|
| |
| |
| |
Eerste verhael.
Een rustich Edel-man bevrijt vanden Duyvel, door de cracht
des H. Roosen-Crans.
MAria, 't uwer eer, gaen ick een tuylken maecken,
Om dat den derden boeck, daer niet kan uytgeraecken.
Het schoonste bloem-ghewas, dat bind' ick hier by een,
En laete in de penn', die schijnen maer ghemeen,
Den duyvel die ghebruyckt veel listen, en veel laghen,
Meer als een jagher doet, die op het wilt loopt jaghen;
Iae niet een ooghen-blick, of hy light op sijn luym,
Meer als daer light in't bosch, het snoosten boeven-schuym.
Gheen Iouffrou die soo soeckt, de jonghmans te behaghen:
Gheen voghel-schieter loopt, soo achter hegh, en haghen:
| |
| |
Gheen wacker knecht en let, soo seer op sijnen Heer,
Of hy, om ziel-ghewin, doet duysent-mael noch meer.
Hoe veele sijnder niet, die voor den duyvel varen:
Die hy krijght in sijn net, en aenlockt in sijn garen:
Nochtans, hoe snoo hy is, hebt ghy een Roosen-hoet,
Staet dickwils hy en siet, als eenen slechten bloet.
Die water-achtich is, en kan sijn dorst niet slissen.
Daer troubel water is, daer isser licht om vissen.
Maer dat ghy alle weeck, maer leesden't Crans-gebet,
(Ghelijck het spreeck-woort luyt) hy visten achter't net,
Hy comt in alderhand' ghedaenten, en figuren,
Om noch sijn slim beworp, te beter uyt te vueren;
Doch, soo ghy sijt versterckt, maer met den Roosen-crans,
Sijn alderslimst' bedroch, en heeft aen u gheen cans,
| |
| |
Hy comt somwijl ghekleet, ghelijck de groote Heeren;
En gaet soo onbekent, by hooch en leegh verkeeren,
Soo hy dan ymant siet, ghestelt in teghen-spoet,
Belooft hem alle hulp van have, geldt, en goet.
Hy worpt dat lock-aes uyt, om hun soo aen te halen:
Maer hy doet nader-handt, haer dat wel dier betalen;
Ist een wanhopich man, oft een mistroostich wijf,
Hy eyst voor die beloft, daer naer dan ziel, en lijf.
Somwijl verschijnt hy oock, in Eremijte kleeren:
Al oft hy ymandt wou, tot Salicheyt bekeeren;
Maer door dat slim bedrogh van dien valschen schijn;
Soo spout hy uyt het boost', en d'alderquaetst' fenijn.
Maer met een slimmen treck, quam hy sich hier vertoonen,
Ghelijck die Iouffrous doen die in Paleysen woonen:
| |
| |
Met een schoon onder-kleet, en boven een ghewaet,
Soo fraey, als hebben kost, een Ioffrou groot van staet.
Hy, als een Venus-dier, comt op het landt eens teghen,
Een geestich frisschen quant, seer tot den Crans gheneghen;
Den Eelman, heel beleeft, en van seer goey manier,
Begroet met alle eer, dit schoon ionck Venus-dier.
Hier door heeft sy bestaen den Eel-man aen te spreken:
Dat vvaren voor't begin, haer slim en loose treken;
Sy, die den Duyvel vvas, had' veel quaets inden sin,
En d'een vvoort (soo men seght) dat brocht het ander in.
Me-Ioncker vraeghden haer, hoe dat me-Iouffrou vaerden.
Sy seyt, dat haer den Heer tot noch toe vvel bevvaerden;
Seer redelijck nae staet ,, ghesont en vvel te pas:
Dat sy in all' gheval, sijn dienaeresse vvas.
| |
| |
| |
| |
Hy niet te min beleeft, seyt oock van sijnen 'tvveghen,
Dat hy haer dienaer vvas: sy vvederom daer teghen:
Die eer comt my niet toe, ick ben de alderminst:
Hy seyt: ick ben u slaef, ick staen tot uvven dienst.
