Het lachende raadsel

[p. 68]

Het Speeltuig

Vreemde speler, die mij hebt gebonden
Aan een omloop buiten mijn verstand,
Zodat telkens weer, na veel of weinig ronden,
Al mijn toetsen openliggen voor uw hand,

Buiten u kan geen akkoord verluiden,
Geen akkoord verluidt of 't is alleen
Als een regelrecht vervolg te duiden
Van het voorge en met alle andren éen.

Machtloos ben ik, niet alleen tot spreken,
Maar tot schikken, reeglen naar mijn gril.
Nooit kan ik de levenslange rede breken
Die gij eens begont door mij en voortzet naar uw wil.

Onverbidbre! ik dacht u soms te ontkomen,
Vrij te zijn, naar menselijke lust
Her en der te gaan, in doelloos dromen
Te genieten van mijn rust.

Maar ik dwaas, terwijl ik zocht en dwaalde,
En vergeefs, met telkens minder kracht,
Hoopte dat ik zelf mijn spieren staalde,
En onttrok ze uw overmacht,

Kwam uw drift die me als uw snaartuig spande
En een kreet ontging me op 't onvoorzienst,
Daar nog eens uw geest mij overmande, en bande
In uw dienst.