'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 105]

5

Deen erme André! Veur häöm waos 't neet nudig, tot ze wie 'n filmster opgemaak, op hoeg hekskes, door de Groete Staat flaneerde; e mollig meitske in 'ne väölste inge rok.

Die rotzooi um op 'r snoets te smere kaom allemaol oet de P.X. vaan de Amerikane, want ze had 'ne boyfriend dee Greg hèdde.

Dao hoofde André zich gaar neet óngerös euver te make: dat waos 'n zuver platonische vrundsjap. Greg waos allein 'ne gooje söl, dee vaan alles mètbrach veur dat groet hoeshawwe: broejer, blikskes mèt Corned Beef, mèt boene, num mer op.

Waos dat noe zoe erg es ze ins mèt häöm nao de Cinema góng of z'ch leet ophole um örgens op 't Belsj te danse?

André bèjde in 't kapelke vaan de Sterre der Zee en obbins kraog 'r 'n ingeving vaan bove! Heer zou z'ch verberge op de zolder en (moesstèl) door de reetskes in de plafong 'r oetspionnere es dee Greg weer op bezeuk kaom.

Heer had mèt kloppend hart dao gelege en gezeen, wie ze z'ch parfumeerde; bove häöre mónd, achter 'r oere, in häören hals en ouch nog lieger. Toen op de deur woort geklop waos ze opgevloge en had ze z'ch tege dee Greg aongegoejd en 'm geduijd en 'm gepuund. (André zou wel gewete höbbe wat 'm te doen stónd bij zoe'n óntvangs!)

Meh weijer had 'r neet väöl kinne zien, want zoeväöl reetskes zaote d'r ouch weer neet in dee plafong.

Och, die ónzekerheid! Wat mós 'r noe doen? Wat kós 'r zègge. Heer kós al slech opbeechte tot 'r voyeur had gespäöld. Heer kós allein mer mie zjaloes weure en dat deeg 'r daan ouch braaf, zoetot ze aon ei stök door ruizing hadde.

En toch had 'r z'ch vergis! Of neet soms?

De sjlemiel had häör daagbook gevónde en dao stiekum in

[p. 106]

zitte leze. Dao stoonte allein mer verzöchtinge in vaan: ‘O God, hoe kan ik André toch bewijzen dat er niets bestaat tussen Greg en mij? Dat ik alleen voor André mijn hart wil openen?’ en nog mie vaan dee zeiver.

Charles waos getuige vaan z'n traone vaan berouw; wie had heer oets zoe lieg, zoe gemein kinne zien um 'r oet te spionnere.

't Ging good veur e paar weke. Toen had 'r weer get ónder z'n ouge gekrege. Deze kier waos 't 'ne breef, dee ze ech p'r óngelök had laote slingere: 'ne breef vaan veer kentsjes (en 'r waos nog neet aof) aon häör hartsvriendin: Jao, ze had André um d'n tuin geleid mèt die sjoen truuk. Nou daan: ze waore (zie en Greg) nao Luik gewees en hadde dao in 'n hotel geslaope - nao jao..... geslaope: einentwingtig kiere had 'r 't gedoon..... in eine nach, óngeloge!

Noe waos André ze vertrouwe in de Sterre der Zee hielemaol kwiet; me zaog 'm neet mie op z'n kneje in dat kapelke. Wel in de buurt: in de Kooistraot, in zoe'ne café.

Daan zaot 'r ouch wel ins op z'n kneje en zag 'r dinger mèt 'n dobbel tóng; lielikke dinger, veural tege alle vrowlui die dao kaome. Heer vertrouwde gein ein mie!

De bös stopde e paar kier. D'r ginge lui oet en dao kaome 'rs bij. Meh Charles bleef zitte, allewel 'r z'ch mie en mie begós aof te vraoge in wat veur 'ne rimboe 'r terech zou koume. Obbins rappeleerde 'r z'ch tot 'r op die landkaart get gezeen had vaan e veer; neet veur auto's meh veur vootgengers of liech verkier. H'r wis neet zeker of dat noe bij Berg a/d Maas waos of örgens aanders.

