjten,
Wert trotser, overmits de lange Klaes van Kyten,
De Sparrewouwer reus, zoo onbeschoft als groot,
In alles wat hy dreef hem hulp en bystant boodt,
| |
| |
En Egmont met zijn klock en grove stem vervaerde,
Hem dreef met eene vuist, dat hy een wijl ter aerde
In zwijm lagh en voor doot. die moetwil en die hoon,
Den veltheer aengedaen, ging veelen aen hun kroon,
En zonder het ontzagh des reuzen, fel gebeeten,
Men had elckanderen terstont in 't hair gezeten,
En onder een banier wraeckgierigh aengerant.
Men raesde een heele weeck. de twist, het misverstant,
En misvertrouwen wies. daer sporrelden de zinnen.
Men vreesde min de stadt, en meer verraet van binnen;
Tot dat al d'oversten verzaemelden heel stil
In 't klooster, dezen dagh, tot slechting van 't geschil:
Doch al vergeefs: men was veel eer gezint te vechten,
En deze onesfenheit met degens te beslechten,
Dan recklijck, en bedaert, te luistren naer verdragh.
Ick tradt'er in den hoop, gelijck ick zomwijl plagh,
En sprack hen toe, en broght aldus hen aen 't bedaeren:
Manhafte hopliên, Godt wil 't leger lange spaeren,
In onderlingen pais, het eenigh dat'er magh
Uw vyant, wie 't oock zy, gedijen tot ontzagh.
De tweedracht is een pest, die allen staet te schroomen.
Gedenckt dat u de stadt, die 't rieckt, op 't lijf zal komen.
Wat middel is 'er, om den Aemstel 't hooft te bien,
Nu elck, wantrouwigh, d'een naer d'ander om moet zien?
Gy zijt, eer 't iemant gist, geslagen of gevangen.
Wanneer de herder dwaelt, wat padt, wat rechte gangen,
Kan d'arme kudde gaen? dus maeckt een kort besluit.
Verdraeght het scheel, of schort den krijgh, en scheit'er uit,
En keert van waer gy quaemt: waer toe veel werx begonnen?
Berockent zoo veel spels, als 't niet werd afgesponnen?
Ick merckte dat mijn raet niet weinigh hier vermoght.
Men nam mijn woorden in. zy kreegen achterdocht,
En zorge voor gevaer van uw gesteurde wallen,
En dat de burgery en lantzaet uit moght vallen.
Daer liep een klein gerucht, gy waert al op de been.
De dootschrick quam'er in. men ruckte 't heir by een.
| |
| |
Men brack al heimlijck op, en zonder eenigh teken
Van horen en trompet, of hut in brant te steecken.
Gy hebt de stadt, en my geen' kleinen dienst gedaen;
Een deught die nimmer zal uit mijn gedachten gaen.
Gedenck my in 't gebedt voor uw altaer ten goede.
De lieve Jesus neeme u eeuwigh in zijn hoede.
Arent zan Aemstel. Gysbrecht van Aemstel: Vosmeer.
HEer broeder, zijt gerust, en luit van vreugt de klocken.
Waer is het heir? hoe verr' waert gy het nagetrocken?
Omtrent een booghscheut weeghs aen geen zy Slooterdijck.
Hoe gingh 't u op den toght.?
Voor uit, als voor den wolf een kudde onnoosle schapen.
Mijn volck hoefde op dien toght geweer noch eenigh wapen,
En keert met rijcken buit. de Kermers scheenen stom:
Want hoe men 't vechten zocht, zy zagen niet eens om,
En reckten vast hun padt, van dootschen schrick bezeten.
Noit kraeide haen, als hem de kam was afgebeten.
Noit baste een dogh, maer droop heel stil, als hy 't verloor,
Met ingetrocken staert, en hangende ooren, door.
Wat vogel brengtge dus geknevelt, en gevleugelt?
Het is een uit de vlucht van 't vluchtige geveugelt,
Gegrepen buiten dijx, daer stack hy in het slick.
Hoe beeft hy! 't aengezicht ziet doots en bleeck van schrick.
Hy is gesleipt, gesleurt, en heeft veel smaets geleden.
Een woedende gemeente en staet in recht noch reden,
Wenze iemant over magh. men brengh hem hier voor my.
Wie zijt gy? uit wat lant?
Heer Gijsbrecht, strafme vry.
