Doortocht. Een oorlogsdagboek 1940-1945

20 Mei (Poperinghe)

In alle vroegte ben ik naar de grens gefietst. De zon rees boven de glooiende akkers van het Noord-Fransche land. Een wit kerkje glimlachte op een heuveltop. Melksters keerden reeds huiswaarts met de blinkende bussen tusschen zich in. En langs den weg wriemelde het vluchtelingenheer. In twee rijen stonden de auto's van Poperinghe af tot aan de slagboomen der Fransche douane. Sedert dagen gaan die slechts omhoog voor het militaire verkeer. Ik spreek met een douanebeambte. Hij wordt stug als hij hoort dat ik Nederlander ben. ‘Jullie hebt de zaak er bij neergegooid’, zegt hij. Ik wijs hem op Rotterdam en vertel wat ik gezien heb aan het front bij het Albertkanaal. Maar hij schudt het hoofd en zegt, dat het Fransche leger den Mof wel tegen zal houden. ‘In Parijs komt hij nooit’, beweert hij apodictisch en hij keert zich brusk om. Ik passeer lange colonnes gemotoriseerde troepen, Belgische, Fransche en Engelsche, die van het Noorden komen. De soldaten zwijgen. Ze zien er vermoeid en haveloos uit,

[p. 15]

met stof overdekt. Daartusschen groepen infanteristen. Velen zonder geweer. Symptomen van een leger in terugtocht. Als ik weer in P. ben lijkt het stadje wel en elegerkamp. Engelsche motorordonnansen denderen voorbij. Uit een manschappenwagen klinkt de Tipperary. Die houden den moed er in.

‘Thuiskomend’ hoor ik, dat de heer Sans, eigenaar van de drukkerij waarboven wij huizen, ons een deel van zijn woning heeft afgestaan: kamer-keuken en drie slaapkamers. Een extravagante luxe voor ons, gewend als wij reeds zijn aan steenen en planken om onze dekens op te spreiden.