Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 119]

[XXVI]

En zoe is 't daan gegaange mèt Bèr Leenders, dee geine paoter hoofde te weure en dee daan ouch mer neet mie langer op dat deur gymnasium is gebleve. Want veur dokter of advekaot of ingenieur hadde z'n awwers toch gein cent. En heer zelf vónd tot 't noe tied waor um ins get te goon verdene. Heer had al genóg gekos. Heer ging dus aofscheid numme vaan de Rector en vaan dee gooie klasse-lieraar oet de ierste, dee häöm altied geholpe had, en vaan al de aander lierare en de jonges. De Rector heet häöm toen nog 'ne raod mètgegeve: ‘Als je nou in een betrekking gaat, zorg dan dat je blijft studeren, wat het dan ook is, want zonder studeren kom je niet ver meer in de maatschappij. En ga in Godsnaam nu niet beginnen met achter de meisjes aan te lopen, want in dat geval... dan geef ik geen rooie cent voor je toekomst!’

't Ierste deil vaan dee gooje raod höb iech opgevolg, want iech höb miech direk goon aonmelle bij de Handelssjaol. Nog diezelfde week zaot iech tot euver mien oere in de problematiek vaan 't ‘Eenvoudig Handelsrekenen’ en vaan 't ‘Dubbel Boekhouden’.

Meh vaan 't twiede deil vaan de gooje raod is neet zoe väöl terechgekoume. Want nog diezelfde week zaot iech in de klas boe ouch Ella Schiepers zaot. En veer zaote bekans in ein baank! Ze had jummers zelf gezag, tot ze te dom waor veur de H.B.S. Nou, heij waor ze ouch neet vaan de slumste, meh ze zaog d'r nog altied eve verleidelik oet. D'n ierste de bèste aovend nao de lès lepe veer same op. ‘Zo,’ zag Ella, ‘jij bent dus maar geen Pater geworden. Nou, eerlijk gezegd, vind ik je daar ook niet het type voor!’ Iech zag: ‘Wat voor type

[p. 120]

[p. 121]

ben ik dan wel, Ella?’ En toen begós ze hel te lache. ‘Dat zal ik je wel eens een andere keer vertellen,’ zag ze. Meh geer weit, tot in mienen horoscoop steit, tot iech altied 't näödsje vaan de kous moot wete. Iech zag daan ouch: ‘Neen Ella, daar kom je niet zo gemakkelijk van af! Dat moet je me dan maar vanavond meteen vertellen.’ En daomèt waor de póppekas al aon de geng. Iech snap werechtig neet, boe iech obbins 't lef vaandan haalde. Dat snap iech werechtig neet. Iech geluif tot 't kaom umtot iech de rooj vaan de vot aof had.

'n Half oor later zatte veer us neer in 't graas langs de weeg örregens op de Pietersberg. Iech zat deze kier mer ins zellef m'ne brèl aof veur de verandering. Ze kós nog altied eve good pune en ze vónd tot iech ouch nog niks verlierd had. Veer voolte us allebei plezerig en wie nuij wie veer d'n holle weeg weer aofwandelde. Meh wie iech in 't leech kaom, dach iech obbins: ‘Wat is d'r mèt m'n ouge gebäörd. Moot iech noe alweer 'ne nuije brèl höbbe?’ Toen móste veer hiel erg lache, want iech had m'ne brèl bovenop dee Pietersberg, örregens langs de weeg, in 't graas laote ligge. Ella ging gaw door nao hoes en iech ging terök deen duustere holle weeg op. Iech dach bij m'n eige: ‘Moot iech noe altied get vergete bij de belangriekste mominte vaan mie leve: destieds m'n pinnetentie en noe m'ne brèl? Wieväöl roezekranse zou iech noe mote bèjje um häöm terök te vinde?’

Toen is d'r e klein wónder gebäörd. Iech höb niks aanders gebèjd es: ‘Heiligen Antonius, maak tot iech m'ne brèl terökvind’. En 't waor stikduuster en iech had gein zwegelkes en iech kós allein mer raoje boe veer gezete hadde. Iech kós dus niks aanders doen es

[p. 122]

mèt m'n han euver dat naat, kaajd graas veule! Hah, bij d'n ierste kier, d'n allerierste kier tot iech m'n hand oetstaok had iech 'm te pakke. Danke Sint Teuneke! Iech zal 't noets vergete!

Iech had gelökkig ouch al gaw 'n betrèkking. Op 't kentoer vaan ein vaan die groete febrikke kós iech e proper bäöntsje vinde. En iech kraog daoveur 8 cent per oor, dat waore: zestien gölde in de maond. Directeur vaan 't febrik waor de Pa vaan ein vaan die deur, sjieke jungskes, die miech hadde oetgelache umtot iech mèt e vleiskörfke euver de straot ging en umtot iech wel ins 'n gestökkerde bloes aon had. Sedert deen tied höb iech miech noets mie gesjeneerd veur wat iech waor of wat iech doog of veur wat miene Pa gewees waor of gedoon had. Iech bin noe nog hiel gruuts op m'ne Pa, m'n Ma, m'nen Ampa en m'n Ama en op Bommeke en op al m'n Nónkes en Tantes, ouch al reje ze vaan dörp tot dorp mèt sjroep of mèt greun zeip in 'n rammelkas vaan 'nen auto!

Noe kint geer 't geluive of neet, meh wie iech dao veur d'n ierste kier thoeskaom mèt 't tuutsje, boein de zestien gölde zaote, toen waor iech veur d'n ierste kier vaan me leve gans gruuts. En Ma waor ouch blij demèt en zag: ‘Bèr, noe geef iech diech edere zóndag twie wöllemkes. 't Is wel neet väöl, meh es d'r get apaarts te doen is en de kumps neet rónd demèt, daan kinste altied bij us terech. En este straks opslaag krijgs - es God bleef - daan make veer 'ne gölde devaan.’

Ierlik, iech waor d'n hiemel te riek!

Mestreech, 1954-1959.