Ick ben van 's vyants volck, en waerdigh om te sterven.
'k Heb meê gezocht uw stadt en burgers te verderven,
En duizentmael verdient een schandelijcke doot.
Ick geef my in uw hant, geperst door hoogen noot.
Mijn ramp wil Kennemer en Waterlant behaegen:
Maer 'k zal de doot van u met minder smert verdraegen
Dan van mijn eigen volck, dat zich ondanckbaer toont,
En mijn' getrouwe dienst zoo onrechtvaerdigh loont.
| |
| |
Wat zijtge voor een gast? of in wat lant geboren?
Ick ben een Goyers kint, vervallen in Godts tooren,
Te Laren opgevoedt. 'k ontliep mijne oudren vroegh.
Mijn vader vielme hardt, want ickme paslijck droegh.
'k Heb al mijn leven langh gevolleght vreemde heeren.
En buiten moeten 't geen ick t'huis niet woude leeren.
De bittere armoe heeft mijn herssenen gewet.
'k Heb menigh stuck verziert, en 't lijf daer na gezet,
Om door een braeve daet of aenslagh op te raecken,
En door een anders scha eens mijn fortuin te maecken!
Maer altijt heeftze my den rugge toegewent;
Doch noit zoo dwers als lest. Godts schickinge, ick beken 't
Is stercker dan de mensch, of zijn geboortestarre:
En of ons brein iet bouwt, zy stoot het al om verre,
En gaet een andren gangk. met wat een listigheit,
Met wat een' rijpen raet was d'aenslagh aengeleit,
Om te vermeesteren uw lang bestormde muuren.
Zoo Vosmeer naar zijn' zin dat schip had mogen stuuren,
Gelijck het by hem lagh, zy hadden, het is waar,
Gewonnen in een uur door list, dat in een jaer
Door uiterlijck gewelt noch stormen wert verovert.
Het schijnt dat d'oversten verblint zijn en betovert.
Sta op en heel my niets van alles wat gy weet.
Nu ben ick immers vry van Hollants dieren eedt,
En Egmont kan my hier niet heeten of verbieden.
Hy dreigtme met de doodt, en perstme hier te vlieden.
Mijn aenslagh is misluckt, en ydel en onnut.
Heer Gyzelbrecht, gena. ick geef my in uw schut.
Gy kuntme, wiltge slechts, een vrient en vader strecken,
Naerdien ick u 't verraet volkomen wil ontdecken,
En hoe 't geschoren lagh, in 's krijghs geheimen raet,
Tot ondergang van u, en uwen heelen staet.
Ontbint den knecht, zoo magh hy onverhindert spreecken.
De hopliên wenschten dick het leger op te breecken,
Naerdien met storm op storm, en endeloos gevecht,
Het heele ronde jaer, niet meer was uitgerecht
| |
| |
Dan moeite en volck gespilt, en tijt onnut versleten:
Het welck zoo menighmael den veltheer wert verweten;
Een smaet die lastigh viel: en hiel hem niet verplicht
Zijn eer en eedt, hy hadt zijn ancker langh gelicht:
En och, of 't waer gebeurt een goede wijl te voren,
My waer dit ongeluck noch onheil niet beschoren:
Want 't is een maent geleên, dat ick hem heimlijck riedt
Te maecken op mijn woort, een ende van 't verdriet:
En zoo hy was gezint een luttel volx te waegen,
Ick wou hem in de stadt op bey mijn handen draegen,
En stappen zelf voor aen, en maecken hun het spoor,
Ick opende mijn wit, en sloegh het middel voor.
'k Had zomwijl door de graft, by duisternacht, gezwommen,
En al de wacht bespiet, en 't groot rondeel beklommen,
Dat aen den hoeck van 't Y uw stercke stadt bewaert.
Hier lagen Blijden in, en ander krijghsgevaert.
'k Nam aen, en 't kost geschien, door muur en al te booren
Recht waterpas, zoo stil, dat niemant my zou hooren.
Wanneer nu door de breuck een krijgsman heenen moght,
Zou 't braefste puick, hier toe gelot en uitgezocht,
De graft, daerze ondiepst is, met rijs op Kersnacht dammen,
En kruipen in 't rondeel, om d'eerste poort te rammen,
Als d'afgewaeckte wacht gevelt lagh en vermoort.
