Schellert heeft, na een fel poëtisch pamflet, haast geen verzen meer geschreven. Hij kàn het niet meer. De tijd heeft in zijn ziel een vacuum veroorzaakt. Hij heeft den dichter uit een hinderlaag aangeschoten en verlamd; hem tot een somberen, eenzamen rebel gemaakt.
‘Het eenige wat ik nog zeggen kan’, zei hij mij gisteravond, met een lach, die de tragiek van dit dichterschap poogde te verbergen, is ‘poep’ en ‘stik’. Ik ben nu
[pagina 213]
[p. 213]
bezig te probeeren die twee op elkaar te laten rijmen. Dat is dan het laatste’.
En zijn vrouw vertelde er bij, dat hij soms, als de gekruisigde, tegen een witten muur gaat staan en dan hartgrondig ‘Poep’ zegt.
‘Dat is hoopvol’, zei ik. ‘De terugkeer tot het anale wijst op den aanvang van een nieuw productieproces. Mest bevordert den groei’.
Auteursrecht onbekend