Kruistriomf en gezangen

[p. 258]

Geloofsteun in Godts vrederaadt en Christus zoenoffer te vinden.

Op de wyze van Grote Godt, die d'aardtsche goden.
Of: Als de hoge noodt by tyden.
Of: Wie als leerling wil verkeren.
Of op een' anderen toon onder Sluiters eerste Gezangen, 86: onder de leste, 17. 138. 186. 212.

- - Nova res oblata timorem
Leniit.

'k WIl myn hope op Jesus bouwen,
Zyn genawerk nooit mistrouwen.

Vondt men ooit vergryp zo snoot,

Dat zyn liefde tot Godts kindren,
Die hy broeders noemt, kon hindren?

Blykt ons die niet ruim zo groot?

Trede ik Godts genatroon nader,
'k Zie daar tusschen Zoon en Vader

In dien hogen vrederaadt

Een verdrag, wel vast gesloten,
Dat den Zoon van heilgenoten

Laat misdeelt, noch heilig zaat.

[p. 259]

 

'k Zie hem daar een erf beschoren,

 

Anders door veel schult verloren.

 

Hy bedong 't voor eew en tydt,

 

Mits dat hy 'er voor wou lyden,

 

En zyn ziel ter doot toe stryden,

 

Godt ten zoenaltaar gewydt.

 

 

 

Zyn niet duizenden van zielen,

 

Die te droef in Adam vielen,

 

Door zyn borgtogt lang verlost,

 

Eer hy noch van boven daalde,

 

En de dootschult heel betaalde,

 

Die hem 't leven heeft gekost?

 

 

 

Wie zou nu mistroostig schromen,

 

Die den schultbrief ziet volkomen

 

Uitgewischt, aan 't kruis gescheurt?

 

Kan Godts raatslot ooit bezwyken?

 

Zou de Zoon den prys niet stryken,

 

Hem rechtvaardig toegekeurt?

 

 

 

Neen: den Vader moet behagen

 

Loon van last, by hem gedragen,

 

Daar hy trou voor diende, als knecht.

 

Schultberou komt nooit te spade.

 

Jesus kruisbloet roept genade:

 

En gena roept Godts gerecht.

[p. 260]

 

Dit getuigt ons bladt en regel

 

Van Godts quytbrief, die ons zegel,

 

Hogen eedt, met recht gelooft,

 

Noch genapant laat ontbreken.

 

Niemant blyft van heil versteken,

 

Die 'er zich niet van berooft.

1693.