Liefde. Zeventig dagen op ooghoogte

[p. 51]

woensdag 26 februari 1964 [de eerste dag]

Hier begint mijn wereld. In het duister heb ik, niet alleen gisteren, maar 35 jaar, liggen wachten op het licht. Tot de woorden hun betekenissen verloren, en de betekenissen hun betekenis.

God is de schepper van alle dingen: tetrahydrocannabinol; 3, 4, 5-trimethoxyphenylethylamine; lysergzuur diethylamide, in vitro en in vivo, àlle dingen.

Wout: ‘Ik mag er langer dan zes dagen over doen, ik doe het in drie weken, zonder te rusten, in mijn vakantie. Ik maak gebruik van de gegevens. Het is geduldwerk: kijken of het goed is. Ik heb me gek gehakt op het ijs, om het op temperatuur te houden. Geef me vijfhonderd gulden, een ruimte met een sleutel, geloof en weten hoe belangrijk het is.’

Ik ben een te gretig gebruiker, ik wil alles én tegelijk. De overeenkomst op schrift gesteld of niet, kan ik anderen er toch het belang niet van doen inzien zélf moeten zij leren zien. Hoe eenvoudig het ook is, elke dag gaat de zon op: de grootste psychedelische ervaring. Iedereen is zijn eigen ervaring. En ook: dit is een verhaal dat nooit eindigt (daarom stel ik de limiet van 70 dagen). Het is jouw verhaal dat nooit eindigt. In dit leven niet, en in alle andere niet. Dit is jouw leven en niemand spelt je spelregels.

*

Uit een brief aan Stephen: Voordat ik me overgeef aan het lezen van de Spaltung der Mutterkornalkaloide mit Hydrazin enkele korte mededelingen.

Ik ga naar Subud. Wout zegt: ‘Ik weet niet of Lodewijk toch wel de figuur is, als ik dat zo allemaal zie.’ Ik leid hem in een gesprek, en vertel hem hoe L. te benaderen om het uiterste uit hem (en dat is heel wat) te halen. Ik ben dus weer terug, natural state, with you. En als iets mij dit weekend geleerd heeft, dan is het - behalve de eeuwigdurende grote herinnering - aan 1 die 3 was - de wetenschap dat 1 ook 1 is en. -

Hans Andreus staat sceptisch tegenover mijn uitlatingen: ‘Je ouwehoert wel een beetje veel niet?’ Maar ik heb dan ook zoveel tegelijk ontdekt: het hele leven ligt voor me open. En ik wil mijn wetenschap, die weer niets is, alleen maar proberen, op iedereen!

[p. 52]

Ik wil een film maken met jullie, gelukbrengend, de toeschouwer van zijn problemen verlossend. Er zijn geen problemen. Drie stappen vooruit, twee stappen terug, dit is er één vooruit.

Ik weet nog niets van het lijden. Ik ga naar Subud om met mijn ego, de wereld in het reine te komen, zoals ik dat ben met Elize, en sinds vanmiddag - met Klaas.

Willem Frederik Hermans stuurt mij zijn Mandarijnen op Zwavelzuur, met de opdracht: ‘Voor Simon Vinkenoog, martelaar voor de H. Maria Juana.’ Ik ben geen martelaar, het gaat mij om het doel: de godgeworden mens eerder dan om een van de middelen.