Goden en grenzen

[p. 29]

II
De tuin van Eroos

[p. 31]

De tuin van Eroos
I
Weerkeer

Dalen moet ik uit mijn hooge hemel,
Troost van aardewegen zoekt mijn voet.
Diepte deed mij duizlen: het gewemel
Van de wolken overmocht mijn moed.

Ben ik dan geen kind van de aarde: vredig
Tusschen halmen op een zomerland.
Boven mij de leeuwrik, beurtlings ledig
En gevuld met ruischend graan mijn hand.

Zie, waar kollen tot een kroon zich ronden
Schuilt uw blozend hoofd: ik buk mij neer,
En de schemer om twee roode monden
Viert het wonder van mijn wederkeer.