Dus neegh sy met een svvier, die hem soo vvel behaeghden:
Dat sy een Minne-pijl, diep in sijn herte jaeghden.
Ghelijck als vier en stroo, te saem by een gheraeckt,
Soo haest vvas hier de vlam, van beyd' de kant ghemaeckt.
Ter vvijlen dat hy hoort dees schoone Venus spreken:
Ghevoelt hy in sijn ziel, noch meerder brant ontsteken;
Iae soo hy op haer oogh, en haer schoon vvesen let,
Wort hy ghevvaer, dat sich de vlam noch dieper set.
Als toen, begon sy meer, en vryer uyt te kouten:
Dat Hy oock van sijnen kant, vvat meer sich te verstouten;
| |
| |
Haer roos-ghelijcke mondt, stondt hem soo beyster aen,
Dat hy een vrijer vvoort, uyt sijnen mondt liet gaen.
Dat hy door groote gunst, mocht dese eer verkrijghen!
Van eens in haeren schoot, te moghen neder sijghen!
Dat 't haer gheen achter-deel, noch schade vvesen sou,
Want dat hy't met beloft vvou doen van echte trou.
Dat ginck nae haeren vvensch; vvant sy met all' haer sinnen,
En trachten anders niet, als om sijn hert te vvinnen;
Sy spraken vvegh en vveer; maer mid'ler tijdt hy sprack,
Sy noch veel meerder vlam, in sijn ghemoet ontstack.
Want svveegh sy met de mondt, soo sprackse met haer oogen,
Dat hoeren treken sijn, en niet en sier en dooghen;
Dat is het slimst' bedrijf, dat is den snoosten vondt,
Wanneer spreckt over handt, nu d'oogh, dan vveer den mont.
| |
| |
Dus sprack sy dan ghestaeg: en haer soet-aerdich wesen,
Wiert vanden Edelman met stille mondt ghepresen.
Soo vvat sy liet, oft deed', hem all' om't best beviel,
En daerom treftens hem, soo hevich in sijn ziel.
En hy van sijnen kant, socht alsoo seer te trecken:
Om den onkuyschen brandt, in haer oock te vervvecken;
Maer nae een sterck versoeck, sy hiel haer bijster stijf,
Dat 't niet gheoorloft vvas, alsulck' een vuyl bedrijf.
Hy vviert noch tienmael meer, door't vveygheren ontsteken:
Maer, met dat hem noch gelt, noch goet en quam t'ontbreken:
Behalven d'echte Trou, belooft hy haer noch meer,
Soo hy, maer voor een reys, onfanghen mocht de eer.
Hy soecht dees maeghde bloem, met schoon beloft' te plucken:
Maer vvat hy deed' of niet, noch vvildent hem niet lucken;
| |
| |
Hy eyst den derden keer, de gunst van haren schoot,
Dat hy haer blijven sou getrou, tot inder doodt.
Ick tot dit vuyl bedrijf, laet my niet licht verhitten:
Daer blijvender daer naer, veel op een schip-stoel sitten.
Dat is, al meer als eens, en duysent mael gheschiet,
Als is de bloem ghepluckt, den steel en achtmen niet.
Ick mocht mijn vlees, en bloet, daer naer oock gaen verteiren:
Want geen, van eel gheslacht, die my dan sou begeiren;
Nen ick spreeck ongeveynst, ick svveere by mijn Trou,
Dat ghy, en anders gheen, sult sijn mijn echte Vrou.
De vvoorden sijn al goet, om ymandt aen te locken:
Maer ick en vvord soo licht door vleyen niet ghetrocken;
Hier op, soo gheef ick u, noch een ghelijckenis:
Als uyt het terwe-graen, de blom ghetrocken is:
| |
| |
Het semel-gruys dat is, daer naer van cleyne vveerden:
Soo derf ick u beloft, noch ester niet aenveerden;
Het mocht eens sijn misluckt, het con eens anders gaen,
Ghy eyst mijn besten pandt, ick derf'et niet bestaen.
