Vis-net
(1676)–Lambert de Visscher–
AuteursrechtvrijBevangende eenige Geestelycke Liedekens, Passende op alle de Sermonen der Sondagen en geboden Feestdagen, Door het gantsche Jaer
[pagina 226]
| |
Sy brengen hem een gichtigh mensche,
Die zieck op sijnen bedde lagh,
Om sijn gesontheyt, was sijn wensche,
Hy kond niet rusten nacht noch dagh.
Den Heer sijn goet geloove siende,
Hy sprack, vertrouwt Soon in u pijn:
Ick segt u klaerlijck by de vrienden,
U sonden u vergeven zijn.
Sommige van de Schriben spraken
Doen by haer selven seer onweert,
Als sy hooren dees wonder zaken,
Dees mensch God lastert, en onteert.
Den Heer die kende haer gepeynsen,
En boose sinnen, seer verwart,
Hy sprack haer aen, sonder te veynsen,
Waerom soo denckt ghy quaet in't hart.
Wat is van beyd' beter te seggen,
U sonden zijn vergeven u?
Of blijft op 't bedd' niet langer leggen?
Maer staet op, ende wandelt nu?
Dit moet ghy weten, in u leven,
De Soon des menschen die heeft macht,
Om hem de sonden te vergeven,
Die hier op d'aerd' na 't beste tracht.
En voorts so spreeckt hy tot den gichtigh,
Neemt op uw bed, en gaet na huys,
Hy neemt sijn bed, hy gaet voorsichtigh,
En komt gesond soo weder t'huys.
De Scharen, doen sy dit aensagen,
Die vreesden seer met anxst belaen,
En waren in't gemoed verslagen,
| |
[pagina 227]
| |
Als sy Gods wercken sagen aen.
Sy hebben groot den Heer gepresen,
Die sulcke macht de menschen geeft:
Nu laet ons met haer danckbaer wesen,
Aen die het al geschapen heeft.
|
|