Kruistriomf en gezangen

[p. 65]

Pilatus en Herodes vrienden.

Op den toon van den 5. en 64. Psalm.

Simulata mente.

WAt heeft ons Vrêvorst niet bevredigt!

Hoe blinktge, ô grote Salomon,

In 't stryden, als een vredezon,

In 't lyden, daar u elk beledigt,

Geen mensch verdedigt!

Herodes zelf, hoe fel gebeten

Op Pontius, wiens Roomsch gezag

Hem staat in 't licht en overmag,

Leert, over Jesus zaak gezeten,

Dien wrok vergeten.

's Verlossers smaat maakt vrê en vrinden,

Daar twist uit eerzucht oorsprong nam.

Maar eendragt baat geen weerloos lam,

Het welk twee wolven wreet verslinden,

Als eensgezinden.

Dus weet de hel ook vrê te planten,

Als Heidensch zaat, en Turksch gebroet,

En Abrahams verbastert bloet,

[p. 66]

 

Zich tegens Jesus erfryk kanten,

 

Als vloekverwanten.

 

 

 

Waar bergt de kerk zich, als tierannen,

 

En lasteraars, en afgodist

 

Gespuis, door veel geschils gesplist,

 

Uit haat eendragtig aangespannen,

 

't Geloos verbannen?

 

 

 

O Christendom, te droef geschonden

 

Door tweedragt, wort geen twist beslecht

 

Uit vrees voor vrê, die u bevecht,

 

Ei sluit ten minste vrêverbonden

 

Om Christus wonden.

 

 

 

Laat Christus in zyn kerk niet treuren,

 

Gewont door onverzoenbren wrok:

 

En schroom zyn' nadelozen rok,

 

('t Welk geen soldaat kon raatzaam keuren)

 

Als dol, te scheuren.

 

 

 

Stry braaf, door stryden nooit bedorven,

 

In broederliefde om d'overhant:

 

Omhels den vrê, dat waardtste pant,

 

Door 's Heilants doot, aan 't kruis gestorven,

 

Zo dier verworven:

 

 

 

Den vrê, die, vast met Godt gesloten,

 

Den mensch verzoent met zyn gemoet;

[p. 67]

 

Aan voorspoet hangt, noch wederspoet,

 

Noch Staatbelang, noch gunst der groten,

 

Nooit wis genoten:

 

 

 

Die smaat van martelaars, als zotten,

 

Van elk beschimpt, in roem verkeert;

 

Hen bly met lofgezangen leert

 

In kerkers, en op moortschavotten,

 

De hel bespotten.

1680.