Doortocht. Een oorlogsdagboek 1940-1945

26 September

De groene politie heeft vanmiddag weer twee onschuldigen neergeknald, vlak bij ons. We hoorden een geweersalvo. Een overvalwagen stoof de gracht af: grijnzende bandietenkoppen onder stalen helmen. Vrouwen kermden. Menschen renden in paniek uiteen. Anderen zag ik naar de plaatsen loopen waar slachtoffers gevallen waren. Later hoorde ik, dat twee voorbijgangers, een man en een

[p. 189]

kindje, dat aan de hand van moeder liep, vermoord waren.

Het weten: ik ben machteloos, ik moet maar laten moorden, ik moet me desnoods zèlf als een dier laten neerleggen, dàt bewustzijn geeft je soms een gevoel van verlamdheid, van onpasselijkheid. Daarna vloek je als een bezetene en smijt met wat je voor de hand komt. De haat, de walging, de woede móeten een uitweg vinden.

Ook de vernielingen gaan door. Vandaag waren de explosies weer buitengewoon zwaar. Het lichaam van de oude stad raakt met wonden overdekt.