Persephone en andere gedichten

[p. 46]

Doode uren.

aan Mej. Martha van Vloten.

Uren, blijft - gaat niet voorbij....
Mijn huis is blij met de melodij

Van uw voetjes, die gaan en komen, -

Leent uw gezichtjes in een rij,
Als een kring van bloemen róndom mij:

Uw oogen lachen en schromen

In mijn droomen....

Gaat niet heen, want als gij gaat,

Zal 'k moeten weenen, uren,

Omdat het schoonste wat bestaat

Zoo kort mag duren.

Uw makkertjes, die nu dood zijn, schreden

Met stille stappen mij voorbij:

Ik weende om 't weggaan hunner treden,

Die langzaam weken achter mij.

[p. 47]

 

Zij lieten mij als een eenzaam man

 

In een sterfhuis, klagen,

 

En 'k zei: dit leed is groot; ik kàn

 

't Niet langer dragen.....

 

 

 

Maar zij zijn lang dood en begraven,

 

En ik weet,

 

Dat het goed is voor dwazen, te slaven

 

Naar vreugde, die wrang is als leed.

 

Want dit geslacht, dat zich op aard verdringt,

 

Wemelt van goed en kwaad:

 

Maar de dichter schrijdt voorbij en zingt

 

Schoonheid, die nooit vergaat.

 

 

 

En daarom heb ik begeerd

 

Schatten noch staat,

 

Maar het lied, dat het schepsel eert

 

En een God met smaadt. -

 

Opdat ik in de oogen

 

Van allen, die weenen,

 

Zacht legge het licht,

 

Dat mijn ziel heeft omschenen, -

 

Dat zal hunne tranen drogen.

[p. 48]

 

Ieder zal tot mij vliên

 

Wiens 's werelds wee doorsneed,

 

En schoonheid in zijn smarten zien

 

En lachen in zijn leed.

 

 

 

Gaat en zegt dat, uren:

 

Ik zal niet weenen....

 

Het licht, dat mijn ziel heeft omschenen,

 

Zal eeuwig duren: -

 

'k Zal al mijn dagen

 

Er van gewagen. -

1 Oct. '85.