Ouch veel 'm in, tot óngeveer op die huugde aon d'n aandere kant vaan de Maos 't pläötske Belsj Eijsde mós ligge. Es dat woer waos (en boerum zou 'r aon z'n eige geheuge twiefele?) daan had z'n intuïtie 'm good geholpe, want stónd Belsj

[p. 107]

Eijsde neet bekind es 'n eldorado veur sjuinsmasjeerders? Dao waos de ein kabberdoes neve de aander. Dao waore meitskes vaan plezeer in alle maote en soorte. Dat waos 'n grabbelton vaan óntöch!

De chauffeur vaan de bös wis niks euver e veer, meh 'ne jongere mins kaom detösse en zag tot 'rzelf mós oetstappe bij die halte; heer zou 'm de weeg wieze.

‘Dao kint g'r de grens euver en d'r is gein douane’, zag 'r en knikde Charles 'n uigske.

‘Iech höb niks te smókkele’, zag Charles; toen bedach 'r tot 'r mie es viefentwintig gölde op tes had.

Ins in Roostere had 'r drei tientsjes bij z'ch; die had 'r opgevawwe en weggestoke achter de zwegele vaan zoe dun zwegelepekske.

Dat had 'r in 'n tes vaan z'ne zjilee; meh 't waos slechte voring gewees (e costuum gemaak vaan oorlogsstof); zónder tot 'r 't wis zaot dat pekske gans ónderin tege de naod.

Bij de grenspos woort 'r gefouilleerd. Dat waos mer e klein kentuurke vaan 'ne kepot gesjote pos en tegeliek mèt Charles stónd dao 'n medam mèt 'r dochter: e keend vaan zoe jaor of veertien.

Toen dee douanebeambte aon z'ne sjilee veulde, mèrkde 'r direk tot get in de voring zaot. Noe waos 'r de piezjang!

‘Wat is dit?’ zeet dee maan.

Charles had 'ne roeje kop gekrege.

‘Dat wil ik wel laten zien’, stamelde heer, ‘maar liever niet waar die dames bij zijn’.

Dee mins had ins gelache mèt zoe'ne blik vaan ‘wij mannen ónder mekaar’ en had 'm laote goon. Heer waos al haverweeg de brök, veurtot 'r bezej devaan kreeg, wat deen ambtenaar gedach had vaan 't pekske.

Wie 'r 't later aon z'n vrun vertèlde, zagte die: ‘De mós mer in de gawwigheid op 't idee koume!’ En André zag: ‘Dat moot

[p. 108]

'ch ónthawwe; iech gaon dèkser de grens euver.’

Dee jonge mins stapde mèt 'm oet en wees de weeg.

't Waos neet wied loupe, zeker op zoe'ne sjoenen daag. De loch waos ope: al de rege waos d'roet gevalle in d'n aofgeloupe nach.

D'n hiemel waos zoe blauw es heer allang neet mie gezeen had. Heer heel vaan blauw, mie es vaan welke aander kleur ouch. Dat begreep 'r neet good vaan Pierre Kemp (al vónd 'r z'n gediechte hiel sjoen) tot dee get had tege blauw. Dee wou altied aon roed veule... roed trok häöm aon.

Bij Charles waos 't zjus umgedrejd: ‘Blauw kump op m'ch aof en roed trèk z'ch trök’, had 'r dèks tege z'n vrun gezag. Meh, mesjien is dat wel ouch zoe bij Kemp, dach heer; daan wèl heer aon die roej blomme veule, sjus umtot ze z'ch trök hawwe; heer wèl z'ch devaan euvertuige tot ze wel ech zien. ‘Kiek noe toch ins wie sjoen!’, zag 'r tege z'chzelf. Heer zaog bij 't passere vaan 'nen hoof 'ne vlinderstroek mèt vaan die groete trosse, deep lila-blauw.

De blomme zaote vol mèt Dagpauwoog-kapelle. Heer mós dao eve bij blieve stoon en mèt genete mèt die vlinders, die hun tóng steke in zoe fien blömke en daan vaan puur genot hun vleugels ope en tou klappe, aon ei stök door, ope en tou.

Hoeg in de loch zóng 'ne lieuwerik. Dat is zoe'n iel gezaank op bijnao eine, hiel hoege toen, zoetotste 't nog mer sjus kins hure. Mesjien ligge die melodiekes nog hoeger, boeste es mins neet aon kins; mesjien tot 'nen hónd ze kin hure, of 'nen Ingel! Kóste v'r dao toch ins achteraon!