|
| |
| |
| |
Maria Magdalena by Jesus graf.
Op den toon, als in Sluiters eerste Gezangen, 50.
Of op de wyze van Ich hab mein sach Gott heim gestelt.
By 't kruis, van liefde en rou gewont,
Alleen niet; week van Jesus graf
Daar hy zich 't leven wedergaf.
Daar brengt, daar houdt haar 's Heilants min:
Maar ongeloof beroert den zin.
't Verryzen, klaar door hem gespelt,
Niet by 't gemoet, van druk ontstelt.
De Heer och! klaagtze met misbaar,
Is wechgehaalt, men weet niet waar.
Is 't wonder, datze droevig steent,
By 't graf, dat luttel troost verleent?
| |
| |
Zy zoekt, herzoekt noch, zo bedrukt,
Daarze ydel zocht; en ziet gebukt
In 't graf, als lief en gloriryk;
Of merk daar vondt van 't heilig lyk.
Maar neen, de plaats is heerlyk met
Twee Englen, Jesus boôn, bezet.
Die vragen, zyn vriendinnen trou,
En druk bezwaart; wat weentge, ô vrou?
Myn heer, zegt zy, myn Heer is wech:
En och! ik weet niet, waar hy legg'.
Met keertze zich, ziet Jesus staan;
Ziet Jesus niet voor Jesus aan.
Wat weentge, ô vrou? wien zoektge hier?
Vraagt hy: zy waant den hovenier
Te zien van raatsheer Josefs hof:
Tot verder misverstant, wel grof.
Zy bidt, doch avrechts, hem, als een',
Die d'oorzaak kent van haar geween:
Droegt gy hem wech, ei openbaar,
Hy legg': zo hale ik hem van daar.
| |
| |
Waar zwicht de liefde voor, dus vroom?
Een tedre vrou weêrhoudt geen schroom
Voor 't koude lyk, dat naar gezigt,
Vermeert door balsem, zwaar van wigt.
Maria! spreekt 's Verlossers mont.
Zy kent gelaat en stem terstont,
(Hoe lief! hoe groot van kracht en klem!)
O meester! met een blyde stem.
Hy zentze, om blint niet meer zyn leên
Te raken, naar zyn broeders heen;
Opdatze zyn vertrek, dat wis
Hun melde, en niemant zich vergiss':
't Vertrek tot zynen Vader, tot
Zyn' Godt, hun vader ook en Godt.
Zy vliegt van 't graf, en bootschapt voort
Den Heer gezien! den Heer gehoort!
Zo ryk wort Jesus min gekroont,
Om hem begaan, zo mildt beloont,
Zelf daarze doolt, met groter vreugt,
Van liefdelozen wint, of heugt.
1693. |
|
Auteursrechtvrij