|
| |
| |
| |
Spioenkop
I
Ginds diep de stroom: de middagzon hing heet
Op 't rotsge bruin: een ruitertroep daalt steil
Van de andre zij: veerpont hen over vaart.
Doodstilte Als 't avondt flitst weêr-licht op -licht.
Gedempt eerst klinkt, van top tot top kaatst dan,
Zang van 't stout volk dat op zijn bergen waakt.
De nacht broeit zwoel. 't Vijandlijk heir hoort bang.
| |
II
Ons volk - 't werd tijd - trok 't laag land uit,
En 't hardre hoogland in;
Hun hof, hun huis werd 's Vijands buit:
| |
| |
Hun deel bleef 't vroom gezin.
Hun wagen, zwaar van 't huisraad, droeg
Meisje en jong kind en vrouw;
't Vee loeide, en 't volk dat de ossen joeg
Schreeuwde, en met spade en houw
Baande elk mans knuist de steenge voor
Waar 't rad dat kermde in zonk:
De wagen rolde en 't vlij-stug spoor
Bleef ruig met rots en stronk.
Bijzij zijn stoet reed, roer in hand,
Scherpoogig, 't oor gespitst,
De Boer: geen vorm die 't kopje omrandt,
Geen vlerk die doornpriem ritst,
Of 't tref-snel vuur dat de ijzren loop
Omgeeft, trilt, stil gesteund, -
Was 't mensch die sloop, of leeuw die kroop,
't Vuur flitst en 't haathart kreunt.
Vlam hoog, mijn vuur, mijn wachtvuur hier.
Geen leeuw dreigt, wilde is geen:
De Erfvijand naakt, roofgierger dier
Leeft geen: doodt hem meteen.
| |
| |
| |
III
Ons vaadren zagen 't paradijs
Offerde als altaar dank en prijs,
En groen vallei hun openblonk:
Zij daalden 't hoopvol in:
Hoe rood bloed stroomde en sterk lijf zonk,
- Of speer van wilde 't winn'? -
Terwijl de Erfvijand leedblij keek
Hoe zwart ras 't blank verdelg' - -
Wee, 't bloed stroomde als een breede beek
Maar 't wuivend rijs herwon zijn kracht
En groende in 't heilrijk oord:
Een Maaier heeft het neergebracht:
Dat was geen Oogst, maar Moord - -
De Erfvijand die met wortels wou
Uitrukken 't rijs, kreeg spel; -
't Zaad woei naar andre streek, en dauw
| |
| |
En zon bevruchtten 't snel; -
En wij, wij die de kindren zijn
Wier elk een vader stierf,
Wij staan op d'eigen Berg, en pijn
Voelt elk om wat hij dierf.
Wij staan, hier staan we, en naast dien stroom
Ligt Hij die 't ál misdreef, -
Dat zoendag koom', dat morgen koom', -
Eén van ons sterv', éen leev'! -
| |
IV
Een murmling teeg, een morgenwind door 't ruig
Om berg en kloof: een gloor steeg bleek en traag:
't Staal vonkte, en, stil, van stroom naar kruin, toog 't Heir.
Doodsch was er stilte, en toen, als lang gefluit,
Siste 't geweervuur, staag, onbrijzelbaar,
Een waaiend scherm, in iedre vouw verderf.
't Heir viel, geraakt door 't Volk, dat dank-stil bleef.
|
|
Auteursrecht onbekend