Goden en grenzen

[p. 62]

XIV

Verlangen roept, verlangen
Naar van onszelf de donkre pool
Waar we alle licht ontvangen
Dat scheemrend lokte op onze dool.

Zooals een rups omsponnen
Door uit haarzelf getrokken draad
Droomend van de ongewonnen
Vleugels al groeit tot nieuwe staat,

Zoo zijn ook wij, omweven
Door de uit onszelf geschapen nacht
Bereid om op te zweven
In de ongeschapen dag die wacht.