Ick svveere by dit stael, ick svveere by mijn leven,
En by mijn Edel-bloet, my van den Heer ghegheven:
Ick svveere alsoo vvaer, als ick hier voor u staen,
Dat ick met rechte liefd', coom op u liefden aen.
Noch gaf 'shem geen gheloof; jae hoe hy stercker treckten,
Hoe sy haer stijver hiel, nochtans hem meer vervveckten;
Dat sietmen alle daegh: daer van is goe bescheet,
Een Maeght vvort niet gheacht, die is terstont ghereet.
Daer yemant licht comt aen: hy sal dat soo niet achten,
Als iemant; die daer moet, met arbeyt gaen nae trachten.
| |
| |
Wie krijght een groot versterf van have; geldt, en goet,
Hy acht'et soo veel niet, ghelijck een Coopman doet
Die dat met groot ghevaer, en veel moeyt heeft becomen;
Hy, als een Licht-mis doet, sal sich niet gaen vervromen,
Op eenen teerlinck-steen, te setten een somm' geldt:
Maer hy, voor tijdt verdrijf, wel om een stuyver speelt.
Een Eelman, die met moeyt het wilt gaet achter loopen,
Eet dat met meerder lust, als dat hy moet gaen coopen.
Niet om het groot profijt, noch om de vvinst van't geldt,
Maer om dat hy't met svveet ghecreghen heeft in't veldt.
Een die de moeyt neemt aen, van selver te gaen visschen:
En hy crijght dickvvils nop', 't comt somvvijl oock te missen;
Weet: dat hem die seu visch, met moeyte achterhaelt,
Veel beter smaeckt, als die, hy heeft met geldt betaelt.
| |
| |
Een vvel gheladen boom, vol schoone rijpe vruchten,
Die gheeft u meer vermaeck, jae eens soo veel ghenuchten,
Als ghy die op den boom, self pluckt, en eet, en smaeckt,
Als dat den boomgaert-man, voor u daer aengheraeckt.
Dit wist den duyvel vvel, en con uyt hem dat mercken;
Hy liet sijn dertel oogh, daerom te langher vvercken;
Het vvas in dit gheval, met vvijs belegh ghedaen,
Want sijnen grooten drift, vvou met ghevvelt daer aen.
Hier suldy licht verstaen, uyt sijn manier van spreken,
Met vvat een heeten brant, sijn herte is onsteken;
Daer by, sijn deerlijck sien, voor-teecken van de min,
Dat brocht ghenoegh in't licht, vvat hem vvoelt in de sin.
Ick coom eer corten tijdt, mijn sinnen te ghemissen,
Soo ghy niet metter haest, comt mijnen brandt te slissen;
| |
| |
Al d'vvater van de zee, is daer toe niet bestant,
Hy moet sijn uyt gheblust, alleen van uvven kant.
Dan sprack sy vvederom: dan hy vveerom daer tussen;
Met vvoorden is den brandt (sprack hy) niet uyt te blussen:
De daet die moet'et doen: dus vvord' mijn bidden moe,
En keert my niet het hooft, maer knickt m'u gusten toe.
Maer voor de vierde keer, 't vviert hem vveer afgheslaghen.
Noch liet hy even-vvel, de liefde niet vertraghen;
Hy docht (ghelijck'et is) men siet'et alle dagh,
Dat daer vvort selden boom, ghevelt met eenen slagh.
Comt eenen vvater-drup, op eenen steen te deysen:
Eer hy een holte maeckt, hy valt al menich reysen;
Dus vvaert gheen rechte liefd', dat ick soo haest op hiel,
Neen, neen, ick ben te seer ghetroffen in de ziel.
| |
| |
Ick gaen haer vveer schoon aen, en met meer jonsten vleyen;
Maer sy bleef als een rots, verhert ghelijck de keyen;
Wel Iouffrou, dat ick sulckx, een ander bieden aen,
Ghevvis haer lijf en ziel, sou voor my reede staen.
