Het lachende raadsel

[p. 19]

Eroos

Kussen, zei hij, kussen wilde ik
Ene die mijn mond niet mede
En haar lichaam tegen 't mijne
Vlijde en liet niet af te vleien
Tot wij beide elkaar vergaten,
Beiden, aan elkaar verbonden,
't Kind verwekten van ons beiden.
Want een beeld zweeft voor mijn ogen
En in spiegels, voor en achter,
Weergekaatst, verhonderdvoudigd,
Als lantarens in de nevel
Door de nachtelijke straten,
Licht en beeft het als het vonken
Van geslachten door de tijden,
Eindloos door de tijden dragend
Iets van mij, van mij het beste,
Dat zich mengen zal met velen,
Mij verliezend, mij bewarend,
Totdat nooit en nergens mensen,
Wanen ze ook zichzelf te wezen,
Kunnen zijn die mij niet koestren
In hun lichaam, in hun denken.
Maar waar is de vrouw, de droomster,
Die haar beeld huwt aan het mijne
En mij kust, mij de melaatse!