Het heir dan over dam, en door geramde poort,
Aen 't nederhouwen, wat op straet zich openbaerde,
Terwijl de burgery kappel en kerck bewaerde:
En 't was te nacht de tijt, en vraeghtge naer bewijs?
Gy ziet, hoe daer een schip, het zeepaert leght vol rijs,
Het welck men door de vlucht verzuimt heeft en vergeten.
Wat werdt'er niet al tijts met kibbelen versleten.
De hoofden laegen vast elendigh overhoop.
Men schoof de schult op my. 'k had menslevleesch goet koop:
Noch wist niet wat ick dreef: zy zouden 't niet gehengen,
Dat ick het volck zoo licht zou op de vleeschbanck brengen,
En jagen in hun doot. dus ging 't aen d'eene zy:
Aen d'andre stemdemen eendrachtelijck met my:
| |
| |
Tewijl verliep de kans, en d'aenslagh bleef vast steecken.
Toen zochten'er een deel hun leet aen my te wreecken.
Daer quamen, zonder slot, veel klachten t' mijnen last.
Ick was een toveraer, en daer op raeckte ick vast,
En most, door pijn geperst, al 't opgedichte melden.
Men doemde my ter doodt, en heden zou 't my gelden:
Maer gistren avont brack een vrient mijn boeien los.
Ick vlughte langs den dijck, gelijck een hollend ros.
Doch hielt'er niet, uit angst van 't leven te verliezen.
Ick sloegh ter zijden af, en schoot'er in de biezen,
En stack in diep moerasch al den verleden nacht.
Zy trocken my verby. Ick hielme stil, en zagh 't;
Tot dat uw burger quam de Kermers nagevlogen.
Ick riep om hulp, en wert uit diep moerasch getogen:
Want anders was ick daer gebleven en gesmoort.
Doch zoo ick sterven moet; 'k wil liever voor uw poort,
Aen wie ick 't heb verdient, dit lastigh leven laeten,
Dan by mijn eigen volck, die my met onrecht haeten.
Ga heene, ick schenck u 't lijf: het is geen straffens tijt,
Wy zijn van onzen hals den grooten vyant quijt.
'k Ontfang u in mijn' dienst, en zal u wel betaelen.
Ga help terstont het rijs en 't zeepaert binnen haelen.
De kou begint, en is noch verr' van haer vertreck.
In 't wachthuis en op 't slot is hout en brant gebreck:
Men maghze strax verzien, en barnen 't rijs tot asschen,
Zoo kunnen zy hier meê de vesten niet verasschen,
Ick hoor de Goyer doet de waerheit niet te kort,
Want zijn vertelling stemt met vader Willebord.
Rey van Amsterdamsche maeghden.
NU stelt het puick van zoete keelen,
Om daer gezangen op te speelen,
Tot lof van Godt, die op zijn' troon
Gezeten is, zoo hoogh en heerlijck,
Van waer hy zien kon, hoe begeerlijck
Het Sparen stack naer Aemstels kroon;
| |
| |
Hoe wraeck met zwaerden en met speeren
De torenkroon van 't hooft wou scheeren
Der schoone en wijd vermaerde stadt,
En rucken door gewelt van benden
Der vesten gordel van haar lenden,
Een plondren haer kleinoot en schat;
En schenden d'edele en getrouwe,
Gelijck de schender Velzens vrouwe,
Wel ruim zoo waerdigh als Heleen,
Den brant van een herboren Troje,
En krijgh, die 't overschot verstroie,
Na dat men jaeren heeft gestreên.
Waer is de reus met al zijn stoffen,
Die Gysbreghts stadt ter neêr wou ploffen,
En om haer' muur zijn armen slaen?
Wat ydle schrick heeft hem geslagen?
Wat ydle vreeze magh hen jaegen,
Die nu met schande strijcken gaen?
't Is tijt de kercken te stoffeeren,
Te danssen, en te bancketteren,
En met een' uitgelaten geest
Dees blyschap aen de vreught te huwen,
Die vrolijcke englen ons vernuwen
Met gezang, op Godts geboortefeest.
Treck in, ô Aemstel, treck nu binnen,
Die zonder slagh kunt overwinnen.
Treck in, ô brave burgery,
Die u zoo moedigh hebt gequeten,
Geen eeuw en zal uw eer vergeten,
De hemel sta u eeuwigh by.
|
|
Auteursrechtvrij