Ghy liet hier rond' en om, dees schoone rijcke velden:
Die lacchen ons schier aen, jae trecken ons tot welden;
En vvaerom diën tijt, dan niet ghenomen vvaer?
Het is den grondt gheleyt, van een gheluckich paer.
Het is den grondt gheleydt, van groot aenstaende liefden,
Dat ghy my voor een reys, hier in maer een gheriefden!
Ick ben van liefde sieck, ghy hebt mijn hert doorvvondt.
Maer krijgh ick eens u gunst, ghy maeckt my strax ghesont,
Sult ghy my onvervvust, van liefden laten quelen?
Dat ick met all' mijn geldt, u herte konde stelen!
| |
| |
Ick had' van nu af aen, niet eenen penninck meer,
Dus jont my uwe liefd', en doet my dese eer.
Haer dochte, dat sijn drift, ten hoochsten was ghecomen.
En dat nu moeste sijn; d'occasie waer ghenomen;
Sy sprack vvel soo gheschickt, alst immermeer kon sijn,
Dat in haer herte scheen, het minst' gheen quaet venijn.
Wel Ioncker (soo ghy seght:) ick kan u quael genesen;
Iae dat ick van u sieckt, de Medecijn moet vvesen;
Wel daer toe, dint groen cruyt, dat staet in sijn saison,
Want dit u groote sieckt, de meeste deucht kan doen.
Ghewis, dit jonck ghewas, dint u het best' van allen,
Daer noyt gheen nevel-damp, noch mist is opghevallen:
Of daer noyt is met handt, of vingher aengheraeckt,
Dat u dat is't ghesonst', en verr' het besten smaeckt,
| |
| |
Ick wil dan uwen lust, daerin voldoeningh gheven,
Om soo een edel borst, te houden langh in't leven;
Dus Ioncker, is u liefd' (ghelijck ghy seght) soo groot,
Soo mạecke ick u Heer, en vorst van mijnen schoot.
Maer, staene ick u toe, mijn lichaem te onteeren:
Soo moet ghy uwe gunst, aen my noch wat vermeeren;
Nu ghy comt aen den eysch, soo ist verschil ghedaen,
Ick wil u dienaer sijn, en uwen onderdaen.
Waer in mijn tweede ziel! dat ick u can gherieven:
Tis all' mijn herte-wensch, dat ick u mach believen;
Al wat gh'op my begheert, gheeft my maer eenen wenck,
Mijn lichaem, geldt, en goedt gheef ick u voor een schenck,
Oft isser iet by u; gheacht van hoogher weerden,
Ick wil tot uwen dinst, ghewillich dat aenveerden;
| |
| |
Seght dat vrij-postich uyt, al waer'et maer een woort,
V dienaer staet bereyt, die dat met vlijt aenhoort.
Wel Joncker, nu ghy soo recht-sinnich sijt in't spreken:
De jonst van mijnen kant, sal u oock niet ontbreken;
Mijn liefd' is oock ghegroeyt, jae tot in't sop gheraeckt,
Soo dint van u versoeck, dan sijn een eynd' ghemaeckt.
Mijn hert dan (als ick segh) dat hebt ghy gants ghewonnen:
Maer boven all' u gunst, moet ghy my noch wat jonnen.
Dat ghy aflegghen sult, eerst uwen Roosen-Hoet,
Want daer die is, dat werck heeft selden goeden spoet.
Is uwen drift soo groot, uw' lust met my te pleghen:
Ick ben tot uvven dinst: maer dat staet my seer teghen;
Dat ghy my lieven vvilt, en vvilt Godts-dinstich sijn,
Acht ick gheen rechte liefd, maer liefden in den schijn.
| |
| |
Ick vvil met dit bespreeck, aen u mijn maeghdom schencken;
Hy vvirt hier van verstelt, en kreegh quaet achter dencken;
Wat dit bedieden mocht, dat sy dat soo versocht,
Want hy had' sijnen Crans, noyt voor den dagh gebrocht.
Wel Iouffrou, vvat let dat, aen onse minne-treken?
