Doortocht. Een oorlogsdagboek 1940-1945

6 September

Sedert den bomaanval van Woensdag leeft alles in mijn straat onder de schaduw van bang verwachten. Velen zijn

[p. 150]

reeds weggetrokken naar veiliger stadsgedeelten. Ook mijn hospita, met man en kroost, is heengegaan. Ik ben alleen in het huis met de blinde ramen.

‘Het schrikbewind van uur en feit’ is sterker dan ooit realiteit geworden. Je leeft gespannen. Doffe geluiden, gieren en gebrom grijpen heftig aan. De geluidsgolven die de nachteskaders uitzenden, omgeven het lichaam als een fijn stalen net. De zenuwen worden schokkende, overbelaste antennes.

De dag houdt nu even lugubere verrassingen in als de nacht. Wanneer ik in den schoonen nazomer schouw, moet ik mij geweld aandoen te beseffen, dat ieder oogenblik de dood zijn sprong kan doen onder de zon vandaan.