Weergaloos

[p. 262]

Tussen Gog en Magog

Geheime wetenschappen zullen blijven bestaan, zolang er nog geheimen zijn. ‘De machine zal nooit beheerst worden, zoals sommigen zich verbeelden; hij zal uiteindelijk tot oudroest vergaan, maar niet voordat de mensen de aard van het mysterie hebben begrepen dat hen aan hun schepping bindt.’ (Henry Miller).

Geheimen zullen geopenbaard worden, zolang mensen zich blijven verdiepen in de innerlijke wereld, die zoveel werkelijker is dan de kollektieve projekties van duizenden jaren botsauto-methodieken, die men werkelijkheid noemt.

In zijn Schriften zum Chassidismus (God und Magog, Eine Chronik) laat Martin Buber de uitspraak aan Rabbi Loewe ben Bezalel van Praag:

‘Die Kriege Gogs und Magogs werden um Gott geführt.’

Het is de enige wáre strijd: die van het zelf tegen de verduistering; van het individu tegen de massa, van de ketter tegen het dogma, van de waarheid tegen de leugen.

Mijzelf heb ik aangetroffen, verzinkend in het drijfzand van ‘persoonlijkheid’, ‘karakter’, ‘imago’, totdat ik er aan de haren uitgesleurd werd, en wie zal verhelen dat het bloed, zweet en tranen kost, zichzelf te vinden? Wie kan ooit de pijn beschrijven, die wij achterlaten langs de levensweg?

De Broederschap van het Licht, die in ons en in Ons en In ons werkzaam is, een vlam van verwachting hooggehouden, dwars door totale vernietigingen en ondergaande beschavingen, is werkzamer dan ooit.

Ik gooi je de kaarten open en bloot op tafel, sluit aan, treed toe: wees welkom. Dagelijks nieuwe boodschappers: doe iets aan je slaap, doe iets aan je ontwaken, speel met de verschijningen

[p. 263]

voor je ogen, richt al je aandacht op je hart, vind die mededeelgenoot, die je Witte Vriend is: onzichtbaar voor anderen, maar je medestander. Je eigen hart. Je eigen kruis. Je eigen wedergeboorte.

Dring door alle symbolieken: de getallen, de kleuren, de vormen. Beoefen de kunst van het leven. Laat je niet meeslepen door welk geweld dan ook, kies nooit partij.

Gandhi: ‘Mijn geloofsbelijdenis van geweldloosheid is een buitengewoon aktieve kracht. Daarin is geen plaats voor lafheid of zelfs zwakte. Als een mens volledig bereid is te sterven zal hij zelfs de begeerte niet voelen geweld te gebruiken.
En de geschiedenis is vol van voorbeelden van mensen die, door te sterven met moed en medeleven op hun lippen, de harten van hun gewelddadige tegenstanders bekeerden.’

Dat zal altijd het enige uitgangspunt zijn; hier vinden wij elkaar - of lopen wij aan elkaar voorbij, ik glimlachend, wetend, jij: scheldend, tierend, protesterend, verward, wanhopig, angstig, verontwaardigd - terwijl ik weet dat jij gered wordt, of je het nu wil of niet: de karmische loop der gebeurtenissen is een onstuitbaar proces, waarbij je slechts dan begaan kunt zijn als je het belang inziet, op wereldniveau, van je geringste gedachte, woord of handeling. Er is een reservoir, waar je stand van zaken wordt bijgehouden, of dat nu is het magische eiland Shamballah, ergens in de Gobi-woestijn, in een ondergrondse van de Himalaya of in de kollektieve verbeeldingskracht, die onze eigen kracht is.

Dit teken - dat de Kracht verbeeldt - heeft me veel gekost: dáar waar de grenzen van het woord bereikt worden begint de ware evolutie, dáar waar

[p. 264]

men het onzegbare, ondoordringbare nadert is het moeilijk onzichtbare kommunikatie te bewerkstelligen. Ik spreek namens niemand behalve mijzelf, en dit zelf is weer een stroom, door vele bronnen gevoed.

Dit teken, het mijne - zegt men - hoop ik nog vaak te kunnen aantreffen op ieders weg - kracht is wat wij allen nodig hebben. Waar niet te zoeken, waar die aanwezig is: in je eigen dienstbare zelf?

Dan kun je, als altijd, steeds weer opnieuw, die spiegel voor jezelf neerzetten, en je kijkend, schouwend, afvragen in hoeverre je beantwoordt aan datgene wat je beoogt: de vervolmaking.

De dienaar

‘De volmaakte dienaar is hij die, zo goed als hij kan, doet wat hij gelooft dat de wil van de Meester is, en het door hem te verrichten werk overeenkomstig Gods plan. Dan zet hij, na zijn deel gedaan te hebben, het werk voort zonder zich te bekommeren om het resultaat van zijn handelingen. Hij weet dat wijzere ogen dan de zijne het einde zien vanaf het begin; dat inzicht, dieper en liefdevoller dan het zijne, de vruchten van zijn dienst schat, en dat een oordeel, rijper dan het zijne, de kracht en de omvang van de ingezette trilling beproeft en die kracht regelt overeenkomstig de beweegredenen. Hij lijdt niet aan hoogmoed over hetgeen hij tot stand heeft gebracht, noch aan onnodige neerslachtigheid over hetgeen hij nog niet voltooide. Te allen tijde doet hij zijn uiterste best, en verspilt geen tijd met terug te kijken, maar gaat gestadig voorwaarts teneinde de eerstvolgende taak te volbrengen. Tobben over vroegere daden, en zijn denken richten op eens behaald succes, zijn de kenmerken van involutie, terwijl de dienaar tracht te werken met de wet van evolutie.

Geef uw aandacht aan dit belangrijke feit. Na gehandeld te hebben, schenkt de verstandige dienaar geen aandacht aan wat zijn mededienaren zeggen, mits zijn meerderen (hetzij geïncarneerde mannen en vrouwen of de Groten

[p. 265]

Zelf) hun tevredenheid betuigen of zwijgen; het deert hem niet of het resultaat niet overeenkomt met wat hij ervan verwachtte, mits hij te goeder trouw het beste deed waartoe hij in staat was; het deert hem niet of hij overstelpt wordt met verwijten en berispingen, mits zijn innerlijk zelf rustig blijft en hem niet aanklaagt; het deert hem niet of hij vrienden, bloedverwanten, kinderen, de eens genoten populariteit en de goedkeuring van de hem omringende medewerkers verliest, mits zijn innerlijke gevoel van contact met Degenen Die leiden en voorlichten niet verbroken wordt; het deert hem niet of hij schijnbaar in het duister moet werken en of hij zich bewust wordt van het weinige resultaat van zijn zwoegen, mits het innerlijk licht toeneemt en zijn geweten zwijgt.’

(Brief door Alice A. Bailey op 16 september 1919 van haar Tibetaanse Leraar ontvangen).