Hoe comt dat hier te pas, soo vanden Crans te spreken;
Ick draegh die immers maer, in stilt' in mijnen sack;
Die dracht, en doet noch u, noch my gheen onghemack.
Nae dat ick speuren kan, 'tsijn soute-loose reden,
Dat ghy beletten vvilt, mijn Roosen-Crans ghebeden;
Want dat en nemt, noch geeft het minst' niet tot de saeck,
Neen seyt sy: daer dat is, en vind' ick geen vermaeck.
En oock, als ick de saeck, van deegh gaen overlegghen:
Ick vinde my misnoeght, in soo veel teghen segghen;
| |
| |
Dat gh'op een vodderij, als op den Crans gaet sien,
En daer ick u de gunst van mijnen Maeghdom bien.
Ghy laet u, slechten bloet! daer van te veel verblinden;
Dat ghy met all' u hert, en sinnen my beminden,
Als rechte liefd' vereyst; al vvaer den Crans van goudt.
Ghy roeyde hem om verr', die nu maer is van houdt.
Hoe hooch gy hem vveerdeert, hy moet mijn maegdom vvijken
Als coper aen het goudt; dat vonnis soude strijken
Iae eenen slechten boer: dat schilt als dagh en nacht,
Ghelijck een clat-beeck vvort by een sijn bagh geacht.
Dees reden docht hem groot, jae scheen hem't overvvinnen;
Dus nam hy sijn beraet, en gingh sich vveer-versinnen;
En naer een diep belegh, soo vond' hy vveer geraën,
Om vvat de Son beschijnt, gheen' Crans te laten gaen.
| |
| |
Nu sien ick uwen gront: ghy soecht my maer't onteeren:
Met dat ghy van den Crans, u soo laet over-heeren;
Toen kreegh hy achtersorgh, en wasser med' in pijn:
Hy docht: soud' altemet, oock wel den duyvel sijn:
Die hier comt statich aen, in rijcke Iouffrous kleeren:
Met dat sy my bewilght, haer lichaem te onteeren:
Vermits, ick eerst van my, legh mijnen Roosen-hoet,
Dat heeft wat wonders in, hier onder schuylt geen goet
Wel Iouffrou, ick en weet niet meer hier op te segghen,
Ick ben't van gheenen sin, mijn Crans van my te leggen;
Wel soo ghyt niet en doet, ick blijf op mijn gheheel,
Ghy sijt gheen rustich quant, soo ghy daerom spelt beel,
Nu blijck'et, dat ghy wout, my voor een bysit houwen:
Maer neemt daer toe een hoer, geen eel geslacht van vrouwen
| |
| |
Nu heb' ick eerst beproeft, hoedanich dat ghy waert,
Maer nu, soo kenn' ick eerst, u slim' geveynsden aert.
Hoe slecht had' ick staen sien! in dien ick had' voor desen,
De eer van mijnen schoot, u veerdich aen gewesen!
Wat mis-slach blinde ziel! had' ick hier ingedaen!
Maer wat gheluck voor my! dat ick't heb' afgeslaen!
Ghy mocht my all' u goet, en all' u gelt wel vergen:
V hert was verr' van daer, gy socht my maer te terghen;
Maer ick en was geen hoer, die licht quam op u aen:
Het viel my in, dat 't my, niet wel en sou vergaen,
Ghy hebt maer mijnen pols, als eer-dief comen voelen:
Om uwen heeten brant, maer rechts met my te coelen,
Maer ick en heb' voor u, geen koel-plaets, soo gy meynt,
'K heb' liever dat my Godt, en u den duyvel schijnt.
| |
| |
Gy socht u geylen lust, met my maer te verversen,
(Ghelijckme uyt de druyf, den vvijn bestaet te persen,
De basten, en de rest, die vvarptme dan op't straet,)
Soo sochte ghy te doen met my, in vvare daet.
