vónd eindelik dat hok, boe 'r 'n vrow zaog ligge in 'ne smerige awwe zedeleer, boe vaan alle kante de voring oetstaok.
Ze keek 'm aon mèt ouge, boe in alle äöjerkes gesprónge waore en de plumpe aonein plakde vaan voel en etter. Toch zaot 'r leech in die zwarte pupille.
Heer zag tot Erika 'm gesjik had en gaof de fles. Toen pas woort ze get vruntelikker en vroog häör get te geve vaan de vrow boe heer aon dach; dat had ze wel geveuld tot 'r daoveur waos gekoume. Heer had 't pepèrke mèt 't aajd adres vaan Penny al gereid in z'n tea en dat gaof 'r.
Ze begós op 'n vreemde meneer te neurië en mèt 're kop te sjöddele. Bijnao zónder euvergaank begós ze te praote op 'ne zengerige toen. 't Waos neet gemekelik um häör te verstoon, want ze had ouch wäörd vaan häör eige taol detösse. Wat heer kós volge kaom op 't volgende neer:
In 'nen aandere tied, in 'n aander land, wied weg... onrech gedoon... bedrog gepleeg... traone vaan ónsjöldige...
Al weurste awwer... de bis nog jónk... de zals nog väöl mètmake... väöl mote doormake... veurtotste trök kins goon. Meh de zals trök goon, want de bis gemèrk mèt e eerke, dat wie e pluiske aon d'ch zit geplak...de zals trök koume bij de nès...daan móste mer weijer zien.
Ze waos obbins opgehawwe en keek 'm aon of ze wou zègge: wat steiste heij nog? Heer had wienig devaan begrepe en vroog wat ze bedoelde meèt dat veerke, dat wit pluiske.
Ze had eigelik geine zin mie, meh umtot 'r bleef aondringe, vertèlde ze: tot häör volk in de bush mós leve vaan wat de natuur gief. Dao zien bije, zag ze: kleinekes die neet steke en die e nèske make, zoeget wie 'n spóns, dat vol zit mè de zeutste honing. 't Is neet gemekelik um zoe nès te vinde; meh e me 'n bij kin vaange en dao e veerke aon plak - zoe groet wie e pluiske - en es me dan gooj ouge heet, daan kin me dat bijke volge en 't nès vinde. Want 'n bij heet gein käös, die