Den Vlaemschen papegaey
(ca. 1710-1733)–H. van Vijfderley–
Auteursrechtvrij
[pagina 37]
| |
Van een Vloy, die een Luys genoot heeft, bevalligh ende Leersaem.(voys) Sommes nous pas bien heureux. Of Stroytjen ende kooltjen vier.I.
Een Vloy uyt een Heeren huys
Was gaen wandelen te lande
Naer het dorp van Gravesande,
Daer sy vondt een mager Luys,
In een arm Boeren huysken.
De Vloy sprack de Luys dus-aen:
Och mijn Nichte mager Luysken,
Komt, en wist eens met mij gaen.
2. Siet ick noode u te gast,
komt en siet eens hoe ick woone
In een huys seer net, en schoone,
En daer alles op my past.
Komt nu t’avondt met my eten,
Ende slapen in mijn huys,
Seker ‘k sient hier al bescheten,
Ende slecht, gy arm Luys.
3. In een schoone Ledikant,
In een schoon lywaer sult gy slapen,
Goeden droem sult gy oock rapen,
En al hebben abondant:
Wilt gy oock noch met my woonen,
‘k Ben te vreden Nichte Luys,
By een Ioffer soet en schoonen
Slapen sult in een schoon huys.
4. ’t Luysken hoort dees reden aen,
Ende laet hem ons geseggen,
| |
[pagina 38]
| |
Sonder voorder t’overleggen
Ende is soo me gegaen.
Sy gaen ’t avontmael dus eten
By een schoon en edel maeght,
Aen haer borstjens sy geseten
Smeeren lustigh onversaeght.
5. Want daerz ’t saghst en ’t soetsten is,
En oock ’t alderbeste vloetjen,
En oock ’t aldersoetste goetjen,
Beste spijs en laesvenis.
Maer de Ioffer sulcke gasten
Niet gewent by haer te sien,
Quam strackx naer hun lijf te tasten,
En riep haere meyt Catrien.
6. Die quam met licht by Ioffrauw,
En men gonck dees gasten soecken,
En men vontse in de doecken;
Maer het Vloyken was te gauw,
Dat is desen dans ontsprongen,
Ende is het wel ontvlucht,
Maer sy ’t aerm luysken vongen,
’t Welck list droevigh sucht op sucht:
7. Ende sprack aldus in noot:
Vloytjen Nicht g’hebt my bedrogen,
Waer ick met u niet getogen,
‘k En sau nu niet zijn gedoodt,
Hadde ick my gerust gehauwen
In mijn arm huys-gesin:
Want men speurt daer niet soo nauwe,
Hondert Luysen meer of min.
8. Eylaes ’t gaet oock dickwils soo
By de menschen, die soo vleyen,
En schoon woorden veel verleyen,
| |
[pagina 39]
| |
Menigh mensch is sulcke vloo,
Menigh mensch is sulcke luysken,
Niet te vreen met sijnen staet,
En verlaet sijn ouden huysken,
Dat hem rauwt daernaer te laet.
9. ’t Quackel-beentjen soetjens queelt,
En in’t net de quackels raecken:
’t Gaet oock soo in ‘swereldts saecken,
Soetjens fluyt hy, ende speelt
Met schoon woorden, met soet praten
Eenen Ionghman menigh faut,
En sal ’t meysken swanger laeten,
Dat daernaer seer droef berauwt.
10. De Vloo hadt de Luys genoot,
Om by haer te gast te kommen,
Om te smeeren, om te brommen,
Maer dees noodingh was haer doodt.
Ga naar voetnoot*Absolon was soet te spreken
Sijnen broeder Ammon noot,
Maer hy is hier doot gesteken,
Dus dit nooden was sijn doodt.
11. Weereldt is een valsche Vloo,
Duyvel is valschen verrader,
Meer als Absolon, en quader,
Nooden u oock dickwils soo,
Tot de eere, tot wellusten,
Tot het geldt oock wordt genoot,
En gy meynt hier in te rusten,
En eylaes het is u doodt,
|
|