De kristaltwijg

[p. 115]

IX

Ik kon den weg dien ik u wees niet vinden
Voor ik in mij hem die hem gaan moet vond.
Wij zijn dezelfde, en anders, iedre stond,
En kunnen ons aan 't blijvend zijn niet binden.

Maar zooals wie 't veelvuldig zich verwinden
Van tak en twijg volgt, tot opeens hun bond
Zich duidlijk zien laat: op papieren grond
Beeldt hij wier volt hem nu niet meer kan blinden:

Zoo zien we in ons opeens het klare beeld
En vesten 't stil en streng in ons gedachte
En leven vrij naar dien gebonden stijl -

Maar hoe zoo 'n teeknaar zijn? - Is dat uw klachte? -
Voor 't altijd waakzaam oog dat ernstig speelt
Heeft elk geheim op 't laatst zijn raadsel veil.