Doortocht. Een oorlogsdagboek 1940-1945

14 Juli

Drost is het type van den anti-semiet à la Streicher. Ook uiterlijk lijkt hij op den sadist van Der Stürmer. Daarbij is hij een landverrader van de ergste soort, een die over de lijken onzer soldaten den vijand tegemoet snelde en hem als bevrijder begroette.

Reeds vóór tien Mei heb ik herhaaldelijk met hem te doen gehad. Hij trachtte mij eens, via een interview, er toe te brengen zijn indrukken van een reis door Duitschland - ‘het strijdende Duitschland van den Führer’, zooals hij het noemde - in mijn blad te publiceeren. Ik weigerde. Later kwam hij zich bij mijn hoofdredactie beklagen over het feit, dat ik bulletins over den oorlog, die door ons verspreid werden, ‘verdraaide’ en den lezers een valsche voorstelling van de nazipolitiek gaf. Even voor den inval verdween hij spoorloos, om na de capitulatie in het kielzog der overwinnaars terug te keeren, wetend, dat nu ‘zíjn tijd’ gekomen was.

Stilaan beginnen we te merken, welke beloften ‘zíjn tijd’ inhoudt. Reeds zijn enkele van mijn Joodsche vrienden door den verrader op straat gemolesteerd.

Gisteravond heb ik voor het eerst zèlf de strijdmethode der slippendragers ervaren. Ik ontmoette Dr. in 't Zuid.

[p. 31]

Hij zat er bij enkele Duitsche officieren en een paar spitsbroeders van de W.A. en voerde het hoogste woord. Zoodra hij mij zag, begon hij mij voor ‘jodenvriend’ uit te schelden. Even later kwam hij naar me toe en een korten, stompen vinger voor mijn gezicht houdend, zei hij: ‘We krijgen jou nog wel, jodenvriend, vuile saboteur, hetzer. Heb het hart nog maar eens in je donder, dat je weigert de waarheid over Duitschland te schrijven. Ik hou je in de gaten’.

Ik heb veel gezegd daarna. Zooveel, dat vrienden mij aan de mouw trokken en onder de leestafel door tegen mijn schoenen trapten. Veel te veel, de gewijzigde verhoudingen in aanmerking genomen. Het laatste wat ik hoorde, toen ik de zaal verliet, was iets over het concentratiekamp. Op weg naar huis, voelde ik het verzet in mij groeien, met elken stap.