Het lachende raadsel

[p. 38]

Het Kluwen van de Wereld

De wereld is dat deel van het bestaande
Waar zich de sterveling vergist. Hij zoekt
Daarna de kluis van de Eenzame, - en hij vindt?
Een niet verdwaalde. Een man die altijd weet
Dat waar hij is 't heelal zijn middelpunt,
Het hart zijn wijkplaats heeft. Hem komen konden,
Te meer betrouwbaar daar hij speurt noch vraagt,
Van alle streken, en de mensedaden
Zijn voor hem uitgebreid als in een boek.
Maar om hem heen zijn in hun vaste gang
De sterren en seizoenen en hij meet
Aan 't weinige dat blijft al wat vergaat.
Zijn lach is glimlach als een mens van ginds
Hem van de vreemde dwalingen verhaalt
Die hij begaan heeft en zijn glimlach groeit
Als in hun doolhof hij het punt herkent
Waarrond de dwaler ging en dat hij eert
Als 't midden van zijn wereld, van de wereld...
Nauwlijks verstraft zich zijn gelaat, als deze,
De doler, hem zijn ongemeten trots
Onthult, zijn neerzien op de onnoozle zielen -
Zo zegt hij - die zijn wijsheid nog niet delen.
Zijn blik wordt zeldzaam koel en 't stille stortbad
Van zijn spraakloze hoon schijnt, even maar,
Boven dat niets vermoedend hoofd te wenden
In zijn scharnieren, - maar het hangt weer stil:
Het oog ziet zacht, toegevend, en de mond
Zegt enkle woorden, die als droppen vallen

[p. 39]

 

In 't oor van de gekoomne en, nauw bemerkt,

 

Hun woning zoeken in zijn geest. Maar dan -

 

Als hij gegaan is - dan vangt in dat brein

 

Een andre doolhof aan, en 't middelpunt

 

Zijn juist die woorden. Uitgang is er niet,

 

Want telkens lokken hem die woorden weer,

 

Die als een plein van vreemde fabel glanzen

 

Tussen 't gewirwar. Uitgang is er niet,

 

Totdat die kranke komt bij de eigen kluis,

 

Nederig en gebroken, en verhaalt

 

Nu 't nieuwe dwalen. En dan wijst hem stil

 

De ziener, die nu groot schijnt en niet lacht,

 

Eerst naar de sterren en dan naar het hart

 

En leert hem 't kluwen van de wereld zien.