Persephone en andere gedichten

[p. 67]

Het verlaten huis.

Als in een huis in de onderwereld, waar
De stille vader en het stomme kind
Elkander aanzien - zóo zit ik gebukt
Over mijn boeken in dit donk're huis.
En tegenover me aan de tafel zit
Dat stomme kind der sombere gedachte,
Mijn stille weemoed met het bleek gelaat,
Mijn stomme weemoed met het donker oog,
Die niemand ziet dan ik, - maar áls ik opzie,
Dan voel ik dat zij mij heeft aangezien,
Maar 't niet wil weten om die groote smart; -
En als verschrikt buig ik dan weer het hoofd
Achter mijn boeken en ik durf niet spreken
Tot haar, schoon ik gedenk aan vroeg're vreugd.
En als gevoelloos, werk ik al den dag

[p. 68]

 

En zie niet op noch om, omdat ik vrees

 

De groote smart, die 'k zien zal in dat oog.

 

Want zij was éens zoo schoon, mijn jonge weemoed,

 

Toen alle bloemen blij ons tegenbloeiden

 

En vogels spotten met ons jeugdig leed.

 

Maar weggedoken zit de laatste vogel

 

Thans in de takken en door de enge spleet

 

Der halfgesloten blinden valt het licht

 

Op ons, die treuren in 't verlaten huis. -

13 Juni 1884.