Doortocht. Een oorlogsdagboek 1940-1945

28 Maart

Het voorjaar is prachtig opengegaan. Dagen lang hebben we op het platje liggen zonnen. Het was er warm als in Juni. Gedurig schoven formaties vliegende forten over de stad. Zij lonkten met hun koepels naar de zon. Het leek een speelsche vlucht van wonderlijke, zilverkleurige vogels.

Nu dribbelt de regen weer langs mijn ramen. Deze druilerige sfeer brengt me vanzelf naar de grauwte van het slagveld. De beslissende slag is aan den gang. Sedert Vrijdag zijn de geallieerden op wel twintig plaatsen over den Rijn getrokken. De groote Engelsche aanval bij Rees en Wezel heeft ten doel het Roergebied van het Noorden uit te omsingelen. Geweldige luchtlandingen ondersteunen de operaties. Geen Duitscher zit meer aan deze zijde van den Rijn. Geen Duitscher zit meer beoosten de Oder.

[p. 215]

De bergen van Zuid-Beieren zullen nu wel spoedig asyl worden voor den Führer en zijn handvol spitsbroeders.

Aan de terreur komt geen einde. Zij neemt in deze dagen schrikkelijke afmetingen aan. Honderden zijn de laatste weken voor de vuurpelotons gesleurd. Brieven uit het Noorden en Oosten vertellen van een waar schrikbewind. Landwacht en Grünen schromen niet de lijken van hun slachtoffers te verminken en ze met uitgestoken oogen of afgesneden ooren op de pleinen der stadjes te kijk te leggen.

Gisteren knalden hier op de Nieuwmarkt nog de pistolen der groenen. Ook razzia's blijven zich, dan hier, dan daar, voordoen. Maar dit alles moeten wij als laatste offer beschouwen. Eer de zomer vol is zijn de hakenkruisvanen vertrapt.