Op de wyze van O nacht, jaloersche nacht.
Of: All wie godtzaliglyk.
Of: Wilt gy den hemelweg.
Zie Sluiters leste Gezangen, 1. 45. 93. 114. 169. H. Zweerts Zedezangen, 113. 256. en Lodensteins Uitspanningen, 61.
Tantae molis erat.
De gansche werelt toont den schepper in 't geschapen
Onendig wys en goet en magtig, tot zyn' lof.
Den mensch, zyn meesterstuk, dien hy zyn heerlyk wapen
En beelt indrukte, ontbreekt hiertoe geen ryke stof.
Maar wien past in de kerk dien Heer niet meest te loven,
Daar zyn gena verlost? Hier gaat zyn heerlyk werk
En almagt, die 't voltooit, zich zelve alsins te boven:
Hier trekt hy met een' dwang van liefde ons ruim zo sterk.
Al 't goet, dat Adam, eerst geschapen, van Godts goetheit
Ontfing en smaakte met zyn paradysgeluk,
Was minder dan de vrucht van 's levens boom, vol zoetheit,
Die 't menschdom gansch bevryt van endelozen druk.
't Is minder, dat de mensch, onnozel en rechtvaardig,
Zyn scheppers gunst genoot, zo zuiver, vry van schult,
Dan dat hy, een rebel, vol dootschult, en boosaardig,
Van Godts verdiende straf verschoont wort met gedult.
[pagina 327]
[p. 327]
In 't scheppen quam gena noch streng gerecht te stade,
Daar niet misdaan was, en geen last of leet te zwaar
Noch drukte: maar Godts raadt mengt strengheit met genade
In 't zoenend offer van den vrêbemiddelaar.
In 't scheppen wederstont geen stoute reukeloosheit,
Geen mensch, die noch niet was, den schepper zo ontzint,
Gelyk al 't menschdom doet, bedorven door veel boosheit,
Eer Godt haar door zyn woort en Geestkracht overwint.
Daar wort den mensch het licht van kennis onverduistert,
Met deugt, die Godt gelykt, miltdadig mêgedeelt;
Hier Godts uitnemend beelt, te jammerlyk ontluistert,
Herstelt door Christus zelf, zyn Vaders levend beelt.
Daar dient zich Godt van stof, om 't lichaam te bootseren,
En aâmt 'er geest in, dat het leeft en adem haalt:
Hier komt het Woort in vleesch met menschen zoet verkeren;
De hemel zelf omlaag zo minzaam neêrgedaalt.
Daar bleek niet, dat haar gunst d'almogentheit iet koste,
Die alles met een woort en wenk volwrocht: hier moet
De Heilant, die zyn volk herschiep, en trou verloste,
Haar kopen (och hoe dier!) met zyn onschuldig bloet.
Het eerste leven bleek helaas! al t' onbestendig,
Geschonden door vergryp, dat helsche moortvergift:
Het twede, door Godts Zoon verdient, volduurt onendig,
Door 's afgronts haat vernielt, noch boze lasterdrift.
[pagina 328]
[p. 328]
Wat stem heeft hier den lof des Oppersten volzongen?
Wat glorikrans voldoet, hoe schoon en onverdort?
Hoe zou een mensch volstaan? de kracht van Engletongen
(Want nooit zyn Englen zo gezaligt) schiet te kort.
Auteursrechtvrij