Dagen en daden

[p. 21]

Aan den blinden dichter W.L. Penning Jr.

Doof stil uw oogen, Vriend: het schijnsel van uw oogen
Schijnt binnen-in. Wat deert u 't of der zon
Gij doode bollen toont: schoon glanst en onbewogen
De wereld die ge u won.

Ik heb als kind de zon, de dijk, den polder
Bemind, en speelde in huisgeworden stad;
De dageraad vond me eenzaam op den zolder
Waar 'k tusschen bladen zat;

En school en kerk en huis en buurt bestonden
Wel in 't heelal maar eerst toch in dat land
Dat zwaar van helden schudde als op zijn gronden
't Geschut barstte en zijn brand.

[p. 22]

 

o Droom! de wimpels van den toren wekten

 

In mij ook 't lachen met een schrei daardoor:

 

o Kleuren die de besten dekten, vlekten

 

U mindren met hun sloor?

 

 

 

En 't vroom gezang wekte me uit andre kamer

 

Als jong ik sliep en schertsend half, half blij,

 

Den psalm ik meezong: in zoo nieuw gestamer

 

Zoo oude melodij.

 

 

 

o Droom, 't ontwaken in den nacht verbeeldde

 

Mij 't andre niet toen nuchtrer morgen look,

 

En ik erkende als droom wat jong me omspeelde,

 

Een damp, een kleurge rook.

 

 

 

Toen, van mijn kinderstad naar zee gevloden,

 

Ik Holland zag, klaar in den morgenwind:

 

Geen stemmen klaagden van vergode dooden,

 

Geen vroomheid zong me ontzind.

 

 

 

Klein lag het land, een kleine en schoone gaarde,

 

Een vlekje aan zee, en over zee een rijk,

 

Maar schal van leven klonk niet over de aarde

 

Als eertijds, koninklijk.

 

 

[p. 23]

 

In 't groot tumult van volken gingen needrig

 

Broeders en vrienden hun bescheiden weg -

 

Waar blinkt de nieuwe pluim die, blank en veedrig,

 

Den nieuwen roem voorzegg'?

 

 

 

Hoor, broeders strijden op bestronkte rotsen,

 

Op weiden onder afrikaansche zon -

 

Ik zit aan 't strand, hoor de kohorten botsen,

 

Wenschte of ik helpen kon. -

 

 

 

Droom-rijk, droom-roem, zijt ge als een stad verzwolgen

 

Onder de golven spoelende om mij heen?

 

De klank van 't diep klinkt droef en nauw verbolgen

 

Om 't krachtloos langs hen treên.

 

 

 

De klank klinkt droef; o Vriend, geen zeeën houden

 

De droomen, machtloos nu en zonder daad:

 

Zij zonken diepst in wie er diepst om rouwden,

 

Wier hart hun schoon verstaat.

 

 

 

Uw hart, mijn Vriend, houdt als een zee verslonden

 

Het land dat stierf, den wimpel, en de zon

 

Die over Holland scheen toen vast verbonden

 

Een helden-volk verwon.

 

 

[p. 24]

 

Wij dwaalden heen: wij staan op hooge duinen,

 

En nieuwe schal voorspelt ons nieuwen roem;

 

Maar niet als de oude, en geen hollandschen tuinen

 

Zoo vaderlandsche bloem.

 

 

 

Een wereld wenkt. Heil ons. Een koor van menschen

 

Zingt over de aard een algemeener zang -

 

Maar eens terug voor 't laatst zien wij uw wenschen

 

Leven in stervensdrang.

 

 

 

Leven in u. o Blinde; doof uw oogen:

 

De wereld die gij liefhadt leeft in u -

 

De haten sterven. Voor het laatst gebogen

 

Nijgen we onze' eerbied nu.