Als gy die jeucht van't yleesch, het best' had' vvech genomen;
V sielen aert, had' licht soo buyten spoor ghecomen,
Dat gy den overschot, dan licht had' laten staen,
En hadde als een hoer, my laten quelen gaen,
Het schenen, soo hem docht, vveer goey gegronde reden:
Dus vvirt hy weer ontstelt, als vorich in sijn leden.
Hy docht, ick ben vergist, 't en is den duyvel niet,
Doch, het vvaer d'eerste reys, dat ick mijn Crans verliet.
Toen docht hy voor het lest: vvat kan my dat veel baten,
Dat om een cort genucht, ick sou den Crans verlaten;
| |
| |
Al vvas hy inden eerst', door liefde seer ontstelt,
Nochtans heeft hy ten lest', hier Ioseph in gespelt.
Dus heeft hy heel bedaert sijn groote sinne-vlagen:
En hy heeft haer versoeck cloeck-moedich af-geslagen;
Toen vvirt sy seer gestoort, jae bersten schier van spijt,
En sprack hem smadich aen, en gaf hem dit vervvijt.
Gaet henen, Ian treet saeght, Heer Bloeyaert, Vorst van Beelen,
Die sich aen't soecken maeckt, als hem een maeght comt streelen;
Gedenck'et tot u schant, dat sonder slagh of stoot,
V op-gedragen is de bloem van mijnen schoot.
Dat gy een bloeyaert sijt, soo moete ick u doopen:
Had' gy een eelmans hert, gy gingt geen maeght ontloopen;
Jck docht u eerst soo schoon, geen Iouffrou soo verfraeyt,
En is nu all' u liefd', soo seffens afgevvaeyt?
| |
| |
Toen seyd' hy, dat hy sou Maria seer mishagen,
Dat hy den Roosen-Crans, liet over hem te dragen;
Doen hy te voorschijn brocht, den naem van ons Lief-Vrou:
Dees Ioffrou eerst soo vvit, vvert svvart doen als een schou.
Sy heeft haer vvesen vveer, als vorich aen-genomen:
Soo schrickelijck! had' Godt hem niet te hulp gecomen;
Met sonderlinge gunst: sijn schroomelijck gedaent,
Had' hem op staende yoet, den vvegh des doots gebaent.
Den schrick heeft even vvel hem noch soo seer doen beven,
Dat hy vvirt achtervvaerts, en over rugh gedreven,
Het peert dat springht, dat brist, dat schuymbect op den toom,
En als den meester self, had' alsoo grooten schroom.
Den pagie (soo gy siet) light over doot ter aerde:
Hoe vvel dat ons Lieu-Vrou, hem door haer gunst bevvaerde.
| |
| |
| |
| |
En dat om sijnen Heer, die haeren dienaer was,
Soo quam den Roosen-Crans, den Pagie oock te pas.
Wanneer dat hy daer naer was tot sijn self ghecomen:
Soo heeft hy inde locht, des Duyvels stem vernomen;
Had' ghy u Roosen-Crans maer slechts eens af-gheleyt,
De woon-plaets inde Hel, was al voor u bereyt.
Hier hebje claer ghesien, des Duyvels slimme treken;
Weet: datter dochters sijn; die daer oock vol van steken;
Sy vijnsen haer seer goet, maer in een valschen schijn,
Want als sy sijn ghetrout, quaet als een duyvel sijn.
Somm' vijnsen haer seer schoon, met haer fraey op te toeyen,
En die meest all' haer geldt, in lichte pracht vermoeyen.
Ghelijck den Duyvel hier, soo sijnse op-gheset:
En siedese van by, soo sijnse gheblancket.
| |
| |
Een Iongh-man snoo en ergh, quam soo een te verrassen:
Al scheen sy schoon, hy wou, haer noch doen schoonder wassen;
t'Gheschieden met ghevvelt, sy vvouder geensins aen,
Sy docht, soo ick my vvas, mijn schoonheyt is vergaen.
Als hy dan met haer handt, haer deed' in't vvater plassen,
Haer schoonheyt die verging, die vvas strax af ghevvassen;
Siet: vvat een loose vondt, siet vvat een aerdich spel,
Dees Venus eerst soo schoon, had' toen een leelick vel.
