|
| |
| |
| |
Moses lofzang.
Semper honos nomenque tuum laudesque manebunt.
'k WEnsch hoger op Godts lof met myn gezang te zweven,
Die hoog, nu hoogst verheven,
Met ros en ruiter, fel geslingert heeft in zee.
D'Almogende is myn kracht en zangstof, zonder ende,
Myn heer, myn Godt: ik zal
Een bêhuis bouwen, dat zyn majesteit gevall'.
'k Verhef den Oppersten, den Godt van mynen vader.
Verheft zyn' naam te gader.
Een krygshelt is de Heer.
Hy is, zal zyn, en was, en zo heet niemant meer.
Hy heeft al Faroos heir, te wagen opgezeten,
Met kracht in zee versmeten.
En hopliên legt 'er toe, vesmoort in 't rode meir.
In 't grondeloze diep zynze altemaal verdronken,
Als stenen, wechgezonken.
Bewyst, wat magt en kracht de hoogste ryxkroon spant.
| |
| |
Uw hant heeft hun, die dol, als stieren, ons besprongen,
Vernielt, dat hare kroon te stout braveerde in 't velt.
De wraak, van uw gezicht, vol gramschap, uitgezonden,
Heeft al dien hoop verslonden.
Geen stoppel kon den gloet
Ooit minder wederstaan van enen vlammevloet.
By 't snuiven van uw' neus kon 't zilte nat niet duren:
Wy zagen 't, als twee muren,
De baren werden styf, de diepte een droge baan.
De vyant stofte; volg, vervolg hen, zonder dralen.
Dit heir zalze achterhalen:
Dan koele ik mynen moedt,
Verrykt met schatten roofs, aan stromen van hun bloet.
Myn hant zal telg en stam van Isrel met den zwaarde
Toen joegt gy door de lucht
Den wint, uw' adem, met een schrikkelyk gerucht.
Zy zonken wech, als loot, al levendig bedolven
In 't graf der woeste golven.
O Godt van 't hemelsch ryk,
Waar vint men hier omlaag een godtheit u gelyk?
Wat magt, wat majesteit is by uw' naam te roemen,
| |
| |
Een ieders hart verbaast, die wonder wonder werkt?
Toen gy uw rechte hant slechts uitstaakt, zo verbolgen,
Heeft d'afgront hen verzwolgen.
Gy voert dit volk voortaan,
Verlost uit Memfis boei, naar d'oevers der Jordaan.
Uw hant leit zacht en sterk uw kudde, om uit te rusten,
Daar 't ewig zal gelusten
Te blyven met der woon. Dus loopt alrê de maar.
Die maar wil vreesselyk in 't oor der volken klinken,
De moedt hun gansch ontzinken.
Treft Palestyne fel met schrik en hartewee.
't Zal Edoms vorstendom verbazen in zyn sloten.
Dan siddren Moabs groten.
Versmelt, als wintersneew, daar 't licht te sterk op schynt.
Uw arm verschrikt elx hart, aan 't krimpen, en aan 't yzen,
De keel en tong slaat geen
Geluit, beklemt van schrik, en stom, gelyk een steen.
Tot dat het volk, datge u verkoost, geen' vyant schrome,
Op uwen berg, uw erf, ter goeder uur geplant:
| |
| |
Den berg uw' groten naam ter woonstede uitgekoren,
't Gebiedt des Hoogsten duurt bestendiger dan 't licht.
Want Faro is, met koetse en paart en oorlogscharen,
Maar Isrel ging droogs voets door 't midden van de zee.
|
|
Auteursrechtvrij