Doortocht. Een oorlogsdagboek 1940-1945

2 Maart.

Schellert heeft mij, op een wandeling naar het broederklooster - waar sedert kort de B2 C2, een hulporganisatie voor Amsterdamsche kunstenaars, haar hoofdkwartier heeft - confidenties gedaan. Hij komt uit het Noorden, dat ongezonder voor hem werd naarmate hij vaker met het pistool in de vuist den tiran bevocht. Een poging om over de groote rivieren te ontkomen, mislukte. Zoo werd Amsterdam zijn wijkplaats.

Hij ontmoette hier een jonge vrouw, die destijds lid was van een revolverclub. Zij verkeerde dag en nacht in levensgevaar, zag vrienden om zich heen wegslepen, martelen en neerknallen door den S.D. en kreeg een psychische

[p. 212]

inzinking, toen haar beste strijdmakker viel voor het executie-peloton. Schellert vond haar in een staat van volstrekte apathie. Soms lag zij dagen lang te ijlen, had hevige angstvisioenen en was ook fysiek uitermate verzwakt. Hij vertelde mij, hoe hij haar langzaam als het ware losgeweekt heeft uit de ellende, uit angsten en achtervolgingswaan. Hoe hij haar weer het besef heeft gegeven, dat het leven waard is verder geleefd te worden.

Ik heb haar ontmoet. Zij doet mij denken aan een amazone. Zij is forsch van gestalte, heeft mannelijke bewegingen, een mannelijke taal; vloekt, rookt en drinkt met je als een kameraad. Haar lange slanke handen, die in Kafka bladerden, zijn vertrouwd met het koele staal van een automatisch pistool. Haar oogen staan vast en helder in het ronde gezicht. Het gezicht van een meisje en van een tot alles bereid zijnde vrouw. Wonderlijk hoe deze trekken dooreen-loopen. Nu eens is de mond zacht, haast kuisch, een volgend moment is hij scherp en hard, geeft hij krakend een ‘godverdomme’ prijs. Twee naturen zijn in haar tot vreemde harmonie gegroeid.