Dagen en daden

[p. 30]

Het zeestrand

Het strand lag leeg toen ik het duin verliet.
Een vogel hurkte er die met tragen slag
Zich hief en wegwiekte: onafzienbaar lag
De zee tintien naar 't zilverig verschiet.

Mijn stap versnelde: ik zonk in 't weeke zand,
Maar won de bank; dáár, in één lange lijn
Bruiste de branding; 't dondren door klonk fijn
De schelpvracht wentlend met de golf op 't strand.

Ik stond en staarde: een zeil blonk ver en vaag:
Een vonk, een veer, dwarlende op 't diep in 't ruim;
Mijn blik drong door, mijn voet omvochtte 't schuim,
Dan mat ik d'afstand, murmlend: ‘Niet vandaag.’