Gestelsche liederen

[p. 325]

Het witte kasteel

Ik heb er weinig maar beleefd,
En niets geschreven dan op berkenblaren
Wat nagetrokken nerven, schots en scheef.

Van waanzin weet men weinig te bewaren:
Een witte muur, een vrouw in 't weduwzwart, -
Of was zij onbestorven te ontwaren,
Met heel diezelfde waanzin in haar staren,
Die nagetrokken leegheid in haar hart?

Sluit het maar af, het is te diep verward.
Sluit ook 't kasteel, ja, grendel alle deuren;
Want bij de vijver zal niets meer gebeuren
Dan die vermolmde wind vol klimopgeuren
Die de berusting met zíjn waanzin tart.

[p. 326]

II

 

Wie was die vrouw? Zij kon wel niemand zijn.

 

Hoe zinloos haar gestalte te vergrooten!

 

Soms liep zij met een jachthond aan de lijn.

 

 

 

O vreemde wand'laarsgril, enkel op 't bloote

 

Vermoeden, dat er, wit tusschen het groen,

 

Een slot was waar zij zich had opgesloten;

 

Dat er een hond was, die zij had gefloten

 

Met 'n roestig fluitje, zooals kind'ren doen.

 

 

 

Ik zie haar leven in éen visioen:

 

Een lange jeugd, een eind'loosheid; dan kwamen

 

Er feestgangers die haar de rust ontnamen,

 

Dan rouwdragers, met opkoopers tezamen, -

 

En dan de spoken, die het overdoen.

[p. 327]

III

 

Hoe zijïge ooren, hoe trouwhartig bruin!

 

De hond was naast mij opgedoken

 

In 't lichtere gedeelte van de tuin.

 

 

 

Hij zat heel stil, de oogen half geloken.

 

Ik wist, dat hij gestorven was.

 

Hij was met éen sprong losgebroken

 

Uit zijn gemeenschap met de and're spoken,

 

Toen hij mij hoorde over 't gras.

 

 

 

Ik streelde zijn bruin haar, zijïg als vlas.

 

Maar hij, hij bleef maar in éen richting kijken,

 

Standvastig, zonder achteruit te wijken

 

Wanneer de wind langs het priëel kwam strijken

 

Om ons te melden, dat ook zij er was.