Het vrijen vvas ghedaen: hy heeftse door ghesonden:
Soo vvordender al veel in groot bedrogh bevonden;
Dus Iongmans let hier op, hoe dat de vverelt gaet,
En siet naer vvare deucht, als ghy uyt vrijen gaet.
Een Ioffrous best cieraet, acht ick een zeegbaer vvesen:
Ghestichticheyt in't kleet, daer eer is uyt te lesen;
| |
| |
Comt haer een Ionckman aen, datsy van schaemt optsteckt,
Als hy in eerbaerheyt sijn liefd aen haer ontdeckt.
Denckt hoe me-Ioncker toen ging op den Crans betrouvven.
Den yver tien-mael meer, kon hem niet vvederhouyven;
Als hy die by hem had, hy vreesden niemant niet,
En sonder dat gevveir, hy beefden als een riet.
Noch eer had een piloot, bestaen in zee te varen,
En sich gaen sonder roer, betrouvven op de baren:
En vvaghen soo sijn schip, sijn kinders, en sijn vrou,
Als dat hy sonder Crans, een voet versetten sou.
Een Eelman had noch eer een stier alleen gaen jagen;
En naer geen onvveer sien, noch naer geen donder-vlagen:
Als dat hy had' bestaen, met vijf-en-tvvintich mans,
Te loopen op den stier, en sonder Roosen-Crans.
| |
| |
Een bloyaert had' noch eer sijn selven gaen verkloecken:
En achter hegh en haegh, den vyandt loopen soecken;
Al vvaer hy noch soo bloy, hy haddet eer bestaen,
Als dat hy buytens huys, had sonder Crans gegaen.
Veel van dat boeven schuym die briefkens by haer dragen;
En dan bestaen sy meer haer lijf en ziel te vvagen:
Als sy't gevaer ontgaen, sy sijn daer aen niet vies,
Al isset groote sond', en tot groot ziel verlies.
Dat ymandt vvou van hun op ons Lieu-Vrou betrouvven:
En drymael alle vvecck den Crans maer onderhouvven;
Sy vvierden tien-mael meer bevvaert van ongeluck,
En met verdinst, daer't nu, is een groot sielen stuck,
Hy spoeyt dan nae de bicht: vvat hy had' op sijn leden,
Brocht hy daer voor den dagh, hoe dat de Crans-gebeden
| |
| |
Hem hadden by gestaen: vvat datter vvas geschiet,
Dat seyt hy all' recht uyt, versvveeg het minsten niet.
Die had met quaey begeert sijn oogen laten svvieren:
Die vvirden toen vol nats, noch kon die niet bestieren.
Daer by het groot berou door-renden soo sijn bloet,
Dat dien vuylen nest, moets strax uyt sijn gemoet.
Ter vvereldt niet een mensch, die immer heeft vernomen,
Dat desen Eelman meer, tot groote sond' is comen;
Waer van dat hy naest Godt, den Crans de eere gaf,
En leefden soo langh vvel, tot dat m'hem droegh nae't graf.
Wat isser meer geluck, als in Godts gunst te vvesen?
Wat isser lichter saeck, als't Crans-gebedt te lesen?
Wat isser grooter loon, als voor soo kleyne moet,
Dat Gode u vergunt, daer voor het eeuvvich goet?
| |
| |
Wie dan ontvluchten vvilt des duyvels slimme lagen,
Behoeft den Roosen Crans maer over hem te dragen;
Die hem daer by vvel leest, krijght sulck een ziele cracht,
Dat heel het helsch gespoock, en heeft aen hem geen macht.
Wilt dan op't Crans-gebedt, met yver-sucht vvel passen,
Soo sal den duyvel, 't vleesch, u noyt niet licht verrassen;
En die met dit gevveyr, dees tvvee vvel over-heert,
Een schoone Lauvver-croon, vvort hem van Godt vereert.
|
|
Auteursrechtvrij
